Με αφορμή την έναρξη της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μας δημιουργούνται πολλές και πολύπλοκες σκέψεις.
Συχνά η καθημερινότητα και η ταχύτητα μιας ημέρας δεν μας δίνει πολύ χρόνο για σκέψη με τις εικόνες που περνάνε από μπροστά μας να είναι χιλιάδες και δύσκολα επεξεργάσιμες από το μυαλό μας.
Άλλες σημαντικές και άλλες όχι και τόσο που σε δεύτερη σκέψη μας βάζουν να αναρωτηθούμε αν εμείς θα μπορέσουμε πχ. να βρεθούμε στη θέση ενός αστέγου της Αθήνας ή ενός ανθρώπου χτυπημένου από τη μάστιγα των ναρκωτικών. Συνήθεις εικόνες για όσους έχουν περπατήσει κυρίως στο κέντρο της Αθήνας αλλά γρήγορα ξεχασμένες από όλους μας.
Φτάνοντας λοιπόν στην αυλαία του 2019, ενός ακόμη χρόνου με συγκινήσεις, λύπες και χαρές, βάζουμε στη σκέψη μας και αυτούς τους ανθρώπους που δοκιμάζονται καθημερινά σε μια πόλη και κυρίως σε μια χώρα που κάθε χρόνο αποκτά όλο και περισσότερους ανθρώπους με σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά και προβλήματα υγείας.
Έχετε ρωτήσει ποτέ έναν άστεγο τι θα είχε ανάγκη αυτές τις γιορτές;
Συνηθίζω όταν βρίσκομαι στο κέντρο να περπατάω βραδινές ώρες στην Αιόλου από Μοναστηράκι προς Ομόνοια με μια εικόνα να με στοιχειώνει κάθε φορά που περνάω από κάποια συγκεκριμένα σημεία. Δεν είναι και πολλές πλέον οι εικόνες που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο να ανατριχιάσει. Να νιώσει άβολα. Έτσι ακριβώς νιώθω κάθε φορά που περνάω από τον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης στον πεζόδρομο της Αιόλου. Θα μου πείτε είναι η πρώτη φορά που βλέπεις άστεγους ανθρώπους; Είναι οι πρώτοι ή οι τελευταίοι;
Αυτό που με βάζει σε σκέψεις κάθε φορά που βλέπω αυτή την εικόνα είναι αν θα μπορούσαμε εμείς να είμαστε στη θέση αυτών των ανθρώπων. Αν θα μπορούσαμε καθημερινά να ζούμε στο περιθώριο και να κοιμόμαστε στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο προθάλαμο εκκλησίας ή στη χειρότερη στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου εκτεθειμένοι στα πάντα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι μόνοι άνθρωποι στη ζωή δεν θα ζήσουν αυτές τις γιορτές σαν κι εμάς. Δεν θα περιμένουν τη μεγάλη συναυλία ενός φημισμένου τραγουδιστή για να διασκεδάσουν ή τον Άγιο Βασίλη να τους φέρει κάποιο πανάκριβο κινητό για να πουλήσουν μούρη στους φίλους τους.
Αν τους ρώταγες τι θα ήθελαν αυτές τις γιορτές σίγουρα θα ζήταγαν κάτι πολύ απλό και φαινομενικά μη απαραίτητο για όλους εμάς. Μια στέγη, ένα πιάτο φαγητό, λίγη θέρμανση και σίγουρα υγεία και αγάπη.
Είναι κλισέ και δύσκολα κατανοητό στις μέρες μας αλλά τα μικρά πράγματα είναι αυτά που έχουν σημασία στη ζωή. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά έστω μια χρησιμοποιημένη κουβέρτα σε αυτούς που την έχουν ανάγκη. Ας γίνουμε λίγο διαφορετικοί αυτά τα Χριστούγεννα και ας προσφέρουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας κάτι σημαντικό. Ακόμα και αν δεν γνωρίζουν οι ίδιοι πόσο σημαντικό είναι. Κάποια στιγμή θα το εκτιμήσουν πολύ περισσότερο από ένα προσωρινό υλικό αγαθό.
