Ηθική κρίση αξιών, οικονομική κρίση, ψυχρός οικονομικός πόλεμος. Ανησυχία, φόβος, οργή και ντροπή είναι οι λέξεις που εκφράζουν σήμερα, τον Έλληνα πολίτη.
Οι Έλληνες αισθάνονται μεγάλη απογοήτευση και απαισιοδοξία και πολύ χαμηλές προσδοκίες. «Πού έχουν κρύψει την ελπίδα» αναρωτιέται ο Φίλιππος Πλιάτσικας στο γνωστό τραγούδι του με τίτλο «Τι δεν έμαθε ο Θεός». Ζητείται ελπίς λοιπόν. Απεγνωσμένα. Και όποιος τη βρει, ας τη διοχετεύσει και στους υπόλοιπους.
Η κατάσταση στη χώρα μας επιδεινώνεται διαρκώς, η κρίση εντείνεται και μας περιμένουν ακόμα πιο δύσκολες ημέρες. Και ενώ θα έπρεπε να συναισθανθούμε την κρισιμότητα της κατάστασης και με περισυλλογή να ασκήσουμε αυτοκριτική, συνεχίζουμε να εκδηλώνουμε ελαφρότητα, η οποία μαρτυρεί περίτρανα τη βαθιά παρακμή μας.
Οι της Βουλής, εκπρόσωποι του λαού υποτίθεται, δίνουν το χείριστο παράδειγμα με τις χαμηλότατου επιπέδου αντιπαραθέσεις προς το θεαθήναι!
Ο κοινοβουλευτικός λόγος έχει καταπέσει πιο κάτω από τον πεζοδρομιακό, καθώς εκείνος τουλάχιστον χαρακτηρίζεται από πάθος και ειλικρινή αντιπαράθεση, σε αντίθεση προς τον κοινοβουλευτικό, ο οποίος διακρίνεται για την θεατρική υποκρισία προς εξαπάτηση του λαού, τον οποίο φροντίζουν να κρατούν διαρκώς διηρημένο και, ως εκ τούτου, ανήμπορο να αντιδράσει.
Και είναι, «φοβερό» να νιώθει κανείς ότι δεν υπάρχει ελπίδα!
Αλήθεια πόσοι από τους Έλληνες του σήμερα αισθάνονται αυτό το «ψυχρό» και «απάνθρωπο» συναίσθημα;
Οι νέοι σήμερα ζητούν ελπίδα, ζητούν μέλλον, ζωντανοί και όχι νεκροί, ακούει κανείς;
«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», λένε.
Λάθος, η ελπίδα, τα νέα παιδιά, στην Ελλάδα του σήμερα, πεθαίνει πρώτη, γιατί μαραζώνει πριν ακόμα ανθίσει.
Τους κρύβουν τον ήλιο, το φως της γνώσης, τους στερούν της ζωής το νερό, τη δουλειά και τους αφήνουν να παλεύουν με ανέμους κι θύελλες που τους κόβουν την ανάσα, σ’ ένα μολυσμένο περιβάλλον που τους άφησαν ως κληρονομιά αυτοί που θα έπρεπε να τους προστατεύουν.
Εκεί έξω, μόνοι τους, σε ερειπωμένο τοπίο. Οι πιο τυχεροί, αυτοί που θα επιβιώσουν, θα είναι καταδικασμένοι να τρέφονται μόνο με αναμνήσεις.
Ζεστές εικόνες, λέξεις, γεύσεις, κάποιες όμορφες οικογενειακές στιγμές που θα συντροφεύουν τις κρύες νύχτες του αύριο, εκείνο που δεν είναι σαν το όμορφο παιδικό τους χτες.
Πράγματα που παλιά ήταν δεδομένα τώρα έχουν μετατραπεί σε όνειρα θερινής νυκτός. Το να δημιουργήσεις οικογένεια αποτελεί άπιαστη ευχή των γιαγιάδων σε έναν κόσμο που αδυνατείς να συντηρήσεις τον εαυτό σου.
Είσαι αναγκασμένος να συζείς με τους γονείς σου.
Εκείνοι να έχουν γεράσει και εσύ να τους επιβαρύνεις οικονομικά, ενώ ποτέ δεν θα κατορθώσεις να τους προσφέρεις όσα σου προσέφεραν εκείνοι. Βρίσκεσαι στην πιο παραγωγική ηλικία της ζωής σου, λυσσάς μέσα σου να δημιουργήσεις, να έχεις στόχους, φιλοδοξίες και νιώθεις αλυσοδεμένος και εξαναγκασμένος να δαπανάς όλη σου την ενέργεια στο τίποτα.
Ο κόσμος παρακολουθεί σιωπηλός και απόλυτα μπερδεμένος.
Φίλοι από το εξωτερικό εκφράζουν τη λογική απορία πως είναι δυνατόν στο κοινοβούλιο μας τα κόμματα να μην συμφωνούν ούτε καν στο ελάχιστο. Και μάλιστα ούτε αυτή τη κρισιμότατη στιγμή. Φταίει το ότι λέμε την αλήθεια μισή κι ότι βολευόμαστε ακόμη με εύκολες λύσεις σωτηρίας ενώ η πραγματικότητα είναι οδυνηρά διαφορετική. Δηλαδή μόνο μέσα από πόνο θα βγούμε σ’ ένα ξέφωτο.
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την παιδαγωγική διάσταση της κρίσης και ν’ απομακρυνθούμε απ’ όλους εκείνους που μιλάνε για αλλαγές επειδή ακριβώς δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτε.
Ακούτε εσείς οι πολιτευτές μας;
Δε ζητούμε τίποτε παράλογο ή ουτοπικό, παρά την ελευθερία να ελπίζουμε, ώστε να ζούμε.
Ανεξαρτήτως κόμματος, φυλής, φύλου ή θρησκείας.
Ζητείται ελπίς. Άμεσα. Απεγνωσμένα. Επειγόντως.
