Μετά και το ματς κόντρα στην Κέρκυρα ο Ατρόμητος ολοκλήρωσε ένα δύσκολο και συνάμα παράλογο πρόγραμμα, κατόπιν των συνεχόμενων αναβολών των αγωνιστικών, στο οποίο οι Περιστεριώτες μέσα σε 13 ματς, τα 8 ήταν εκτός έδρας (Γιάννινα, Ξάνθη, Ηρακλή, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Λάρισα, Πλατανιά, Κέρκυρα).
Ο συνολικός απολογισμός μόνο από αυτές τις αναμετρήσεις ήταν 12 βαθμοί και το παράδοξο είναι ότι εντός έχουν κατακτηθεί μόλις 6 βαθμοί, χάρη στις νίκες με Βέροια και Αστέρα Τρίπολης, την ίδια στιγμή που έχουν προκύψει ήττες κόντρα σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό (ομάδες δηλαδή που πιθανότατα θα κόψουν πόντους από ομάδες που κυνηγούν την πεντάδα) και μία εντελώς εκτός προγράμματος από τον Παναιτωλικό, όταν στον πάγκο ήταν ο Τραϊανός Δέλλας.
Θεωρητικά τα δύσκολα πέρασαν, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου η ομάδα του Γιωργου Κορακάκη θα αντιμετωπίσει κατά σειρά Λεβαδειακό (7/1), Πανιώνιο (15/1), Κέρκυρα (18/1) εντός έδρας, Λεβαδειακό (22/1) εκτός και ΠΑΣ Γιάννινα εντός στις 29/1, αλλά επί της ουσίας τα δύσκολα τώρα αρχίζουν.
Για ποιο λόγο; Γιατί πολύ απλά στην εξίσωση μπαίνει και μάλιστα με πολύ μεγάλο ποσοστό το «πρέπει». Όχι τα «καλό θα ήταν», «αν παίρναμε και μια ισοπαλία»… Έτσι όπως τα έφερε το πρόγραμμα, οι νίκες είναι επιτακτική ανάγκη για τον Ατρόμητο από τη στιγμή που πλέον δηλώνεται ξεκάθαρα ότι στόχος είναι η 5άδα και η επιστροφή στα προκριματικά του Europa League.
Αυτή τη στιγμή η Ξάνθη φαντάζει ο αντίπαλος που έχει κερδίζει μεγαλύτερο έδαφος σε αυτή τη μάχη έχοντας 7 βαθμούς διαφορά από τον Ατρόμητο, έχοντας δώσει επίσης 8 ματς εκτός έδρας κι όχι μόνο αυτό. Η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου δίνει τρία συνεχόμενα εντός έδρας παιχνίδια με Ολυμπιακό, Γιάννινα, Ηρακλή, κατόπιν φιλοξενείται στο «Γ. Καραϊσκάκης» και έπειτα επιστρέφει στα Πηγάδια για να φιλοξενήσει την ΑΕΚ.
Με άλλα λόγια, ο Ατρόμητος καλείται να κάνει το απόλυτο στο δικό του πρόγραμμα, που ναι μεν φαντάζει εφικτό, αλλά κρύβει πολλές παγίδες και στο τέλος αυτής της σειράς παιχνιδιών να κρίνει ποιος είναι ο ρεαλιστικός του στόχος, αφού με το άστρο και τη φόρα που έχουν οι Ακρίτες τίποτα δεν είναι απίθανο.
Σε ό,τι αφορά το ματς κόντρα στην Κέρκυρα, είναι πολύ δύσκολο να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Είναι η αλήθεια ότι ο Ατρόμητος δείχνει εικόνα ομάδας που περνά περίοδο προσαρμογής από την καλοκαιρινή προετοιμασία προς τους επίσημους αγώνες, κάτι το οποίο οφείλεται στην πολύ γρήγορη αλλαγή στην τεχνική ηγεσία και παράλληλα στο ότι ο Γιώργος Κορακάκης θέλει να δει -και εύλογα- όλο και περισσότερα δικά του πράγματα στη φιλοσοφία της ομάδας.
Αυτό που σίγουρα δεν υπάρχει ως φιλοσοφία στο μυαλό του 40χρονου τεχνικού είναι η ανασταλτική λειτουργεία της ομάδας, ειδικότερα από το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και έπειτα, με εξαίρεση τον αγώνα κόντρα στη Λάρισα. Οι Περιστεριώτες όχι μόνο δεν μπορούν να κρατήσουν «λευκό» παθητικό, αλλά δέχονται πρώτοι γκολ και καλούνται στη συνέχεια να κυνηγήσουν την ανατροπή πετυχαίνοντας τουλάχιστον δύο γκολ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γκολ που πέτυχε η Κέρκυρα στο χθεσινό ματς, όταν στην απομάκρυνση που γίνεται στην πρώτη σέντρα από τα δεξιά, δεν υπάρχει ούτε ένα από τα δύο αμυντικά χαφ στο ύψος της μεγάλης περιοχής για να απομακρύνει την μπάλα, τη στιγμή μάλιστα που και πάλι οι παίκτες του Γιώργου Κορακάκη έχουν προλάβει να δημιουργήσουν μία κλασική ευκαιρία με τον Λημνιό.
Το ίδιο έγινε κόντρα σε ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Πλατανιά και Κέρκυρα, οπότε σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Η συγκεκριμένη «ανορθογραφία» γίνεται ακόμα πιο σημαντική αν αναλογιστεί κανείς ότι πλέον για την κορυφή της επίθεσης, υπάρχει μόνο ο Λε Ταλέκ και πιο πίσω ο Μπαστακός, που θα είναι άδικο με 158′ λεπτά επαγγελματικής παρουσίας να του ζητηθούν ευθύνες.
Όπως πολύ σωστά αποκτήθηκαν τόσο γρήγορα οι Παύλος Κυριακίδης και Βαγγέλης Πλατέλλας, αλλά τόσο άμεση έπρεπε να είναι και η απόκτηση ενός επιθετικού, που κακά τα ψέμματα απασχολούσε από το καλοκαίρι, όταν ο αναγεννημένος σήμερα Λε Ταλέκ βρισκόταν με το ένα πόδι εκτός ομάδας. Άλλωστε, οι Περιστεριώτες δίνουν 7(!) ματς μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου και έτσι η «φαρέτρα» πρέπει να είσαι όσο το δυνατόν πλήρης, πόσω μάλλον τώρα που ο Ντιγκινί οριστικοποιήθηκε ότι έχασε όλα τα ματς-φωτιά της σεζόν.
Υ.Γ.: Επειδή πολλοί συγκρίνουν -και λογικά- τον Στόιτσεφ με τον Πλατέλλα, αρκεί απλά να κρίνουν την παρουσία και τη στήριξη που δόθηκε (κυρίως από διοίκηση) στην περίπτωση του Σέρβου. Αν κάποιος μπορεί να θυμηθεί κάτι άλλο, πλην του γκολ με τον Παναθηναϊκό και το φετινό ματς με τον Ηρακλή, θα ήθελα παρακαλώ πάρα πολύ να το καταθέσει. Αν μη τι άλλο, το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας, αξίζει ευκαιριών και στήριξης, όπως οποιοσδήποτε παίκτης που φορά τη φανέλα.
Υ.Γ. 2: Κάτι τελευταίο για τον προπονητή που έχει προσφέρει τη μοναδική πρόκριση της ομάδας σε προκριματικό γύρο του Europa League και κατάφερε να κάνει τον κάθε φίλο του Ατρόμητου να πιστέψει ότι μπορεί έστω για ένα βράδυ να επικρατήσει της ζάμπλουτης Φενέρ.
Μετά το ματς, ο Μιχάλης Γρηγορίου ύψωσε ασπίδα προστασίας στον Τουράμ, παρά την πράγματι αντιεπαγγελματική του συμπεριφορά Κάτι τέτοιο δεν προκαλεί καμία εντύπωση, τουλάχιστον για όσους τον ξέρουν από την πορεία του στον Ατρόμητο. Παρά τα δικαιολογημένα παράπονα που είχε από συγκεκριμένους παίκτες στη θητεία του (μερικοί εκ των οποίων βρίσκονται ακόμα στο ρόστερ), ποτέ δεν τους έβγαλε στη σέντρα, αν και θα είχε δίκιο. Ποτέ δεν αποποιήθηκε των δικών του ευθυνών και μάλιστα πήρε πάνω του άλλες που δεν του αναλογούσαν. Για όσους θυμούνται, μετά το ματς στην Τουρκία, ο Ατρόμητος έπαιξε εκτός με τον Πλατανιά. Αν και είχαν περάσει ελάχιστα 24ωρα, η ενδεκάδα των δύο παιχνιδιών ήταν ίδια, προκαλώντας μέχρι και εκνευρισμό σε όσους ήταν εκτός ομάδας, μην μπορώντας να κατανοήσουν το σκεπτικό της απόφασης. Ωστόσο, ο ίδιος με τον δικό του τρόπο, είχε δείξει στους παίκτες ότι θα τους υπερασπίζεται μέχρι τέλους και δεν κλονίζεται η εμπιστοσύνη του από ένα κακό παιχνίδι. Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος για την προπονητική αξία του Γρηγορίου, κανείς δεν μπορεί να του προσάψει το οτιδήποτε για το ήθος του.
