Το θεατρικό έργο της πολυβραβευμένης ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά «Το Φαγητό», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιόλιου, εγκαινιάζει τον θεσμό του «Ανοιχτού Σχολείου» για μια μοναδική παράσταση στο αίθριο των Εκπαιδευτηρίων «Νέα Παιδεία».
Πέμπτη 30 Μαΐου 2024 | Ώρα παράστασης: 20:45
Αίθριο του Ιδ. Γυμνασίου – Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων «Νέα Παιδεία»
Είσοδος ελεύθερη | Διάρκεια: 75’
Νεφέλης 1 , Χαϊδάρι
Ο θεσμός του «Ανοιχτού Σχολείου»
Φιλοδοξία της δράσης αυτής είναι να μετατραπεί το σχολείο σε ζωντανό κύτταρο της τοπικής κοινωνίας, σε έναν χώρο ζυμώσεων, προβληματισμού και δημιουργίας ο οποίος θα προάγει τη συλλογικότητα και τις αξίες που καλλιεργούνται με ψυχωφελείς δραστηριότητες. Άλλωστε, η παιδεία ολοκληρώνει τη λειτουργία της μόνο μέσα από την προαγωγή του Πολιτισμού. Το σχολείο μας, λοιπόν, δίνει την ευκαιρία σε γονείς, κηδεμόνες, αλλά και σε όλους τους ενδιαφερομένους να παρακολουθήσουν με ελεύθερη είσοδο τη συγκεκριμένη θεατρική παράσταση συμβάλλοντας στη σύσφιγξη των σχέσεων της τοπικής κοινωνίας.
Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Πέρα από την καθαρά βιολογική, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας. Ένα δυνατό και ιδιότυπο κείμενο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Η εκδήλωση αυτή γίνεται ως φόρος τιμής στην εκλιπούσα ποιήτρια, Μαρία Λαϊνά, η οποία είχε συνεργαστεί με τους μαθητές μας το 2018 στο πλαίσιο του εορτασμού της «Ημέρας Ποίησης», που αποτελεί θεσμό για το σχολείο μας.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Ένας ανοιχτός διάλογος για το τι ορίζουμε ως φαγητό. «Το φαγητό είναι το αθώο θύμα μας και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό». Ένας θάνατος, η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Πώς αντιλαμβανόμαστε τούτη την απώλεια και πόσο βίαιη μπορεί να γίνει άραγε η στιγμή της ενηλικίωσης του καθενός μας; Τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε και τι να υποκαταστήσουμε; Η ανθρωποφαγία του εαυτού. Οι προβολές, τα σύμβολα και πώς καταχρηστικά καταπίνουμε όλα εκείνα που νιώθουμε για να επιβιώσουμε, να χορτάσουμε. Δυο παράλληλες κι εντελώς διαφορετικές μαρτυρίες που ενώ εκ’ πρώτης δε συγκλίνουν συνθέτουν ένα μοτίβο για το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει μια τραυματική εμπειρία.
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Μαρία Λαϊνά
Παίζουν: Σταύρος Λιλικάκης, Δημήτρης Λιόλιος
Σκηνοθεσία | Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Λιόλιος
Ηχητικός σχεδιασμός | Μουσική σύνθεση: Σταύρος Μαρκάλας
Κίνηση: Γιάννης Νικολαΐδης
Επιμέλεια σκηνογραφίας: Αλέγια Παπαγεωργίου
Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Παναγιώτης Καφούσιας
Φωτογραφίες: Γιώργος Στριφτάρης
Γραφιστική ανάπτυξη: Κωνσταντίνος Αργυρίου
Παραγωγή: d.l.p.
Για «ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ» έγραψαν
Χρήστος Παρίδης «Η παράσταση του Δημήτρη Λιόλιου είναι ένας καταιγισμός λέξεων και εικόνων που μας χαρίζει την επαφή με ένα ιδιοφυές κείμενο […] Η σύντομη ιστορία της σχέσης των ανθρώπων με το φαγητό μέσα από τον εκρηκτικό αυτό (διπλό) μονόλογο της σπουδαίας ποιήτριας αποκτά εντελώς άλλη διάσταση, την παρανοϊκή και εκρηκτική αντίδραση ενός αινιγματικού ανθρώπου που ίσως κάποτε αγάπησε ολοκληρωτικά.» (lifo.gr)
Όλγα Σελλά «Μια παράσταση υψηλής σκηνικής θερμοκρασίας και ισορροπίας. Ένα χειμαρρώδες και ιδιαίτερο κείμενο, πληθωρικό, σαρκαστικό, ειρωνικό, αυτοσαρκαστικό, γεμάτο παιχνίδια με τις λέξεις, με τις έννοιες, με τα πρόσωπα[…] Μια μεταμοντέρνα θεατρική συνθήκη, για ένα μεταμοντέρνο κείμενο. Που αγγίζει μ’ έναν ασθματικό, πληθωρικό και λογοτεχνικό τρόπο τις ανάγκες του σώματος και της ψυχής. Τις ανάγκες της ύπαρξης, την αγωνία της μοναξιάς, τα πάθη, την αυτοκαταστροφή, τη βία εντέλει. Εξαιτίας του φόβου όλα.(oanagnostis.gr)
Κατερίνα I. Ανέστη «Το φαγητό, ο έρωτας, η κυριαρχία, ο θάνατος, ο αφανισμός και ξανά η τροφή, η ηδονή και η απόρριψη, και το άγνωστο, το οικείο και το ανείπωτο. Ρυπές από τη σκηνή και τους Λιόλιο και Λιλικάκη. Δεν βλέπεις αίμα, σάρκες. Είναι όμως εκεί.» (protagon.gr)
Ιωάννα Βαρδαλαχάκη «Και αφού όλα έχουν φαγωθεί, οι άλλοι, ο χρόνος, η αγάπη, ο άνθρωπος στρέφεται στον εαυτό του.[..] Οι ήρωες και ο λόγος τους είναι το νόημα, η παράσταση και η σκηνή.» (clickatlife.gr)
Κώστας Ζήσης «Μια μελαγχολική αλλά βαθιά και ουσιαστικά επικεντρωμένη παράσταση: έναν ύμνο στο Σισύφειο βάσανο του ανθρώπου, στο αέναο κυνήγι επιβίωσης του στον κόσμο: στην κατάκτηση τροφής και έρωτα. Γιατί μόνο με αυτά επιβιώνουμε.» (all4fun.gr)
Μαρία Μαρή «Χωρίς καμία εικόνα ή σκηνικό αντικείμενο, υποβάλλει στο θεατή αυτή τη σιελόρροια, που συνοδεύει το αίσθημα της πείνας και της ανάγκης, της ζωτικής ανάγκης για φαγητό.[…] Αισθησιασμός, απόλαυση, νοσηρότητα, μελαγχολία, απόλυτη μοναξιά, ερήμωση.» (theatromania.gr)
Αργυρώ Μποζώνη «Έξοχη δουλειά. Ευχάριστη για να προλάβω όσους θα πουν ότι τέτοια κείμενα είναι δύσκολα στο θέατρο. Όχι, είναι ποιητικά και εύκολα, λένε μια ιστορία που μας αφορά και την ξέρουμε όλοι.»
Δημήτρης Φαλλιέρος «Σε χτυπάει μια παράσταση που μιλάει για πράγματα που δεν είναι εύκολα: για όλες τις μορφές πείνας, για την αγάπη, για τις ανθρώπινες ψυχώσεις, για τη δύναμη της συνήθειας, για τη μοναξιά[..].»
Πληροφορίες – Κρατήσεις θέσεων: (+30) 210 5573301
