Ανακοίνωσαν μείωση των τακτικών χειρουργείων κατά 80% κι εν μέσω πανδημίας, ανακοίνωσαν επίσης, ότι θα προχωρήσουν την κατάργηση του οκταώρου, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την εξουδετέρωση με νόμο των αντιστάσεων των εργαζομένων. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, λέει ο λαός μας.
του Χρήστου Παπαζαχαρία
Αποδεικνύεται με αυτόν τον τρόπο τι παραμύθι ήταν η λεγόμενη θωράκιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Και για να μην τους αδικούμε, τα ίδια έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την Υγεία. Στο άκουσμα των αιτημάτων μας για πρόσληψη ειδικευμένων μόνιμων γιατρών και νοσηλευτών έβγαζαν καντήλες!
Και τώρα τι κάνουμε;
Η πρωτοβάθμια περίθαλψη; Κενό γράμμα, ρημαγμένη, ανήμπορη ακόμα και να συνταγογραφήσει.
Τα δευτεροβάθμια νοσοκομεία; Με γηρασμένο προσωπικό, υποστελεχωμένα πλήρως, ανίκανα και να εμπνεύσουν τους ειδικευόμενους νέους γιατρούς να τα στελεχώσουν. Η μετανάστευση των πτυχιούχων γιατρών συνεχίζεται αμείωτη.
Ανακοίνωσαν μείωση των τακτικών χειρουργείων κατά 80%!
Εννοείται όσων έχουν απομείνει ακόμα.
Διότι:
– οι υποδομές αναξιοπρέπειας (κατάσταση θαλάμων, τουαλέτες, κτλ)
– οι ουρές στις λίστες αναμονής
– η γενικευμένη υποστελέχωση
– ο ελλιπής και πεπαλαιωμένος εξοπλισμός
έχουν, ήδη, περιορίσει τα τακτικά χειρουργεία, παρότι η ζήτηση είναι υψηλή.
Η μετατροπή των νοσοκομείων σε μονάδες «μίας νόσου» δεν μπορεί να γίνει. Δεν αποτελεί λύση.
Ήδη, οι ΜΕΘ δεν επαρκούν για τα εκτός Covid-19 νοσήματα.
Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να γίνει σε ένα γηρασμένο πληθυσμό σαν τον δικό μας, όπου τόσα χρόνια προβλήματα έχουν συσσωρευθεί και που, επιπλέον, γίνονται επείγοντα από τη μία στιγμή στην άλλη, λόγω της μη προηγούμενης αντιμετώπισής τους.
Ή μήπως έχουν κατά νου τη μαζική φυγάδευση στις ιδιωτικές κλινικές;
Σαν να μην έφταναν τα δωράκια στους κλινικάρχες μέσα στην πανδημία, που θησαυρίζουν από δέκα μεριές, τους παραδίδουν και τους ασθενείς που θα διώχνουν τα δημοσία νοσοκομεία.
Τα δημόσια νοσοκομεία, όμως, ανήκουν ακριβώς στους ασθενείς αυτούς. Ανήκουν στους πάσχοντες φορολογούμενους, γιατί αυτοί τα πληρώνουν.
Επίσης, σίγουρα δεν αποτελεί λύση η μετατροπή των χειρουργών σε παθολόγους, πνευμονολόγους και εντατικολόγους, για να αντιμετωπίσουν τους ασθενείς με Covid.
Είναι άλλο πράγμα η προσφορά μας ως γιατρών, που άλλωστε είναι δεδομένη.
Η μετακίνηση γιατρών και νοσηλευτών από κλινική σε κλινική ή άλλο νοσοκομείο για να καλύψουν τρύπες, απλά δημιουργεί νέα υποστελέχωση.
Η μετατροπή των ειδικευομένων σε εργαζόμενους «πάσης χρήσης» για να καλυφθεί η γενικευμένη υποστελέχωση, επίσης δεν αποτελεί λύση.
Δεν είναι δυνατόν, οι ειδικευόμενοι, αντί να εκπαιδεύονται στην ιατρική, να χρησιμοποιούνται, χρόνια τώρα, σαν τραυματιοφορείς, νοσηλευτές, γραμματείς, παραγγελιοδόχοι, συνταγογράφοι.
Οι ειδικευόμενοι είναι νέοι, ενθουσιώδεις, γνωρίζουν 2-3 ξένες γλώσσες, ξέρουν πληροφορική, είναι μορφωμένοι και φιλότιμοι. Είναι, με άλλα λόγια, γι’ αυτούς «ιδανικοί φτηνοί υπάλληλοι» πάσης χρήσεως. Οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές, ο καθένας ένας σύγχρονος Βέγγος. Εκεί έχουν φτάσει τα πράγματα…
Ανακοίνωσαν μείωση των τακτικών χειρουργείων κατά 80%!
Πώς μπορούν να το κάνουν αυτό;
Οι ασθενείς και η αντιμετώπισή τους είναι διοικητική πράξη;
Έχουν μετρήσει τους πάσχοντες;
Τον χρόνο και τα χειρουργεία που χρειάζονται για να αντιμετωπιστούν;
Είναι μόνο τα ογκολογικά περιστατικά, το τραύμα, τα κατάγματα, οι αιμορραγίες κλπ.;
Μια στένωση του σπονδυλικού σωλήνα δεν αποτελεί πρόβλημα;
Μια προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα των γονάτων ή των ισχίων, που οδηγούν σε καθήλωση και αναπηρία, δεν αποτελεί επείγον πρόβλημα;
Κάποιος με λίθους στη χολή που πονάει κάθε φορά που τρώει και συνυπάρχει, μάλιστα, και διαβήτης, δεν θα χειρουργηθεί;
Και τόσα άλλα, όπως ισχαιμία των άκρων ή αποφράξεις των καρωτίδων προχωρημένου βαθμού κλπ.
Με ποια διοικητική πράξη και με την ευθύνη τίνος θα στερηθούν τη χειρουργική αντιμετώπιση;
Έχουν υπολογίσει πόσα χειρουργεία και πόσα κρεβάτια χρειάζονται τα επείγοντα καθημερινά προβλήματα;
Δεν λέω πόσους γιατρούς και νοσηλευτές και τι υποδομές χρειάζονται, γιατί εκεί έχουν χάσει την μπάλα τελείως, χρόνια τώρα.
Τόσους μήνες μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό. Όμως, βρήκαν χρόνο τώρα μέσα στην πανδημία και τις θεομηνίες, σαν τη Σάμο και τη Σμύρνη, να νομοθετήσουν τον Μεσαίωνα. Την κατάργηση κατακτήσεων 100 και πλέον χρόνων, να περιορίσουν με κάθε τρόπο το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση.
Το βλέπουν σαν ευκαιρία. «Τώρα πρέπει να γίνει το πλιάτσικο».
Αν μη τι άλλο, ομολογούν την πλήρη αποτυχία του συστήματός τους. Αυτό που με τόσο πείσμα υπηρετούν, αργοπεθαίνει, σαπίζει ασταμάτητα.
Όσο γηρασμένοι κι αν είμαστε.
Όσο λίγοι σε αριθμό κι αν είμαστε.
Όσο εγκαταλελειμμένοι κι αν είμαστε.
Ας είναι ξεκάθαρο ότι:
– θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας
– θα διατηρήσουμε την ελπίδα άσβεστη
– θα σταθούμε δίπλα στον λαό από τον οποίο προερχόμαστε και στον οποίο ανήκουμε για να μη μείνει κανένας απροστάτευτος στην καταιγίδα που έρχεται.
Από την άλλη μεριά, απαιτούμε επιτακτικά αυτό που πραγματικά μπορεί να βοηθήσει:
Τη μαζική πρόσληψη ειδικευμένων, μόνιμων γιατρών και νοσηλευτών.
Σύγχρονο, πλήρη εξοπλισμό των νοσοκομείων.
Πραγματική επίταξη του ιδιωτικού τομέα που διαθέτει αρκετές κλίνες και έμπειρους γιατρούς και νοσηλευτές.
Μαζί με την ατομική ευθύνη, που απλόχερα προσφέρεται από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, χρειάζεται και η κρατική ευθύνη, η ευθύνη της εξουσίας, που πρέπει να υλοποιήσει τα παραπάνω.
Χρήστος Παπαζαχαρίας
Γενικός χειρουργός,
διευθυντής ΕΣΥ στο Νοσοκομείο ΚΑΤ,
Πρώην Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Περιστερίου (επί δημαρχίας Φωλόπουλου)
