Υπάρχει τίποτα πιο αυθεντικό στο ποδόσφαιρο από το κλάμα; Υπάρχει τίποτα πιο αυθεντικό όταν τα δάκρυα έρχονται από έναν 38χρονο; Ο φετινός Ατρόμητος συνοψίζεται στην κατάθεση ψυχής του Ούμπιντες.
Αποτυχία…
Μόνο με αυτή τη λέξη μπορεί να συνοδευτεί η φετινή σεζόν του Ατρόμητου στο σύνολό της. Και μόνο το γεγονός ότι από τα μέσα Φεβρουαρίου επιβάλλεται να σχεδιάσει την ερχόμενη χρονιά τα λέει όλα από μόνο του και πραγματικά οι μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί και τυπικά το 2019-20 θα είναι πολύ ψυχοφθόροι, τόσο για τους απ’ έξω, όσο και για τους εντός αποδυτηρίων.
Κυρίως για τους δεύτερους, είναι πραγματικά ένα πολύ μεγάλο ερωτηματικό με ποιον τρόπο θα βρουν το κίνητρο να αγωνιστούν στο επόμενο ματς. Θα πει κανείς και πολύ σωστά, με το κίνητρο ότι πληρώνονται, αλλά ας πάμε στην πραγματική ουσία, που όταν μπαίνεις εντός γηπέδου, κατά κανόνα όλα παραμερίζονται και σε πρώτο πλάνο έρχεται πάντα ο στόχος. Αυτή τη στιγμή, στόχος για τους Περιστεριώτες δεν υπάρχει.
Αν, μάλιστα, συνειδητοποιήσει κανείς ότι ο Ατρόμητος τη σεζόν 2017-18 σε 24 αγωνιστικές είχε 46 βαθμούς και τη σεζόν 2018-19 είχε 43, τότε γίνεται απολύτως κατανοητό ότι για φέτος δεν του φταίει καμία διαιτησία, κανένας «μεγάλος» αντίπαλος», αλλά αποκλειστικά τα δικά του λάθη, οι δικές του άστοχες επιλογές που συνοψίζονται στα μόλις 28 γκολ που έχει πετύχει και στα 35 που έχει δεχθεί.
Υπάρχει, βέβαια, πάντα και η αντίθετη άποψη που λέει «τι άλλο θέλει ο Ατρόμητος των 2.500 φιλάθλων στο γήπεδο και τα περίπου 2 εκατ. ευρώ μπάτζετ»; Λογικό. Για την ακρίβεια, η θέση που έχει τώρα ο Ατρόμητος συνάδει πολύ περισσότερο σε σχέση με την 4η ή την 5η θέση, καβαλώντας πότε τον Άρη, πότε τον Παναθηναϊκό, πότε και τους δύο μαζί. Το «αλλά» που υπάρχει στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πρώτον η ίδια του η διοίκηση που ανέκαθεν βάζει πάντα ψηλά τον πήχη και περισσότερο από το νορμάλ πολλές φορές και δεύτερον στα επιτεύγματα των τελευταίων ετών.
Αφήνουμε απ’ έξω το 2009/10 και το 2010/11 (που στη δεύτερη περίπτωση έπαιξε σε τελικό Κυπέλλου) ως χρονιές προσαρμογής μετά τον υποβιβασμό του. Τι είχε η συνέχεια; 4Ος (2011/12), 3ος (2012/13), 4ος (2013/14), 5ος (2014/15), 8ος με αφαίρεση τριών βαθμών, άρα αγωνιστικά 6ος (2015/16), 8ος (2016/17), 4ος (2017/18) και 4ος (2018/19). Άρα στα τελευταία 8 χρόνια έχει μείνει εκτός πεντάδας δύο φορές. Αυτό από μόνο του έχει ανεβάσει τις απαιτήσεις, έχει ανεβάσει τον πήχη και για αυτό τον λόγο, χρόνιες σαν τη φετινή κρίνονται αποτυχημένες, είτε βάσει στόχων, είτε βάσει ποδοσφαίρου.
Κακά τα ψέματα, στο Ηράκλειο έκλεισε ένας κύκλος και σωστά έκλεισε. Σε αυτό που απέτυχε ο Ατρόμητος είναι στη διατήρηση του DNA του. Ο Ατρόμητος των δύο τελευταίων ετών δεν φοβόταν, ανυπομονούσε για τα μεγάλα ματς. Ο φετινός Ατρόμητος, ειδικά του Σάββα Παντελίδη, είναι ό,τι χειρότερο έχει εμφανιστεί, κοντράροντας στα ίσια τις μέρες Αναστόπουλου. Φοβικός, συμβιβασμένος με ισοπαλίες σε κάτι απίθανα ματς, ανήμπορος να αλλάξει τη μοίρα του. Απόδειξη το ματς με τον ΟΦΗ. Τι κι αν ήταν καλύτερος; Οι ίδιοι οι παίκτες τρόμαζαν και μόνο στη σκέψη ότι θα βάλουν γκολ και ο ίδιος ο προπονητής τους μετέφερε αυτό τον φόβο. Δεν γίνεται να ειπωθεί τίποτα διαφορετικό, όταν σε ματς που θέλεις τη νίκη και μόνο, στο 70’ βγάζεις τον πιο επικίνδυνο παίκτη σου για να βάλεις έναν αμυντικό χαφ χωρίς μέλλον στην ομάδα, όταν αποκλείεις εντελώς τις δύο μεταγραφές του Ιανουαρίου που θα σε βοηθούσαν να παίξεις αυτό το αναθεματισμένο 4-3-3, τη στιγμή που χωρίς αυτούς δεν έχεις εξτρέμ.
Ναι, ο Σάββας Παντελίδης ανέλαβε ένα δύσκολο έργο, αλλά sorry κόουτς, δεν μπόρεσες να βάλεις την υπογραφή σου στο παραμικρό, και με δική σου ευθύνη, έχεις δημιουργήσει ένα σύνολο που δεν έχει σκοράρει σε 9 ματς στα περισσότερα εκ των οποίων δεν είχες φάση. Ακόμα και σε αυτά που σκόραρες δεν είχες φάση. Συν τοις άλλοις, η εικόνα που έβγαινε προς τα έξω ήταν ομάδας που παρακαλούσε στην κακή μέρα του αντιπάλου, χωρίς να διεκδικεί το παραμικρό. Με άλλα λόγια, νοοτροπία μικρής ομάδας, ομάδας που μίκρυνε επί των ημερών του Σάββα Παντελίδη. Ποτέ δεν κόλλησε, ποτέ δεν ενέπνευσε, οπότε απλά μετράμε αντίστροφα για τον επόμενο, πιθανότατα μόλις ολοκληρωθεί το μαρτύριο των play-out.
Αν κάποιος, λοιπόν, μπορεί να συνοψίσει το κλείσιμο αυτού του κύκλου, τότε μπορεί να δει τη συνέντευξη του Χαβιέ Ούμπιδες στον Αποστόλη Λάμπο στην κάμερα της NOVA. Τα δάκρυα του 38χρονου Αργεντινού είναι η αγνή αγάπη πρώτα από όλα για το ποδόσφαιρο και κατά δεύτερο ρόλο για την ομάδα. Ο Ούμπι πήρε και έδωσε στον Ατρόμητο. Δεν έχουν κλάψει πολλοί για αυτή τη φανέλα. Εκείνος όμως το έκανε, γιατί όχι μόνο αναγνωρίζει ό,τι πέρασε με το αστέρι στο στήθος, όχι μόνο γιατί πέρασε τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια (241 συμμετοχές χωρίς κόκκινη κάρτα), αλλά γιατί, όταν λέει «οικογένεια» δεν εννοεί μόνο το σπίτι του, αλλά εννοεί το Περιστέρι και τον Ατρόμητο.
Φυσικά, δεν τελειώνουν όλα φέτος. Μόλις περάσει το κύμα της απογοήτευσης, μπαίνει μπροστά το πλάνο της επόμενης μέρας. Μιας μέρας που πολλοί απέτυχαν να δείξουν την προσωπικότητα που απαιτείται για αυτή την ομάδα και όσα έχει καταφέρει. Υπάρχει χλευασμός για τον «Ατρομητάκο» κλπ. κλπ., αλλά η εικόνα έδειξε, ότι οι απαιτήσεις είναι υψηλές και λίγοι μπορεί να ακολουθήσουν.
