Με τοποθέτησή του, που δημοσιεύεται στο romfea.gr, ο Σεβ. Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος κ.κ. Εμμανουήλ αναφέρεται στην επίσκεψη που πραγματοποίησε στον ασθενούντα Μητροπολίτη Περιστερίου κ.κ. Χρυσόστομο.
Διαβάστε παρακάτω την τοποθέτηση του Σεβ. Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος:
«Αὐτῷ ἡ δόξα
καί νῦν
καί εἰς ἡμέραν αἰώνος…»
Όταν αποφάσισα ότι πρέπει να πραγματώσω αυτή την επίσκεψη, δεν είχα ποτέ προσκεφθεί ότι θα τη δημοσιοποιούσα.
Άλλωστε οι επισκέψεις σε ασθενούντα αδελφό επ’ ουδενί δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται.
Ο ένας και βασικός λόγος αυτής της δημοσιοποίησης είναι να καταθέσω την πλευρά εκείνη του πιστεύω μου για τον συγκεκριμένο Ιεράρχη ασθενούντα ως έσχατο χρέος απόδοσης τιμής σ’ Αυτόν που εν τω προσώπω του διακόνησα κι εγώ ο ελάχιστος, την τοπική αυτή Εκκλησία όπως το αναφέρω και εν συνεχεία.
Προς έκπληξιν ίσως κάποιων, τολμώ να γράψω για ότι αντίκρυσα, για ότι είδα και για ότι φιλώντας του το χέρι προσπάθησα να αποσπάσω την συγχώρεσή του και να του καταθέσω την ευχαριστία μου!…
Μαζί με τον αδελφό συνεπίσκοπο Πηλουσίου κύριο Νήφωνα την 15η του μηνός Φεβρουαρίου, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τον ασθενούντα Γέροντα Επίσκοπο.
Κάποιοι παλαιότερα, έχοντας βάλει απαγορευτικό οδόφραγμα, δεν επέτρεπαν τις πολλές επισκέψεις.
Ίσως να το έκαναν και για το καλό του, ίσως να απηγόρευαν και οι θεράποντες ιατροί για να μην αδικώ τους αδελφούς και όσους θυσίασαν ώρες ζωής κοντά του.
Η ασθένεια άλλωστε ενός Επισκόπου δεν προσφέρεται για κάθε είδους επιδείξεις συναισθημάτων ή άλλων επιδιώξεων.
Όταν κάποιος είναι ασθενής, ούτε το διατυμπανίζουμε, ούτε το αποκρύπτουμε.
Αντίθετα, αυτή η ασθένεια πρέπει να γίνεται αφορμή περισσότερης προσευχής, ιδιαίτερα από εκείνους που έλαβαν την Ιερωσύνη από τα γηραιά και ασθενικά σήμερα χέρια του.
Ταύτα καταθέτω χωρίς πνεύμα οιήσεως ή επιτιμήσεως και διδασκαλίας προς ουδένα. Γράφω όπως αισθάνομαι και καταγράφω όσα αισθάνθηκα από τη μία αυτή επίσκεψη.
Είδα το πρόσωπό του να λάμπει σαν με είδε για πρώτη φορά μετά από τον τελευταίο καφέ που ήπιαμε στο ταπεινό μου σπίτι πριν δύο περίπου χρόνια.
Μετά από τόσο μεγάλο διάστημα που είχα να τον δω και να με δει και με ανεγνώρισε και με καλωσόρισε με ιδιαίτερη χαρά και διάθεση αγάπης.
Δέκα επτά ολόκληρα χρόνια υπηρέτησα βλέπετε την Εκκλησία στο τετιμημένο πρόσωπό του.
Εμείς με τον τίτλο πλέον του παλαιού, μπορούμε ελάχιστα εν Κυρίω να καυχόμαστε ότι διακονήσαμε «εί και αναξίως» το της πίστεως μυστήριο μέσα στην Εκκλησία.
Διαφωνώντας ή συμφωνώντας πάντα μέσα σ’ αυτήν!…
Στο σημείο αυτό, σαν εξομολόγηση θέλω ν’ αναφερθώ στον γηραιό πλέον Χρυσόστομο Ζαφείρη που σήμερα δίνει μια άλλη μάχη ζωής!…
Ένας άνθρωπος λίαν εσωστρεφής, αλλά πάντοτε ήπιων τόνων και χαμηλών. Μεγάλος θεολογικός νους, μέγιστος θεολόγος, θα το ομολογήσουν άλλωστε όλοι οι συνεπίσκοποί του και όλος ο θεολογικός κόσμος.
Γνώστης όσο ολίγοι των θεολογικών γραμμάτων, θα εκπροσωπήσει επάξια την Εκκλησία σε όλα τα θεολογικά φόρα.
Ο Χρυσόστομος ξημερωνόταν κυριολεκτικά στα θεολογικά έδρανα και βυθιζόταν ώρες ατέλειωτες στις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.
Ίσως θα έλεγε κανείς ότι του ταιριάζει ο τίτλος του μεγάλου Θεολόγου Καθηγητού ή του Επισκόπου και Ποιμένος.
Παρά ταύτα, ο Χρυσόστομος παρέλαβε μία Μητρόπολη που μόλις είχε προλάβει να κάνει τα πρώτα της χρονικά βήματα από τον μακαριστό Ιεράρχη τον από Καβάλας Αλέξανδρο Καντώνη και να έχει να παρουσιάσει σήμερα μια πραγματικά υπερσύγχρονη Μητρόπολη.
Ένα κτιριακό συγκρότημα μοναδικό, που με κόπους και θυσίες επιβλέποντας ο ίδιος νύκτα και ημέρα τις εργασίες, κατόρθωσε να αναστήσει στην καρδιά του Περιστερίου.
Ένα Μητροπολιτικό Μέγαρο μοναδικό στο είδος του που μέχρι που ανέλαβε ο Χρυσόστομος δεν υπήρχε.
Τα γραφεία της τότε Μητροπόλεως ήταν σε ενοικιαζόμενο ιδιόκτητο χώρο. Σήμερα είναι ένα από τα πλέον περικαλλή κτίρια μαζί με το υπέροχο παρεκκλήσιό του.
Το Μητροπολιτικό αυτό καλαίσθητο οίκημα εγκαινίασε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος αφού ο άγιος Περιστερίου ήταν απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και πάνω απ’ όλα το πνεύμα του ήταν πάντοτε ακραιφνώς Πατριαρχικό, με απόλυτο σεβασμό στην μητέρα Εκκλησία.
Ίδρυσε νέες Εκκλησίες με αίθουσες και πνευματικά κέντρα που ήταν η πραγματική του αδυναμία.
Ανήγειρε μεγάλο οικοδομικό συγκρότημα προκειμένου να λειτουργήσει ως Γηροκομείο.
Ήγειρε παιδικούς σταθμούς σε διάφορες Ενορίες.
Έδρασε, κήρυξε, συμπαραστάθηκε, χειροτόνησε νέους και ικανούς κληρικούς. Εδαπάνησε εαυτόν υπέρ της Εκκλησία του Χριστού.
Και σήμερα ασθενής, αλλά με ακμαίο το πνεύμα.
Δεν θέλω να πω τίποτε περισσότερο αυτή την ώρα. Ίσως ορισμένοι να σκεφθούν ότι κάτι προσδοκώ.
Αν θέλουν να βεβαιωθούν όσοι έτσι σκέπτονται, τους διαβεβαιώνω ότι δεν προσδοκώ τίποτε.
Από ανθρώπους που πίστεψα, υπηρέτησα, διακόνησα και έκανα την ελάχιστη δυνατή υπακοή, προσδοκώ μόνον τη ευχή τους και τίποτε άλλο.
Η εκκλησιαστική ιστορία θα καταγράψει το έργο και την προσφορά του ιδιαίτερου αυτού Ιεράρχου.
Προσωπικά του εύχομαι ταπεινά δύναμη υπομονής στο δύσκολο δρόμο του κλονισμού της υγείας του.
Η πίστη του και η αγάπη του στο Θεό και την Εκκλησία θα τον βοηθήσουν σ’ αυτό τον αγώνα.
Καλή δύναμη τετιμημένε του Χριστού ποιμενάρχα. Οι καρδιακές ευχές όλων των τιμίων συνεργατών Σου, σε συνοδεύουν σ’ αυτόν τον αγώνα.
Ο Χριστός ας μείνει ανάμεσά μας.
Πηγή: romfea.gr
