Γράφει ο Διονύσης Παναγόπουλος
Σκουριές. Ένα κεφάλαιο που ξεκίνησε το ΄80, άλλαξε σελίδες αλλά δεν λέει να τελειώσει. Μη γνωρίζοντας κανείς αν το τέλος θα είναι ευτυχισμένο ή καταστροφικό.
Η εξόρυξη χρυσού πάντα ήταν δελεαστική και κερδοφόρα.
Οι Σκουριές βρέθηκαν στο στόχαστρο και στο επίκεντρο ενδιαφέροντος όλων. Εντός κι εκτός Ελλάδας.
Οι τρόποι εξόρυξης μεταλλευμάτων ήταν και θα είναι πάντα λόγος κοινωνικών και πολιτικών διαμαχών. Οσο πολύτιμο κι αν είναι το μέταλλο, πάντα υπάρχει κάτι πολυτιμότερο όμως που θυσιάζεται, χάριν της απόκτησής του.
Και καμιά εταιρεία, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να το αρνηθεί ή να αποφύγει αυτές τις καταστροφικές συνέπειες. Οσο μεγάλα συμφέροντα κι αν παίζονται, όσο πολύτιμος κι αν είναι ο χρυσός, ποτέ δεν θα γίνει πολυτιμότερος από την ίδια μας την ζωή, η οποία εξαρτάται από το περιβάλλον που οφείλουμε να διασφαλίσουμε πρώτα και πέραν όλων.
Εκεί λοιπόν ξεκινούν οι διαμάχες των υποστηρικτών. Της εξόρυξης, με όποιο κόστος, από την μία. Και την διασφάλισης και σωτηρίας του περιβάλλοντος, από την άλλη.
11 μόνο εκατομμύρια στοίχισε η πώληση του ορυχείου σε ιδιωτική εταιρεία. Και όλοι γνωρίζουμε πως δεν ήταν μόνο το ορυχείο σε αυτό το πακέτο.
Να υπενθυμίσω λοιπόν τα υπόλοιπα:
2.500 στρέµµατα γης
40.000 τ.µ. βιοµηχανικών κτιρίων και γραφείων
Μεταλλεία έκτασης 317.000 στρεµµάτων (σύµφωνα µε ειδικούς, υπάρχουν βεβαιωµένα µεταλλεύµατα αξίας 22 δισ.ευρώ)
11.000 τ.µ. αστικά οικόπεδα
310 κατοικίες στο Στρατώνι
2 πλήρη συγκροτήµατα λιοτρίβισης και εµπλουτισµού
Μηχανολογικό εξοπλισµό
Ειδικό εξοπλισµό εξορύξεων
Stock 270.000 τόνων συµπυκνώµατος αρσενοπυρίτη (περίπου 250.000 ουγκιές χρυσού).
Τόσες χιλιάδες στρέμματα, που από δάσος, κατάντησαν νεκρό τοπίο στο βωμό…του χρυσού. Μια τεράστια πηγή οξυγόνου, έκλεισε για πάντα.
Η εξόρυξη χρυσού απαίτησε την καταστροφή δάσους, γεωργικής γης, βοσκοτόπων, μείωση υπόγειου νερού, ξηρασία, ηχορύπανση, μόλυνση του αέρα, αφανισμός της πανίδας, μόλυνση νερού, με αποτέλεσμα θανατηφόρες συνέπειες όλων των μορφών ζωής, παραγωγή τόνων σκόνης αποτελούμενη από μικροσκοπικά σωματίδια μεταλλικών ενώσεων και όλα αυτά με καταστροφικές συνέπειες όχι μόνο στην ίδια την περιοχή αλλά και επεκτεινόμενες και στις γύρω περιοχές, σε πολύ μεγάλη ακτίνα.
Και ποια είναι η ποσότητα χρυσού που μπορεί να αποσβέσει όλα αυτά;
Πόσος χρυσός μπορεί να αξίζει να θυσιαστούν τόσες ζωές;
Και ποια η αξία αποπληρωμής;
Mε όλα τα παραπάνω, δεν διαφωνώ με την εξόρυξη του χρυσού, αλλά με τον τρόπο που αυτή επιτυγχάνεται.
Πόσο μάλλον όταν η παραχώρηση των κοιτασμάτων και του ορυκτού μας πλούτου σε ξένους και ιδιώτες, συνεπάγεται την αδιαφορία ως προς την υγεία μας και ως προς την καταστροφή του περιβάλλοντός μας, ζημιώνοντας ακόμα και τον τουρισμό μας.
Οι αλλεπάλληλες εκρήξεις πρέπει να σταματήσουν και αυτό είναι ίσως μια αφορμή για περισσότερα εργατικά χέρια, μα πάνω από όλα για μια, πιο υγιής προς το περιβάλλον και τις ζωές μας, εργασία. Ετσι, όλοι τα ταχθούν υπέρ της εξόρυξης, έστω και με τα μηδαμινά κρατικά οφέλη, αλλά τεράστια ως προς τη σωτηρία της περιοχής και των κατοίκων της.
Μπορεί ο “χρυσός να μας φέρνει πιο κοντά”, όμως η ζωή, είναι ανεκτίμητη.
Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να βάλει στην ζωή μας χρονόμετρο μετρώντας αντίστροφα.
Διονύσης Παναγόπουλος,
H-R Διαχείριση Ανθρωπίνων Πόρων & Διοίκηση
Μ-Α Κοινωνικής & Εκπαιδευτικής Πολιτικής
