Κριτική στον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Καμμένο για το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ με αφορμή το ζήτημα που ανέκυψε με τις δηλώσεις Μουζάλα ασκεί ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, με άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών.
«Προχθές στο σανίδι ανέβηκε (ξανά) ο θίασος Καμμένου. Στο όνομα της πατρίδας (!) ζήτησε την παραίτηση ενός άλλου υπουργού γιατί εν τη ρύμη του λόγου του είπε ”Μακεδονία” αντί για ”FYROM”. Και το έργο άρχισε να κόβει πάλι εισιτήρια. Συνωμοσιολογίες, δαιμονοποιήσεις, εθνολαϊκισμοί, γιατί τι άλλο έχεις να πεις όταν είσαι πολιτικά ανύπαρκτος. Όμως θα ισχυριστώ ότι τίποτε δεν είναι παράλογο. Αντίθετα είναι απολύτως λογικό. Αυτή η υπερβολή (ακόμη και στο λάθος) τροφοδοτεί ταπεινά ένστικτα στις συντηρητικές συσπειρώσεις», αναφέρει ο κ. Θεοδωράκης, ενώ στρέφει τα βέλη του και στον κ. Τσίπρα:
«Θα πίστευε κανείς ότι μια “αριστερή“, κατά δήλωση της, κυβέρνηση, θα τολμούσε να υπερασπιστεί τουλάχιστον αυτό. Να απομονώσει τους εμπόρους των κραυγών και των φόβων. Αντίθετα τους “περιθάλπει“ και τους προβάλλει. Και αφήνει στα χέρια τους ένα μείζον εθνικό ζήτημα να αντιμετωπίζεται θεατρινίστικα (και ζητώ συγνώμη από το Θέατρο). Για κάποιους η πολιτική είναι καρέκλα – καρέκλα – καρέκλα. Και όλα τα άλλα, ακόμη και η πατρίδα και τα εθνικά θέματα, είναι είδη προς εμπορική πολιτική εκμετάλλευση. Ή ορθότερα είναι σανός – φτηνή τροφή για τους ψηφοφόρους. “Αριστερός“ σανός; Ακροδεξιός σανός; Αλλά σε κάθε περίπτωση σανός».
Ο επικεφαλής του Ποταμιού επισημαίνει ότι «οι πολιτικοί, ακόμη και σήμερα, αρνούνται να απαντήσουν καθαρά στο ερώτημα “πώς τους λένε τους γείτονες;“». Όπως αναφέρει, το Ποτάμι «απάντησε σε αυτό χωρίς φόβο από την ίδρυσή του: Μια ονομασία για όλες τις χρήσεις. Ονομασία που προφανώς όπως έχουν έρθει τα πράγματα θα περιέχει τον όρο Μακεδονία, αλλά με σαφέστατο προσδιορισμό που θα την ξεχωρίζει από την ελληνική Μακεδονία».
Καταλήγοντας ο κ. Θεοδωράκης τονίζει ότι «το μείζον δεν είναι το ρεσιτάλ υποκρισίας του ακροδεξιού εταίρου της κυβέρνησης», αλλά «η αυτολογοκρισία των προοδευτικών δυνάμεων και των προοδευτικών πολιτών», η «άρνηση της πραγματικότητας» και η «σιγή νεκροταφείου που θα απλωθεί ξανά μέχρι τη επόμενη φορά και την επόμενη παράσταση».
