Κάθε φορά στον Ατρόμητο λένε ότι τα έχουν δει όλα…
Τι να πρωτοθυμηθούμε…
Χαμένος τελικός Κυπέλλου με οφσάιντ 3 μέτρων και απονομή στα αποδυτήρια με τον Γιώργο Σπανό να λέει στον τότε διαιτητή, Τάσο Κάκο, «Τέτοιο Κύπελλο πάρτε το. Να το χαίρεστε…».
Τελικός Κυπέλλου με Ολυμπιακό και γκολ στο 119’. Τότε που ο Ζουέλα είχε μία και μοναδική εντολή από τον Γιώργο Δώνη: «Ό,τι κι αν γίνει, μάρκαρε τον Φουστέρ». Δεν χρειάζεται να πούμε ποιος έβαλε το γκολ.
Δεύτερο ματς με τη Νιούκαστλ και ο διαιτητής της αναμέτρησης να μην δίνει πέναλτι και κόκκινη στον Κρουλ σε αυτό:
Δεύτερο ματς με την Άλκμααρ με χαμένο πέναλτι, με φωτιά στην κουζίνα του γηπέδου και δοκάρι στο 89’ με τον Ναπολεόνι.
Έκτη αγωνιστική play-off στο Περιστέρι με Αστέρα Τρίπολης, που η νίκη ισοδυναμούσε με εισιτήριο προκριματικών Champions League και τελικό αποτέλεσμα 0-0 με αυτή την στατιστική εικόνα:
Και τελικά κάθε φορά συμβαίνει κάτι που ξεπερνά όλα τα παραπάνω.
Αυτό που έγινε στο 95’ κόντρα στην Ντιναμό Μπρεστ μπορεί να μπει στο top-3 αυτών που περιγράφουμε εκ των οποίων γίνεται απολύτως αντιληπτό, γιατί τελικά είναι πολύ δύσκολο να είσαι Ατρόμητος. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι Ατρόμητος μέσα στην Αθήνα δίνοντας μία άνιση μάχη (ο νοών νοείτω), γιατί για πολλά χρόνια ακόμα και στην ίδια σου την πόλη σε είχαν του κλώτσου και μπάτσου. Είναι πολύ δύσκολο γιατί την τελευταία 10ετία που είσαι έτοιμος να προσθέσεις ακόμα περισσότερα κιλά στην ήδη βαριά φανέλα σου, κάτι πάει στραβά, σαν να έχει πέσει μια κατάρα από πάνω σου.
Κι όμως, όσο και αν είναι εύκολο να το ρίξει κανείς σε… μεταφυσικά φαινόμενα, στα δύο παιχνίδια με την Ντιναμό Μπρεστ έγιναν λάθη. Μια ομάδα τέτοιου επιπέδου που φαντάζει… Μπαρτσελόνα για 70’, προφανώς κάνει κάτι καλά και η ίδια, αλλά κυρίως τα λάθη είναι του Ατρόμητου. Όταν στο δεύτερο παιχνίδι πετάς ένα πρώτο ημίχρονο στα… σκουπίδια, προφανώς πρόκειται για ένα μεγάλο λάθος. Όταν από το 88’ και μετά, υπάρχουν συμπεριφορές που όταν γίνονται στην αντίπαλη μεριά τις κοροϊδεύεις, τότε κάτι κάνεις λάθος. Όταν ένας παίκτης έχει δείξει το τι αξίζει ή δεν αξίζει και επιμένεις σε αυτόν τη στιγμή που από πίσω του υπάρχει δεδομένα κάποιος καλύτερος, τότε πάλι κάτι κάνεις λάθος.
Είναι όντως πολύ εύκολο να γίνεται κριτική απ’ έξω και εκ των υστέρων, ωστόσο και αυτή πρέπει να γίνει. Πρέπει να γίνει γιατί έτσι συμβαίνει σε κάθε ομάδα που θέλει να ανεβαίνει επίπεδα και που λειτουργεί σε επαγγελματικό πλαίσιο. Η στάση του κόσμου που στο παιχνίδι με την Ντιναμό Μπρεστ ξεπέρασε τις 5.000, αποτελεί ένα τεράστιο «respect» για τους ίδιους. Άλλωστε, όσοι έχουν επιλέξει να υποστηρίζουν την ομάδα της πόλης τους, ο μόνος λόγος που δεν το έχουν κάνει οι νίκες και μάλιστα με κάθε κόστος. Ωστόσο, η πίκρα μένει και για αυτή υπάρχουν υπεύθυνοι.
Πλέον, το πιο δύσκολο ειδικά για αυτή τη διοίκηση και συγκεκριμένα για τον Γιώργο Σπανό είναι η επόμενη μέρα και είναι το πιο δύσκολο, γιατί καλείται να αντιμετωπίσει ψύχραιμα μια κατάσταση τη στιγμή που μέσα του είναι οπαδός. Προφανώς, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Ποτέ δεν έμαθε ο Ατρόμητος στα… σαλόνια.
Ομάδες που έχουν μάθει την επιτυχία μέσω των χρημάτων τους (και όχι μόνο) έχουν υποστεί πιο «ντροπιαστικές» ήττες. Μόλντε, Χέρενφεν, Μπερ Σεβά, ΑΪΚ, Χέρφολγκε, Άαχεν, Ομόνοια, Βασλούι, Λεϊσόες, Έστερσουντ, Σλάβια Πράγας, Λιν, Βαλερένγκα, Σλάβεν Μπελούπο, Οντένσε, Καμπάλα, Μακάμπι Τελ Αβίβ και μπορεί ο καθένας να προσθέσει ό,τι θέλει. Ενδεχομένως, όμως, αυτές να αποτέλεσαν και το έναυσμα για να έχουν και επιτυχίες. Έτσι, θα πρέπει και ο Ατρόμητος, να δει την επόμενη μέρα του.
Σύμφωνοι, τα μέσα των «μεγάλων» είναι απείρως περισσότερα από τον Ατρόμητο, που οι δυνατότητές του (οικονομικά) είναι δεδομένες. Ωστόσο, την επόμενη σεζόν, εφόσον καταφέρει ο Νταμίρ Κάναντι και οι παίκτες του να ισιώσουν το καράβι, ο Ατρόμητος οφείλει την όποια… Ντιναμό Μπρεστ βρεθεί στο δρόμο του να την καθαρίσει. Όλα αυτά, φυσικά, αν θες να ανέβεις επίπεδο.
Γιατί, κακά τα ψέμματα, τα «δεν πειράζει» είναι αυτά που κρατούν τον Ατρόμητο μακριά από το βήμα παραπάνω.
