Τρίτο κατά σειρά φιλικό για τον Ατρόμητο το χθεσινό κόντρα στη Λαμία και η εικόνα για όσους τουλάχιστον μπορούν να αντιληφθούν τα δεδομένα στο ποδόσφαιρο, ήταν η απόλυτα αναμενόμενη.
Ένα σύνολο παικτών που δεν έβγαζε φαντασία επιθετικά, που αμυντικά είχε θέματα ομοιογένειας αλλά και λειτουργικά, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες του Νταμίρ Κάναντι προσπαθούν να προσαρμοστούν στο ποιον συμπαίκτη έχουν δίπλα τους.
Ενδιαφέροντα στοιχεία αναφορικά με το επίπεδο προσαρμογής που βρίσκεται ο Νταμίρ Κάναντι και οι παίκτες του προέκυψαν, τα οποία μάλιστα ήταν και ευδιάκριτα.
Κατ’ αρχήν, ο ίδιος ο Αυστριακός τεχνικός προσπαθεί να καταλάβει τόσο τα χαρακτηριστικά των παικτών που έχει στη διάθεσή του, όσο και το σύστημα που λειτουργεί καλύτερα σε αυτούς, χωρίς ακόμα να είναι σίγουρος για αυτό που προτιμά. Μέχρι το 25’ για πρώτη φορά χρησιμοποίησε ένα 3-4-3, με τον Μάντσον να έχει ένα ρόλο «σύρτη» στην αμυντική γραμμή, αφού σε φάση δημιουργίας παιχνιδιού λειτουργούσε ως αμυντικό χαφ μπροστά από τους Χατζηισαΐα και Καρασαλίδη (θετικοί και χωρίς μεγάλα λάθη και οι δύο), αλλά σε φάση άμυνα ήταν ξεκάθαρο ο μεσαίος στην άμυνα των τριών. Ένα συμπέρασμα που προέκυψε σε αυτό το σχηματισμό είναι ότι πολύ δύσκολα ο Βραζιλιάνος μπορεί να δώσει αυτή την ηρεμία της πρώτης πάσας από την άμυνα στη μεσαία γραμμή. Δεν είναι αυτό το φόρτε του και είναι απίθανο να πρόκειται για έναν παίκτη τύπου… Πίτου Γκαρσία. Ωστόσο, στις προσωπικές μονομαχίες, ο 26χρονος ήταν σχεδόν ανίκητος και δύσκολα στο σώμα με σώμα μπορεί να νικηθεί.
Κατράνης και Κιβρακίδης κάλυπταν τις πλευρές τους (με καλές και κακές στιγμές αμφότεροι), ενώ Ούμπιντες και Βασιλακάκης ήταν το δίδυμο των χαφ. Δεν χρειάζεται να ειπωθεί το οτιδήποτε για τον Αργεντινό που είναι πλέον ένα τοτέμ στην ομάδα και στη συνείδηση του κόσμου, ενώ ο Βασιλακάκης έδειξε ότι αν μη τι άλλο είναι απίθανο να παρουσιαστεί αρνητικός, αφού η εμπειρία του είναι τέτοια που βοηθά πάρα πολύ στο ανασταλτικό σκέλος του παιχνιδιού, ενώ και στην κυκλοφορία αναμένεται να βρει τα πατήματά του.
Μανούσος και Βασιλείου ήταν στα δύο άκρα και ο Ντάουντα στην κορυφή. Ο πρώτος (που ήταν και ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου) είναι η προσωποποίηση του τσαμπουκά που επιβάλλεται να έχει μια ομάδα μέσα στο γήπεδο ενώ ο Βασιλείου αποδεικνύει για ποιο λόγο όποιος προπονητής (με εξαίρεση τον Σα Πίντο που αφού ο νεαρός τον έσωσε στο ματς με τον Ηρακλή, μετά τον εξαφάνισε) κι αν βρίσκεται στον πάγκο ξεκινά σε θέση… pole position. Διαθέτει τέτοιο ταλέντο, που όλα εξαρτώνται από τα πόδια του.
Μετά το γκολ της Λαμίας, το σύστημα άλλαξε σε ένα ξεκάθαρο 4-3-3 με τον Μάντσον να είναι μόνο αμυντικό χαφ και τους Καρασαλίδη, Χατζηισαΐα να παίζουν σε ζώνη. Όσο για τον Μίρκοβιτς, πιστώνεται βέβαια τη δεύτερη απόκρουση πέναλτι σε δεύτερο συνεχόμενο φιλικό, αλλά χρεώνεται την ανάλογη παράβαση (αν και η φάση με τη Λαμία αρχίζει από λάθος του Μάντσον) που έκανε και στο ματς με τον Παναιτωλικό και τη φάση του δοκαριού των φιλοξενούμενων, που η μπάλα… ζωντάνεψε στα χέρια του.
Στο β’ μέρος ο Κάναντι χρησιμοποίησε το σύστημα που εφάρμοσε και στο Αγρίνιο (3-5-2), με τον Μάντσον να γυρνάει και πάλι σαν παλαιάς κοπής λίμπερο, πλαισιώνοντας τους Χατζηισαΐα και Καρασαλίδη, ενώ οι Βασιλακάκης, Ούμπιντες είχαν στον άξονα τον Βασιλείου που είχε πολύ πιο ελεύθερο ρόλο, κάτι λογικό αφού είναι σε θέση να δώσει πιο πολλά τρεξίματα.
Χαρακτηριστικό της αναμέτρησης; Αν και επρόκειτο για φιλικό παιχνίδι, ο Αυστριακός πραγματοποίησε επί της ουσίας μόλις μία αλλαγή (τον Ντιγκινί αντί του Ντάουντα στο 70’), πρώτον γιατί ήθελε να δώσει λεπτά συμμετοχής στους παίκτες που επέλεξε και δεύτερον γιατί Κυριακή και Τετάρτη άλλα δύο φιλικά με Αστέρα στην Τρίπολη και Ολυμπιακό στο Περιστέρι. Είναι φανερό ότι ο Κάναντι θέλει να διαμορφώσει όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη άποψη για τους παίκτες του σε συνθήκες αγώνα, εξ ου και το ενενηντάλεπτο που έδωσε στην ομάδα του.
Πολλοί ανησυχούν για την άμυνα, ωστόσο, με τους παίκτες που διαθέτει το ρόστερ, φαντάζει απίθανο στα δικά μου μάτια να μην βρεθεί μια κάτι από παραπάνω αξιοπρεπής λειτουργία ειδικά για το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος. Τα κυριότερα θέματα (τα οποία όμως είναι και φυσιολογικά) είναι κατ’ αρχήν η καθιέρωση ενός συστήματος από τον 47χρονο τεχνικό και να δουλέψει πάνω σε αυτό κατανέμοντας τους ρόλους και έπειτα η δημιουργία. Θα είναι πραγματικά πολύ δύσκολο για τον κόσμο να δει ακόμα μία χρονιά ποδόσφαιρο όπως αυτό των δύο τελευταίων χρόνων (με εξαίρεση την καλή περίοδο Κορακάκη, πριν δηλαδή πέσουν μαζεμένοι αγώνες που το ρόστερ δεν μπορούσε να αντέξει), που το αποτέλεσμα θα κρίνεται από τα στημένα του Ούμπιντες και τις κεφαλιές που ενδεχομένως να πάρουν οι Ντάουντα, Καρασαλίδης, Χατζηισαΐας κ.ο.κ.
Μέσα στο Περιστέρι η πλειοψηφία των ομάδων θα αμύνεται πίσω από τη μεσαία γραμμή και αυτή είναι μια κατάσταση που ο Νταμίρ Κάναντι θα πρέπει να βρει λύσεις, αφού και με τον Παναιτωλικό, αλλά και στο πρώτο ημίχρονο με τη Λαμία, οι «κυανόλευκοι» δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν την μπάλα, έχοντας κάποιο στόχο.
Συμπερασματικά, ο νέος τεχνικός του «αστεριού» θέλει χρόνο, ο νέος Ατρόμητος που χτίστηκε το φετινό καλοκαίρι θέλει χρόνο και ο κόσμος πρέπει να οπλιστεί με υπομονή και με διάθεση στήριξης.
