Όπως ακριβώς στο δημοψήφισμα του 2015 το όχι και το ναι, δεν είχε πρακτικά και ουσιαστικά καμία σημασία, όμως η ενότητα των ανθρώπων που είχε μεγάλη σημασία, τελικά κλονίστηκε, έτσι και με τα εμβόλια «παίζει» δυνατά το ενδεχόμενο είτε το κάνεις είτε δεν το κάνεις να μην απομακρύνεσαι ιδιαίτερα από το κέντρο των δύο κινδύνων (πανδημίας και εμβολίων) και στο τέλος να μας μείνει η διχόνοια μας. Να κάνουμε να μιλήσουμε δύο τρία χρόνια μεταξύ μας.
Ποιος έχει άδικα από τους δύο πόλους; Θα τον διακρίνετε βρίσκοντας απλά ποιος δηλώνει σίγουρος. Ο σίγουρος πάντα είναι λάθος. Ιδιαίτερα ο σίγουρος για τους άλλους και όχι τόσο ο σίγουρος για τον εαυτό του.
Δείτε κατάντια ανθρώπων. Ο ένας να εύχεται κομψά να πεθάνουν 2 δις άνθρωποι για να επιβεβαιωθούν οι καχυποψίες του και ο άλλος να ανέβουν τα κρούσματα μην τυχόν δει να υποφέρουν άνθρωποι που δήλωναν άτρωτοι ή άπιστοι.
Μα ρε παιδιά και στις δύο περιπτώσεις το δηλητήριο που στάζετε μέσα σας είναι πιο θανατηφόρο και από τον ιό και από τα εμβόλια.
Δεν είναι όλα αναμέτρηση.
Θα μάθουμε την αλήθεια. Θα είναι διαφορετική από την απόλυτη που κυκλοφορεί, θα είναι σύνθετη. Θα δικαιώνει ανησυχίες και της μιας πλευράς και της άλλης αλλά δεν θα δικαιώνει τον φανατισμό και την απολυτότητα.
Θα ξεπεραστεί η πανδημία και θα μας μείνει η επιδημία της διαίρεσης και το …εγώ θα σου πω. Το εγώ θα σου πω είναι η πανδημία.
Και δεν έχει και εμβόλιο αυτή γιατί σκοτώνει με μοναδικό σύμπτωμα το μίσος για τον συνάνθρωπο που τόλμησε να διαφέρει από εμάς τους…τέλειους.
