Με αφορμή άλλο ένα ντροπιαστικό τηλεπαιχνίδι γνωριμιών που ξεκίνησε στην δύσμοιρη ελληνική τηλεόραση, τις δηλώσεις του Πέτρου Κωστόπουλου, όπου τόνισε ότι με τα περιοδικά του «ξεβλάχεψε» πολλούς Έλληνες και ένα βίντεο από την ταινία «Αλαλούμ» του Χάρρυ Κλυνν, το 1982, είναι καιρός να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα για το πως καταντήσαμε έτσι…
Γιατί περί κατάντιας πρόκειται, όταν, ενώ οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι στα όρια παράνοιας με τους εξωπραγματικούς φόρους που έχουν επιβληθεί, κόσμος κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του από πλειστηριασμό και η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι από τις εξωτερικές «λεηλασίες», οι Έλληνες να ασχολούνται με το Power of Love, τον ανταγωνιστή του, Game of Love, το MasterChef κλπ.
Ειδικότερα, το νέο τηλεπαιχνίδι γνωριμιών του ΑΝΤ1, Game of Love, ξεπερνάει κάθε όριο, καθώς έχει τοποθετηθεί σε ώρα – primetime, στις 21:00, όπου όλες οι ηλικιακές ομάδες παρακολουθούν. Άραγε, τι πρότυπα προσπαθούν να προωθήσουν στη νέα γενιά;
Εδώ και αρκετούς μήνες, με τέτοιου είδους τηλεπαιχνίδια, ζούμε μια παράνοια, που φαίνεται να μην έχει τέλος, γιατί βγαίνουν στην επιφάνεια ακόμα περισσότερες, παρόμοιας φύσης, εκπομπές που όπως γίνεται αντιληπτό αρέσουν στο τηλεοπτικό κοινό και το εξιτάρουν να τις παρακολουθήσει, είτε για πλάκα, είτε για διακωμώδηση, είτε για ψυχαγωγία και διασκέδαση.
Μήπως τελικά ο Κωστόπουλος μας ξεβλάχεψε τόσο πολύ, ώστε φτάσαμε σε σημείο, πλέον, να μας νοιάζει μόνο η «Showbiz» και η γλαμουριά; Να μη μας νοιάζει ότι από στιγμή σε στιγμή, οι λεπτές ισορροπίες από τις οποίες στηρίζεται η χώρα μας, κινδυνεύουν να χαθούν;
Γιατί από το 1982, όταν βγήκε η ταινία «Αλαλούμ» του θρυλικού, του διορατικού και πάντα επίκαιρου, Χάρρυ Κλυνν, που έκλεισε τα 78 του, έως το 2018, έχουν μεσολαβήσει 36 ολόκληρα χρόνια, μέσα στα οποία η χώρα έζησε το λεγόμενο «Αμερικανικό Όνειρο», εφήμερη δόξα και ξαφνική ανάγκη προόδου από το πατροπαράδοτο, όχι όμως σε κάτι προοδευμένο και εκσυγχρονισμένο, αλλά σε ένα «ξεβλάχεμα», όπως το χαρακτηρίζει και ο Πέτρος Κωστόπουλος, χωρίς καμία ποιότητα και επίπεδο.
Γίναμε όντως Ευρωπαίοι όλα αυτά τα χρόνια; Γίναμε Αμερικανοί; Ή παραμείναμε Ελληναράδες, που ψάχναμε μια θεσούλα στο Δημόσιο, που ψάχναμε την εύκολη «Αμερικάνικη» ζωή, κοιτούσαμε το συμφέρον μας και καταλήξαμε να πεινάμε; Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί για την κατάντια αυτής της χώρας και αυτό είναι κάτι που γνωρίζει ο κάθε Έλληνας ξεχωριστά. Αυτά τα τηλεπαιχνίδια μας αξίζουν.
Ο Χάρρυ Κλύνν προειδοποιούσε αρκετά χρόνια πριν:
