Οι επενδύσεις σύμφωνα με την έννοια της λέξης υποδηλώνουν την ανάπτυξη μια περιοχής και υπόσχονται συνάμα θέσεις εργασίας και δημιουργία ενδιαφέροντος προς το κοινό μιας πόλης.
Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα υπάρχει η δύναμη αγοραστικού κοινού αρκετών εκατομμυρίων και τα τελευταία χρόνια λόγω και της δημιουργίας του Μετρό, το αγοραστικό κοινό μπορεί να κινείται εύκολα σε όλες τις περιοχές της Αθήνας ξεφεύγοντας από τα σύνορα της πόλης που διαμένει. Τονίζεται αυτό το γεγονός γιατί παλιότερα δεν υπήρχε η ίδια ευχέρεια να φύγει π.χ. κάποιος από το Περιστέρι και να βρίσκεται στην Ερμού σε μόλις 15 λεπτά.
Αν λοιπόν λάβουμε υπόψη μας το παραπάνω στοιχείο οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι πόλεις της Δυτικής Αθήνας χρειάζονται εμπορικές επενδύσεις για να ανταγωνιστούν περιοχές όπως το κέντρο, τα νότια και τα βόρεια προάστια. Περιοχές που κατέχουν μέσα μαζικής μεταφοράς, ευκολία στην πρόσβαση και μαγαζιά που λόγω της οικονομικής δυνατότητας των περιοχών ξεπερνούν τις προσδοκίες.
Βάσει αυτής της λογικής, μιας αναπτυξιακής λογικής θα πρέπει να γίνουν εκείνες οι ενέργειες στη Δυτική Αθήνα που θα προσελκύσουν κοινό αλλά πολύ περισσότερο θα κρατήσουν τους κατοίκους της περιοχής εντός των συνόρων. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει επενδύσεις από όλους τους Δήμους της Δυτικής Αθήνας προς αυτή την κατεύθυνση άλλες πιο επιτυχημένες και άλλες λιγότερο. Υπάρχει βέβαια και ο ανθρώπινος παράγοντας που πολλές φορές δεν επιθυμεί την ολοκλήρωση μιας επένδυσης για θετικούς ή αρνητικούς λόγους. Όπως για παράδειγμα στη διαφαινόμενη κατασκευή εμπορικού κέντρου στο παλιό εργοστάσιο Μουζάκη στα όρια Κολωνού-Περιστερίου. Άλλωστε οι επενδύσεις δεν μπορούν πάντα να συγκεντρώνουν τη θετική άποψη της πλειοψηφίας του κόσμου και άλλες φορές δεν τηρούν τα νόμιμα. Η παραπάνω περίπτωση είχε αρνητικές αντιδράσεις από την δημοσιοποίησή της μέχρι και την προσπάθεια έναρξης των εργασιών. Σίγουρα είναι μια από τις επενδύσεις που ενδεχομένως να μην τελεσφορήσει και είναι άγνωστο το αν θα είχε επιτυχία στα Δυτικά ή θα ήταν μια αποτυχία.
Δεν είναι όμως κρίμα δυο σημεία της Δυτικής Αθήνας που έχουν τις δυνατότητες και θα μπορούσαν να αποτελούν σημεία προσέλευσης κοινού, να είναι σε άθλια κατάσταση;
Αναφερόμαστε στο Πάρκο Τρίτση και το πρώην εργοστάσιο της ΒΙΑΜΑΞ στο Περιστέρι. Ξεκινώντας από τον μεγαλύτερο πνεύμονα πρασίνου στη Δυτική Αθήνα λυπούμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα να λέμε τα ίδια, ότι δηλαδή το Πάρκο Τρίτση είναι σε άθλια κατάσταση και χρήζει λύσεων. Οι διαχειριστικές καταστάσεις των τελευταίων χρόνων έχουν αποδείξει ότι η Πολιτεία δεν μπορεί να κάνει το αυτονόητο. Να διατηρήσει το Πάρκο σε ένα καλό επίπεδο. Πρέπει λοιπόν να βρεθούν κι άλλες λύσεις που θα βοηθήσουν το Τρίτση είτε αυτές λέγονται ιδιωτικοί επενδυτές είτε η πρόταση του Δήμου Ιλίου για διαχείριση του Πάρκου.
Σχετικά με το εργοστάσιο της ΒΙΑΜΑΞ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και αφορούν ιδιώτη και όχι δημόσιο. Το «τέρας» της Λεωφόρου Αθηνών στέκει εδώ και χρόνια ανεκμετάλλευτο, με τη φθορά του χρόνου να είναι φανερή πλέον. Στρατηγικό σημείο για επιχείρηση κάθε ενδιαφέροντος και έκταση που δύσκολα μπορεί να βρεθεί σε τόσο καλό σημείο εντός της Αττικής. Βέβαια το θέμα που τίθεται είναι τι ζητάει ο ιδιοκτήτης και πως μπορεί να μεταλλαχθεί αυτό το τεράστιο εργοστάσιο σε κάτι λειτουργικό.
Γενικά με όλες τις παραπάνω σκέψεις καταλήγουμε στο συμπέρασμα «Οι επενδύσεις υπόσχονται θέσεις εργασίας… ή μήπως όχι;». Σκέψη που αν την παρατηρήσει κάποιος θα καταλάβει ότι για να φτάσεις στο σημείο να δημιουργήσεις θέσεις εργασίας θα πρέπει να ξεπεραστούν πολλά εμπόδια.
