Εννιά είναι οι ταινίες της εβδομάδας στους κινηματογράφους της Αθήνας. Ανάμεσά τους το νέο θρίλερ του Φίντσερ, η τέταρτη ταινία του Πάνου Κούτρα που έκανε πρεμιέρα στις Κάνες, η αργεντίνικη ταινία έναρξης των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας και η άτυπη μεταφορά του σκανδάλου Ντομινίκ Στρος-Καν στην οθόνη.
Εννιά ταινίες, αυτή την εβδομάδα, εκ των οποίων οι τέσσερις αξιόλογες έως σημαντικές. Πρώτη και καλύτερη: «Ξενία» του Πάνου Κούτρα, ένα κωμικοτραγικό οδοιπορικό που χειροκροτήθηκε στις Κάννες. Από το Μεξικό, μια κατάμαυρη κωμωδία. Απέναντί της, ένα ψυχολογικό θρίλερ του Ντέιβιντ Φίντσερ και η ελεύθερη ανασύνθεση ενός γνωστού σκανδάλου, με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Ακολουθούν ένα σκληρό δράμα φυλακής, ένας κινηματογραφικός ύμνος για το Ρίο ντε Τζανέϊρο και η νέα περιπέτεια του μικρού Νικόλα. Επίσης, «Ήσυχες μέρες», μεξικανική αισθηματική ταινία και «The Battery».
Ξενία ****
Δραματική – Διάρκεια 128’
Σκηνοθεσία: Πάνος Κούτρας
Παίζουν: Κώστας Νικούλι, Νίκος Γκέλια, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ρομάνα Λόμπατς, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Γιάννης Στάνκογλου
Πώς είναι δυνατόν δύο παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να ακτινοβολούν σαν υπέρλαμπρα άστρα μέσα στην καταχνιά της οικονομικής κρίσης; Γι’ αυτούς αποκρίνεται ο Πάνος Κούτρας με έναν αισιόδοξο ύμνο στην αστείρευτη εσωτερική δύναμη του ανθρώπου.
Ο 16χρονος Ντάνι και ο 18χρονος αδελφός του Όντι (Οδυσσέας), Αλβανοί γεννημένοι στην Ελλάδα, αναζητούν τον άγνωστο Έλληνα πατέρα τους, μετά τον θάνατο της μητέρας τους. Όχι επειδή θέλουν να δεθούν μαζί του –σκοτίστηκαν γι’ αυτόν, αφού τον θεωρούν κάθαρμα- αλλά για να τους αναγνωρίσει, ώστε να αποκτήσουν την υπηκοότητα και να αποφύγουν την απέλαση.
Εμπνευστής του σχεδίου ο Ντάνι, αποξενωμένος για χρόνια από τον αδελφό του. Απίστευτος τύπος ο Ντάνι. Γκέι, παρορμητικός, τσαμπουκάς, διατηρεί ακόμη την παιδική του αθωότητα και την ικανότητα να ονειρεύεται. Σύμβολα αυτής της αδιαπραγμάτευτης παιδικότητας, ένα γλειφιτζούρι μονίμως στο στόμα και ένα κουνελάκι στο σακίδιό του. Ο ρεαλιστής Όντι τον ακολουθεί, αν και με πολλές επιφυλάξεις.
Ο δρόμος από την πρωτεύουσα ως τη Θεσσαλονίκη είναι σπαρμένος με εμπόδια και παγίδες. Σύγχρονοι Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες καιροφυλακτούν παντού. Τα δυο αδέλφια θα τα ξεπεράσουν όλα, χάρη στην αχαλίνωτη ορμή του Ντάνι και τη βοήθεια του Τάσου, ενός ομοφυλόφιλου τραγουδιστή, θαυμαστή του Βοσκόπουλου. Κάπου στη μέση της διαδρομής, καταλύουν στην Ξενία, ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο, νεκροταφείο της παλιάς ελληνικής ευμάρειας. Ξενία = η πεθαμένη εγχώρια φιλοξενία.
Εκεί επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους τα γεννημένα εδώ παιδιά και κάνουν όνειρα, στα οποία συμμετέχει και ένας γιγαντιαίος άσπρος κούνελος, αποκύημα της φαντασίας και της απόγνωσης. Τελευταίος σταθμός η συμπρωτεύουσα, όπου ανακαλύπτουν τον υποτιθέμενο πατέρα τους. Απρόβλεπτο το τέλος αυτής της οδύσσειας με τις πολλές ανατροπές, τις οποίες προκαλούν οι δυο συνταξιδιώτες, επεμβαίνοντας δυναμικά στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Δεν τους πτοεί τίποτα αυτούς.
Ούτε οι επιθέσεις της Χρυσής Αυγής στη ζοφερή νυχτερινή Αθήνα, ούτε ο ρατσισμός των Αλβανών κατά των γκέι συμπατριωτών τους στη μίζερη επαρχία, ούτε η απειλή της αποτυχίας. Τώρα που έσμιξαν ξανά, είναι αποφασισμένοι να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα.
Ο Πάνος Κούτρας ανακατεύει με τρελό κέφι, σ’ αυτό το περιπετειώδες χρονικό της αδελφικότητας, διάφορα κινηματογραφικά είδη. Δράμα, κωμωδία, ταινία δρόμου, σινεμά του φανταστικού, μιούζικαλ είναι τα υλικά ενός κοκτέιλ που μεθάει γλυκά τον θεατή. Έκρηξη χρωμάτων και μουσικής, δάκρυ και χιούμορ, μελαγχολία και μπρίο. Ενέργεια απογειωτική. Ένα οπτικοακουστικό πανηγύρι. Ένα πολύ αληθινό «παραμύθι» που αγαπάει τον άνθρωπο (ειδικά τον περιθωριακό, τον απόβλητο) και συμφιλιώνει τον μέσο θεατή με τους γκέι και τους αλλοδαπούς.
Μία από εκείνες τις γνήσια ευφορικές ταινίες που σε αφήνουν συναισθηματικά πλουσιότερο. Μαγευτική! Σπαρταριστές οι ερμηνείες του Κώστα Νικούλι και του Νίκου Γκέλια, συγκινητικά αστείος ως μέντοράς τους ο πολυτάλαντος Άγγελος Παπαδημητρίου. Άξιος συντονιστής τους, ο Πάνος Κούτρας που κάποιοι τον συγκρίνουν με τον Αλμοδόβαρ. Διαφωνούμε. Ο Κούτρας έχει αποκτήσει –με την τέταρτη κιόλας ταινία του- ένα εντελώς δικό του στιλ, μια έντονη προσωπική σφραγίδα. Δεν είναι ο Αλμοδόβαρ της Ελλάδας, παρά τις κάποιες θεματικές τους ομοιότητες. Είναι ο Πάνος Κούτρας, ο καλύτερος ίσως Έλληνας σκηνοθέτης της γενιάς του.
Ιστορίες για αγρίους ****
(Relatos Salvajes)
Kωμωδία – Διάρκεια 112’
Σκηνοθεσία: Ντάμιαν Σιφρόν
Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Όσκαρ Μαρτίνεζ, Έρικα Ρίβας, Ρίτα Κορτέζε, Λεονάρντο Σμπαράλια, Τζουλιέτα Ζίλμπερμπεργκ
Ούνα φάτσα, εμείς οι Έλληνες. Όχι με τους Ιταλούς. Με τους Αργεντίνους. Που και αυτοί διαθέτουν εύφλεκτο ταμπεραμέντο το οποίο συχνά εκρήγνυται σαν βόμβα, πυροδοτούμενο από την κοινωνική αφασία και την γενική παράνοια. Το διαπιστώσαμε βλέποντας αυτή την σπονδυλωτή ταινία (παραγωγής Πέδρο Αλμοδόβαρ) με θέμα την άγρια καθημερινή βεντέτα μεταξύ των πολιτών μιας, υποτίθεται, πολιτισμένης χώρας. Συσσωρευμένη οργή. Οφθαλμός αντί οφθαλμού και όποιον πάρει ο Χάρος.
Ιστορία πρώτη: οι επιβάτες μιας αεροπορικής πτήσης βρίσκονται στο έλεος ενός κομπλεξικού τύπου ο οποίος θεωρεί ότι τον αδίκησαν. Ένα μακάβριο ανέκδοτο μικρής διάρκειας, για ορεκτικό.
Ιστορία δεύτερη: μία γκαρσόνα αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός πελάτη τον άνθρωπο που έβλαψε την οικογένειά της. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται… με πολύ ποντικοφάρμακο.
Ιστορία τρίτη: μονομαχία στην άσφαλτο. Νεόπλουτος με πανάκριβο καινούργιο αυτοκίνητο εναντίον αγρότη οδηγού σακαράκας. Γκρανγκινιολική εκδοχή κωμικής αναμέτρησης τύπου Χοντρού- Λιγνού.
Ιστορία τέταρτη: ένας μηχανικός ειδικός στις ανατινάξεις κτιρίων εκδικείται την δημοτική υπηρεσία που «μάζεψε» το αυτοκίνητό του με τον γερανό, επειδή στάθμευε παράνομα. Ένας μίνι τρομοκράτης ανακηρύσσεται σε λαϊκό ήρωα από τους αγανακτισμένους συμπολίτες του.
Ιστορία πέμπτη: ένας ανώτατος δικαστικός δωροδοκεί τον δικηγόρο του και τον εισαγγελέα, προκειμένου να «κουκουλώσει» ένα θανατηφόρο αυτοκινητικό ατύχημα που προκάλεσε ο γιος του. Παζάρια επάνω από τα πτώματα μίας εγκύου και του εμβρύου.
Ιστορία έκτη: η νύφη μαθαίνει ότι ο γαμπρός την απάτησε με μια καλεσμένη στην γαμήλια δεξίωση και τα κάνει λίμπα. Το νυφικό βάφτηκε κόκκινο. Ο κοινωνικός χώρος κάνει πανάθλια εμφάνιση, σε έξι σκετς, ως φρενοκομείο και αιματοβαμένη αρένα. Σοκαριστικές καταστάσεις, όπως αυτές που συναντάμε στα αστυνομικά δελτία, εκτίθενται με σαρκασμό σε μια ταινία που δεν χαρίζεται σε κανέναν.
Το θέατρο του γκροτέσκου και του παράλογου, με πρωταγωνιστές ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Ανελέητη η ματιά του σκηνοθέτη επάνω σε μια κοινωνία που δεν λυπάται τον εαυτό της. Ο Ντάμιαν Σιφρόν παρατηρεί σκληρές αλήθειες και τις καταγγέλλει με σπάνια τόλμη και ευρηματικότητα. Καταφέρνοντας να συνδυάσει τη γροθιά στο στομάχι με το κατάμαυρο χιούμορ. Το ό,τι μας κάνει να γελάμε ακόμη και στις πιο φρικιαστικές στιγμές, αυτή είναι η μεγάλη του επιτυχία. Το ό,τι βγάζει, δηλαδή, ένα γέλιο που δηλώνει ανεκτικό κυνισμό απέναντι στα κακώς κείμενα, αν όχι συνενοχή. Βουτιά των «πολιτισμένων» στην εγγενή τους βαρβαρότητα.
Το κορίτσι που εξαφανίστηκε *** ½
(Gone girl)
Θρίλερ – Διάρκεια 145’
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ
Παίζουν: Μπεν Άφλεκ, Ρόζαμουντ Πάικ, Νιλ Πάτρικ Χάρις, Τάιλερ Πέρι, Έμιλι Ραταϊκόφσκι
Ένα κινηματογραφικό θρίλερ εστιασμένο επάνω στο πραγματικό θρίλερ που μπορεί να είναι ένας γάμος, όταν το ζεύγος αφήνει πίσω του τον έρωτα και την τρυφερότητα και καταλήγει στο βασανιστικό ερώτημα «πώς φτάσαμε ως εδώ;» Ο Νικ αποφασίζει να ανακοινώσει στην σύζυγό του ότι επιθυμεί να χωρίσουν, στην πέμπτη επέτειο του γάμου της. Όμως, εκείνη ακριβώς την ημέρα, η Έϊμι εξαφανίζεται μυστηριωδώς.
Η αστυνομία υποψιάζεται φόνο, όμως δεν έχει ενδείξεις κατά του Νικ, ούτε καν πτώμα. Την κοινή γνώμη επηρεάζουν εναντίον του συζύγου τα μίντια, που μετατρέπουν αυτή την περίεργη υπόθεση σε πανεθνικό ριάλιτι σόου. Και ενώ η Έϊμι εξακολουθεί να αγνοείται, εκδίδεται ένταλμα σύλληψης κατά του άντρα της. Πυκνό μυστήριο καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ψυχολογικού θρίλερ (διαρκείας δυόμιση ωρών) που βασίζεται στο παγκόσμιο μπεστ σέλερ της Τζίλιαν Φλιν.
Ο Ντέιβιντ Φίντσερ μεταφέρει το βιβλίο με σεβασμό στην πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, δαμάζοντας τον σκηνοθετικό οίστρο που είχε σε ταινίες όπως το “Seven”, το “Fight Club” και «Το κορίτσι με το τατουάζ». Διατηρώντας, πάντως, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα των άλλων έργων του και κλιμακώνοντας δεξιοτεχνικά το σασπένς. Η αφήγηση γίνεται παράλληλα από την πλευρά του Νικ και από την πλευρά της Έϊμι.
Εκείνος, πρώην συγγραφέας, εκείνη ένα διάσημο πλουσιοκόριτσο με πανεπιστημιακά διπλώματα. Οι ιδανικοί πρωταγωνιστές για το παιχνίδι της διαστρέβλωσης που στήνουν η τηλεόραση και τα έντυπα. Λόγω της συνεχούς αλληλοδιάψευσης, ο θεατής βρίσκεται σε σύγχυση σχετικά με την αλήθεια. Αυτό είναι το διαβολικό παιχνίδι της ταινίας. Όταν κάποτε αποκαλύπτεται η αλήθεια –αρκετά πριν από το ανατρεπτικό φινάλε- αρχίζει να εξελίσσεται ένα ακόμη πιο διαβολικό σχέδιο. Χωρίς να θέλουμε να φανερώσουμε την πλοκή, αποτολμούμε να πούμε ότι και η αστυνομία και τα ΜΜΕ έπεσαν έξω στις διαπιστώσεις τους.
Ωστόσο, ο Νικ και η Έϊμι έχουν γίνει ήδη οι σταρ του μεγάλου αμερικανικού οικογενειακού ψέματος. Το σενάριο –γραμμένο από τη συγγραφέα του μυθιστορήματος- ακροβατεί επάνω σε λεπτές ψυχολογικές ισορροπίες προκειμένου να αποκαλύψει το δικό τους μεγάλο ψέμα. Που είναι το ψέμα πολλών παντρεμένων. Η ατελείωτη αγωνία ενός γάμου.
Καλώς ήρθες στη Νέα Υόρκη ***
(Welcome to New York)
Δραματική – Διάρκεια 125’
Σκηνοθεσία: Έϊμπελ Φεράρα
Παίζουν: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Ζακλίν Μπισέ
Ύστερα από ολονύχτιο όργιο σε πολυτελές ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, επιχειρεί να βιάσει μια μαύρη καμαριέρα. Η γυναίκα τον καταγγέλλει. Τον συλλαμβάνουν, ενώ το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνει ετοιμάζεται για απογείωση. Ο μέγας παίκτης της διεθνούς οικονομίας περνάει εκείνη τη νύχτα σε ένα βρόμικο κελλί. Η εκατομμυριούχος σύζυγός του κάνει το παν για να τον σώσει από τη φυλάκιση, όμως ο διασυρμός έχει ήδη συμβεί. Μια ιστορία που παραπέμπει κατευθείαν στο σκάνδαλο Ντομινίκ Στρος- Καν.
Η ταινία, είναι πιστή στα γεγονότα, όπως τα γνωρίζουν όσοι παρακολούθησαν την υπόθεση. Τα πρόσωπα, όμως, είναι πλασματικά και με άλλα ονόματα, «πειραγμένα» σεναριακά ώστε να πάρουν θέση στην πινακοθήκη των ανθρώπινων τεράτων του εικονοκλάστη Έϊμπελ Φεράρα («Διαφθορά»). Ο αντι-ήρωας, πρώην ιδεαλιστής πανεπιστημιακός που ονειρευόταν κάποτε να αλλάξει τον κόσμο, κατέληξε στον απόλυτο μηδενισμό, ύστερα από πολλά χρόνια στην ανώτατη θέση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
«Οι φτωχοί θα πεθάνουν. Οι άρρωστοι θα πεθάνουν. Η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μπίζνες» δηλώνει κυνικά.
Από την στιγμή που πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, τελείωσε. Ούτε η εξουσία τον ενδιαφέρει πλέον, ούτε το χρήμα. Μόνο το σεξ. Ο πανίσχυρος Ντεβερό ζει και σκέπτεται ως σεξουαλικό ζώο, παρά την αναμφισβήτητη ευφυία του.
Οι διαρκείς του συνευρέσεις με ερωμένες και πόρνες δεν καλύπτουν το ψυχικό του κενό. Τονίζουν απλώς τη συναισθηματική του αναπηρία. Σε ντοκιμαντερίστικο στιλ, με ωμές ερωτικές σκηνές, απωθητικές παρά την ομορφιά των γυμνών γυναικών και με έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ του υπόδικου και της συζύγου του, ο ‘Εϊμπελ Φεράρα συνθέτει το ανατριχιαστικό πορτρέτο ενός σεξομανή με νεκρή καρδιά.
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ (παραφουσκωμένος σε βαθμό παραμόρφωσης, με δεκάδες περιττά κιλά) συγκλονίζει αρνητικά ως αποκρουστικός ηδονιστής που παρακολουθεί απαθώς την προσωπική του κάθοδο στον Άδη. Ο χαρακτήρας που υποδύεται έχει συμφιλιωθεί, άλλωστε, με τη σκέψη ότι οι πουλημένοι πάνε στην κόλαση. Αυτή είναι η ουσία της ταινίας.
Γροθιές στους τοίχους ** ½
(Starred up)
Δραματική – Διάρκεια 105’
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Μακένζι
Παίζουν: Τζακ Ο’ Κόνελ, Μπεν Μέντελσον, Ρούπερτ Φρεντ
Βία στη βία με αποτέλεσμα περισσότερη βία, σε ένα σκληρό βρετανικό δράμα φυλακής. Την αρχή κάνει ο Έρικ, ένας 19χρονος που μεταφέρεται πρόωρα από το αναμορφωτήριο σε φυλακές ενηλίκων. Συγκρατούμενος και ο πατέρας του, που είχε να δει από πέντε χρονών. Ο νεαρός που μισεί γενικά τον κόσμο, λόγω του απόντος γεννήτορα, επιβάλλεται με τις γροθιές του στους άλλους φυλακισμένους.
Δυσάρεστο –και από ένα σημείο και μετά, βαρετό- το θέαμα, χρησιμεύει απλώς στην άσκηση άκρως ρεαλιστικού σκηνοθετικού ύφους που επιχειρεί ο σκηνοθέτης. Όταν έρχονται επιτέλους η ανάνηψη και η προσέγγιση με τον πατέρα, ο θεατής έχει πλέον κουραστεί από τις πολλές μπουνιές και κλωτσιές, σε κελλιά, διαδρόμους και λουτρά. Μας αποζημιώνει κάπως μια αποκάλυψη: ο Τζακ Ο’ Κόνελ, εκπληκτικός ως Έρικ, ένας νέος ηθοποιός με ταλέντο και μέλλον.
Ο έρωτας αγαπάει το Ρίο **
(Rio I love you)
Κοινωνική – Διάρκεια 110’
Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο, Φερνάντο Μερέγιες, Τζον Τορτούρο, Κάρλος Σαλντάνα, Βισέντο Αμορίμ, Γκιγιέρμο Αριάγα, Στέφαν Έλιοτ, Σανγκ Σου Ιμ, Αντρούτσα Ουάντινγκτον, Ναντίν Λαμπακί
Παίζουν: Χάρβεϊ Καϊτέλ, Βανέσα Παραντί, Βενσάν Κασέλ, Ροντρίγκο Σαντόρο, Έμιλι Μόρτιμερ, Λάουρα Νέιμπα, Φερνάντα Μοντενέγκρο
Φολκόρ υψηλής αισθητικής, συλλογική δημιουργία δέκα σκηνοθετών. Το Ρίο ντε Τζανέιρο πανέμορφα κινηματογραφημένο, τόπος ξενοιασιάς, γλεντιού και έρωτα, με τις κοινωνικές αντιθέσεις ωραιοποιημένες. Παραδείγματα: μια φαβέλα με βρικόλακες που χορεύουν σάμπα, μία πρώην δασκάλα άστεγη κατ’ επιλογήν και ένα χαμίνι που απολαμβάνει τη φτώχια του.
Σε εννιά σκετσάκια, αναδεικνύονται οι φυσικές ομορφιές του Ρίο και η χαλαρωτική επίδρασή του στους επισκέπτες. Καλώς ήρθατε στην πιο φημισμένη πόλη της Βραζιλίας. Όσοι ξένοι καταλύσουν σε πολυτελή διαμερίσματα, θα το απολαύσουν. Λευκές αμμουδιές, σέξι κορίτσια και εξωτικά κοκτέιλ. Το καλύτερο διαφημιστικό για τους Θερινούς Ολυμπιακούς και τους Θερινούς Παραολυμπιακούς, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το 2016. Οι ιθύνοντες του βραζιλιάνικου οργανισμού τουρισμού θα τρίβουν ήδη τα χέρια τους.
Ο μικρός Νικόλας πάει διακοπές **
(Les vacances du petit Nicola)
Παιδική – Διάρκεια 97’
Σκηνοθεσία: Λοράν Τιράρ
Παίζουν: Ματεό Μπουασελιέ, Βαλερί Λεμερσιέ, Καντ Μεράντ, Ντομινίκ Λαβανάν, Μπουλί Λανέρς
Ο μικρός ήρωας των δημοφιλέστατων κόμικ του Ρενέ Γκοσινί και του Ζαν- Ζακ Σεμπέ ξεκαλοκαιριάζει σε ένα παραλιακό χωριό, μαζί με τους γονείς και τη γιαγιά του. Παραδόξως, δεν είναι τόσο σκανδαλιάρης, όπως τον συνηθίσαμε από τα βιβλία και τις ταινίες που βασίζονται επάνω του. Παρατηρεί μάλλον αμέτοχα τις χαζομάρες που διαπράττουν οι ενήλικες.
Μέχρι να γίνει μέλος μιας παλιοπαρέας πιτσιρικάδων, τον πρώτο λόγο έχουν οι μεγάλοι. Και τι ανούσιο και βλακώδη λόγο! Αυτή είναι η πρωτοτυπία της νέας κινηματογραφικής περιπέτειας του μικρού Νικόλα, που αποτελεί θεσμό για τους Γάλλους, όχι όμως και για τους Έλληνες. Στα υπέρ, οι γραφικοί χαρακτήρες, οι άτακτοι μπόμπιρες και η άψογη αναπαράσταση ενός γαλλικού θερέτρου, το ’60.
Ήσυχες Μέρες
Φεστιβαλικά βραβευμένο δράμα ενηλικίωσης από το Μεξικό. Πρωταγωνιστής είναι ο 18χρονος Σεμπαστιάν που «τρέχει» μόνος του το μικρό Μοτέλ του θείου του, στην απομακρυσμένη τροπική ακτή της Βερακρούζ. Το Μοτέλ συχνά φιλοξενεί παράνομα ζευγάρια. Εκεί, ο Σεμπαστιάν γνωρίζει την Μιράντα, 35 χρονών, η οποία πηγαίνει στο Μοτέλ για να συναντήσει τον πλούσιο εραστή της, Μάριο. Καθώς ο Μάριο τις περισσότερες φορές καθυστερεί στα ραντεβού τους, η Μιράντα αναγκάζεται να περνάει πολλές ώρες μόνη της. Όλος αυτός ο ελεύθερος χρόνος της δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει τον Σεμπαστιάν, με τον οποίo γρήγορα ξεκινά ένα παιχνίδι αποπλάνησης.
The Battery
Δυο πρώην παίχτες του μπέιζμπολ διασχίζουν μια γεμάτη ζόμπι Νέα Αγγλία. Οι δυο φίλοι ακολουθούν τα μονοπάτια μες στα δάση για να αποφύγουν τα αιμοβόρα ζόμπι που φρουρούν τις πάλαι ποτέ πολύβουες πόλεις. Για να επιζήσουν πρέπει να ξεπεράσουν τις εντελώς διαφορετικές προσωπικότητές τους: Ο Μπεν, από τη μία, έχει ενστερνιστεί τον άγριο νομαδικό τρόπο ζωής, ενώ ο Μίκι, απ΄ την άλλη, αδυνατεί να δεχθεί τη σκληρή πραγματικότητα του νέου κόσμου και αρνείται να συμμετάσχει στα βίαια παιχνίδια επιβίωσης.
