Ένα μιούζικαλ με διάχυτη παραμυθένια αύρα, ένα βιογραφικό δράμα δια χειρός Τζολί, η νέα ταινία του Τιμ Μπάρτον, δυο ελληνικές ταινίες και ένα animation είναι το εορταστικό σινε-μενού της Πρωτοχρονιάς.
Αρχή του κινηματογραφικού 2015. Το υποδέχεται η Αντζελίνα Τζολί, καθισμένη στην πολυθρόνα του σκηνοθέτη. Στην παρέα, ο Τιμ Μπάρτον με μία βιογραφική ταινία και η Μέριλ Στριπ, Κακή Μάγισσα σε μιούζικαλ. Επίσης «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», με τη Ρένια Λουιζίδου και τον Τάκη Σπυριδάκη και «Η Τίνκερ Μπελ και το τέρας του ποτέ».
Αλύγιστος *** ½
(Unbroken)
Πολεμική – Διάρκεια 135’ – ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: Αντζελίνα Τζολί
Παίζουν: Τζακ Ο’ Κόνελ, Ντόνολ Γκλίσον, Μιγιάβι, Φιν Γουίτροκ, Γκάρετ Χέλντλαντ
Οι ακραίες ανθρώπινες καταστάσεις που προκαλεί ο πόλεμος απασχολούν ξανά την Αντζελίνα Τζολί στη δεύτερη σκηνοθετική της δουλειά. Στο “In the land of blood and honey”, η κοινωνικά συνειδητοποιημένη σούπερσταρ αφηγήθηκε την ερωτική σχέση ενός Χριστιανού με μία Μουσουλμάνα στη διάρκεια του εμφυλίου της Βοσνίας. Με τον «Αλύγιστο» εξυμνεί έναν άντρα που επέζησε από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χάρη στη δύναμη της θέλησής του και μόνο.
Ο ιταλοαμερικανός Λούι Ζαμπερίνι – υπαρκτό πρόσωπο που πέθανε το 2014 σε ηλικία 91 ετών – βίωσε τα πάνδεινα σε ένα ιαπωνικό στρατόπεδο αιχμαλώτων επί δύο χρόνια. Προηγουμένως, είχε περάσει 47 εφιαλτικές ημέρες επάνω σε μία σωσίβιο λέμβο, μετά την κατάρριψη του βομβαρδιστικού του. Στον Ειρηνικό, στο έλεος της μαινόμενης θάλασσας, ανάμεσα σε καρχαρίες.
Όταν αιχμαλωτίζεται, ένας Ιάπωνας δεσμοφύλακας προσπαθεί να τον τσακίσει. Εμφανής λόγος της μανίας του σαδιστή αξιωματικού ο φθόνος για τον κρατούμενό του που διακρίθηκε ως δρομέας στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936 (χειραψία με Χίτλερ) και ο οποίος αμφισβητεί την εξουσία του.
Όμως η σκηνή της τελικής τους αναμέτρησης, με τα ερωτικά της υπονοούμενα, λέει άλλα. Ένας εξουθενωμένος Ζαμπερίνι αγωνίζεται να κρατήσει ψηλά μία ασήκωτη δοκό και εκείνος που καταρρέει τελικά, σαν μετά από έντονο οργασμό, είναι ο βασανιστής.
Μία ταινία χωρίς βασικούς γυναικείους χαρακτήρες, χωρίς λαβ στόρι, χωρίς θηλυκό συναίσθημα. ‘Υμνος σε έναν γενναίο άντρα από μία γυναίκα. Η Αντζελίνα Τζολί διηγείται μία αληθινή ιστορία δίχως περιστροφές, καλλιγραφίες και γυναικείο λυρισμό, με καθαρά αρσενικό επικό τρόπο, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει αδρότητα ανάλογη με αυτή του Κλιντ Ίστγουντ.
Οι σκηνές στο στρατόπεδο, με εκατοντάδες κρατούμενους να λιώνουν κάτω από τον ήλιο, μέσα στην υγρασία και τις κακουχίες είναι σαφώς εμπνευσμένη από την αριστουργηματική «Γέφυρα του ποταμού Κβάι» του Ντέιβιντ Λιν. Όλα αυτά με έξυπνη αξιοποίηση των πλούσιων μέσων μίας μεγάλης παραγωγής και του στέρεου σεναρίου των αδελφών Κοέν. Δεν της ξεφεύγει τίποτα της Τζολί που ως ηθοποιός «δουλεύει» σωστά τις ερμηνείες. Στιβαρά λιτός ο 24χρονος Βρετανός Τζακ ‘Ο Κόνελ («’71», «Γροθιές στους τοίχους»), στον πρωταγωνιστικό ρόλο, επαληθεύει τις προβλέψεις μας ότι θα έκανε χολιγουντιανή καριέρα.
Μεγάλα μάτια ** ½
(Big eyes)
Βιογραφική – Διάρκεια 105’ – ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
Παίζουν: ‘Ειμι Άνταμς, Κριστόφ Ουόλτς, Τζέισον Σουόρτσμαν, Τζον Πολίτο, Ντάνι Χιούστον
Ο «Ντίσνεϊ του αλλόκοτου», όπως έχουν αποκαλέσει τον Τιμ Μπάρτον, κάνει στροφή 90 μοιρών από το σινεμά του φανταστικού για να καταπιαστεί με μία αληθινή ιστορία καλλιτεχνικής απάτης. Οι αφίσες που αναπαριστούν παιδιά και γυναίκες με πελώρια, λυπημένα μάτια είναι γνωστές διεθνώς. Στη δεκαετία του ’60 και του ’70 τις έβρισκε κανείς ακόμα και στα περίπτερα της Ομόνοιας. Τις υπέγραφε κάποια Μάργκαρετ Κιν.
Η ταινία αφηγείται την εκμετάλλευση αυτής της ναϊφ –και κακής- ζωγράφου από τον ίδιο της τον άντρα. Ο Ουόλτερ Κιν, άσος των δημοσίων σχέσεων αλλά ανίκανος να σχεδιάσει οτιδήποτε, προωθεί τους πίνακες της συζύγου του μέσω της γκαλερί του, υπογράφοντάς τους ως δικούς του. Θα μείνει στην ιστορία ως ο εμπνευστής των πολλαπλών αντιγράφων τα οποία διατίθενται μαζικά και θα κάνουν πάμπλουτους εκείνον και τη Μάργκαρετ. Η αλήθεια θα αποκατασταθεί, όταν η καταπιεσμένη καλλιτέχνιδα θα τον σύρει σε δίκη.
Η Έιμι Άνταμς παίζει δεύτερο βιολί βγάζοντας βουβή θλίψη και αφήνοντας τον Κριστόφ Ουόλτς να κυριαρχήσει ως ημιπαράφρων χειραγωγός. Είναι και οι δύο υποψήφιοι με Χρυσές Σφαίρες που όμως δεν αποτελούν εγγύηση για τα Όσκαρ. Η έκπληξη είναι ότι ο Τιμ Μπάρτον αυτοπεριορίζεται δημιουργικά, δίνοντας ελάχιστα δείγματα της ιδιοφυούς γραφής του. Τον ενδιαφέρει περισσότερο η αναπαράσταση των δεκαετιών του ’50 και του ’60, εικαστικά και μουσικά. Αποτέλεσμα υπέροχα νοσταλγικοί κινηματογραφικοί πίνακες και μία αίσθηση λαμπερής κενότητας. Τα μόνα που μας μένουν τελικά.
Τα μυστικά του δάσους **
(Into the woods)
Μιούζικαλ – Διάρκεια 124’ – ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: Ρομπ Μάρσαλ
Παίζουν: Μέριλ Στριπ, Έμιλι Μπλαντ, Τζέιμς Κόρντεν, Κρις Πέιν, Αν Κέντρικ, Τζόνι Ντεπ
Σταχτοπούτα, Κοκκινοσκουφίτσα, Τζακ και η Φασολιά, Ραπουνζέλ: τέσσερα από τα πιο δημοφιλή παραμύθια των αδελφών Γκριμ συνδέονται μεταξύ τους, συνθέτοντας μία νέα ιστορία σε ένα μιούζικαλ που έκανε επιτυχία στο Μπροντγουέϊ. Το μεταφέρει στην οθόνη ο σπεσιαλίστας Ρομπ Μάρσαλ («Σικάγο») με σκηνοθετική ευρηματικότητα και ονειρικές εικόνες.
Ο Μάρσαλ, ωστόσο, δεν κατάφερε να ξεπεράσει δύο βασικά προβλήματα του θεατρικού έργου. Πρώτα, τη μπερδεμένη πλοκή που προκαλεί σύγχυση και στερείται ουσιαστικού στόχου. Η ιστορία του φούρναρη και της γυναίκας του που «πειράζουν» τα τέσσερα γνωστά παραμύθια, προκειμένου να εξευμενίσουν την Κακιά Μάγισσα, αποπροσανατολίζει έτσι όπως είναι φορτωμένη με ψυχολογικούς συμβολισμούς. Αν δεχτούμε ότι το δάσος είναι το υποσυνείδητο, τότε κυριαρχείται από ένα χάος σκοτεινών μηνυμάτων. Η ανατροπή αυτοανατρέπεται λόγω θολού σεναρίου.
Δεύτερο πρόβλημα τα τραγούδια του Στίβεν Στονχάιμ, εντυπωσιακά στη σύνθεση και την εκτέλεσή τους, όχι όμως αξιομνημόνευτα. Το ό,τι κάποια από αυτά τα ερμηνεύει η Μέριλ Στριπ με δραματικότητα ντίβας της όπερας είναι σίγουρα μία αποζημίωση.
Νορβηγία
Στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, ο παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής Felizol (το ψευδώνυμο του Βεσλεμέ ) φέρνει στην Αθήνα του 1984 τον Ζανό, έναν βρικόλακα που χορεύει στην ντίσκο «Ζαρντόζ», συναντά μια πόρνη κι έναν (Νορβηγό ) ντίλερ και τους ακολουθεί σε μια ύποπτη δουλειά στην Πάρνηθα. Αυτή η παράδοξη προσέγγιση του βαμπιρικού είδους, που κουβαλάει αναμνήσεις από την Ελλάδα των ’80s, προβλήθηκε στο Κάρλοβι Βάρι και στο Fantastic Fest του Όστιν.
Απόψε Τρώμε στης Ιοκάστης
Ο Βασίλης Μυριανθόπουλος διασκευάζει τη γνωστή θεατρική επιτυχία που είναι βραβευμένη με Θεατρικό Βραβείο Κοινού του «α» ως καλύτερο νεοελληνικό έργο, έχοντας για πρωταγωνίστρια του την Ρένια Λουιζίδου. Η διασκεδαστική σάτιρα της ελληνικής οικογένειας μας μεταφέρει κατά τη διάρκεια ενός δείπνου που τελικά δεν ολοκληρώνεται ποτέ…
Η Τίνκερμπελ και το Τέρας του Ποτέ
Η νεραϊδοπαρέα ξέρει καλύτερα από όλους ότι τα φαινόμενα απατούν και ότι η εμφάνιση ενός άγριου πλάσματος μπορεί να είναι παραπλανητική. Έτσι, οι έξι χαρισματικές φτερωτές υπάρξεις θα μας φέρουν σε επαφή με ένα πρωτόγνωρο και παρεξηγημένο τέρας και θα μας αποδείξουν ότι όλοι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία.
