«Μια φωτογραφία μου παλιά κοιτάς… δεν της μοιάζω πια… γι’ αυτό δεν μ’ αγαπάς…»
Σιγομουρμουρίζει στο ραδιόφωνο η Χαρούλα σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα, με λαμπιόνια και στολίσματα. Με χαρούμενες φωνές παιδιών.
Αταίριαστο τραγούδι… αταίριαστο παιχνίδι. Ποιος παραγωγός το σκέφτηκε τέτοιες μέρες; Μέρες αγάπης. Ίσως κάποιος συνταξιούχος απελπισμένος, από τις πολλές περικοπές της σύνταξης του.
«δεν της μοιάζω πια… γι’ αυτό δεν μ’ αγαπάς…»
Έτσι και αλλιώς αυτό συμβαίνει, όταν δεν συμβιβαζόμαστε με το χρόνο. Μια βαθιά απώθηση για τη φθορά του σώματος, για την απώλεια της νεότητας. Δεν είναι απλός φόβος.
«Μια φωτογραφία μου παλιά κοιτάς…»
Πόσα Χριστούγεννα από τότε!!! Πόσες ωραίες και ευτυχισμένες στιγμές. Ο αμείλικτος χρόνος …και η σκληρότητα… Η βίωση της υπεροψίας του θεωρούμενου άφθαρτου απέναντι στη φθορά.
«Ναι εγώ είμαι στη φωτογραφία. Μη γελάς. Ήμουν και εγώ παιδί …ήμουν και εγώ νέος …ναι ναι και η κυρία Ελένη …αυτή είναι!!! Κοροϊδεύεις ε;»
Και τώρα αυτά τα Χριστούγεννα… τα δύσκολα Χριστούγεννα…
Ακόμα ζω και αναπνέω. Κάποτε ήσουν περήφανος για μένα. Μην με εγκαταλείπεις τώρα …τώρα που σε χρειάζομαι. Είμαι ότι αγάπησες. Αυτό είμαι. Αυτό που πίστεψες …τίποτα δεν άλλαξε… μόνο το περίβλημα. Και συ μου ‘λεγες ότι το περίβλημα δεν σ’ ενδιαφέρει. Το ξέχασες; Τότε στις απίστευτες εξομολογήσεις, στις υποσχέσεις για αιώνια αγάπη. Τότε …ναι… τότε που τράβηξα τη φωτογραφία.
Μην παρασυρθούμε… μην μείνουμε στο περίβλημα …στην επιφάνεια. Την φλόγα που καίει στο εσωτερικό να δούμε. Σ’ αυτό που αγαπήσαμε να επιμείνουμε…
Να επιμείνουμε στα αληθινά χαμόγελα των Χριστουγέννων.
Και να θυμάστε την καλύτερη εξυπηρέτηση που μπορούμε να προσφέρουμε στον πόνο, τη μιζέρια, την κατάθλιψη είναι να επιτρέψουμε να μας αγγίξουν.
Μια ωραία ευχή για τις μέρες μας είναι: να μην επιτρέψουμε.
Καλά Χριστούγεννα και …και καλή χρονιά.
Σπύρος Τζόκας
Αντιπεριφερειάρχης Αττικής
(Δυτικός Τομέας)
