Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με μια ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια. Στη γειτονιά υπήρχε ένα παιδάκι που ήθελε να παίξει μπάσκετ. Ήταν κοντούλης και κάπως γεμάτος, αλλά πήγε να δοκιμαστεί στην ομάδα. Όλοι τον έβλεπαν και απορούσαν πώς περιμένει να παίξει με αυτόν τον σωματότυπο. Αλλά μόλις πήρε την μπάλα στα χέρια, όλοι κατάλαβαν ότι είναι κάτι το διαφορετικό. Είχε τους 30 και τους 40 πόντους για πρωινό. Καλά καταλάβατε. Αυτό το παιδάκι ήμουν εγώ… που το χειροκροτούσα από την άκρη του πάγκου.
Σαν το κοντό και αργό παιδάκι αντιμετώπιζαν οι ομάδες του NFL τον Τομ Μπρέιντι το 2000. Οκέι, είναι ψηλός, όμως όλοι τον θεωρούσαν αργό και αδύναμο. Κάπως έτσι έπεσε στο νούμερο 199 του ντραφτ. Τον διάλεξε η Νέα Αγγλία, που βούτηξε στο βούρκο και έβγαλε τον θησαυρό του Μαυρογένη. Γιατί ο Μπρέιντι θα γινόταν ο σπουδαιότερος παίκτης στην ιστορία του σπορ.
Δεν έχει σημασία αν τον συμπαθεί κανείς ή όχι. Προσωπικά τον απεχθάνομαι για τις θέσεις του εκτός του γηπέδου και επειδή μου έκλεψε τη Ζιζέλ μέσα από τα χέρια, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών.
