Ηταν δύο νεαροί φοιτητές, με ένα φαναράκι και ένα μαχαίρι και “το φεγγαράκι να τους κοιτάζει με συμπάθεια”, όπως λέει ο Λάκης Σάντας και κατόρθωσαν το αδύνατο. Να κατεβάσουν τη ναζιστική σημαία από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Ηταν δύο νεαροί φοιτητές, με ένα φαναράκι και ένα μαχαίρι και “το φεγγαράκι να τους κοιτάζει με συμπάθεια”, όπως λέει ο Λάκης Σάντας και κατόρθωσαν το αδύνατο. Να κατεβάσουν τη ναζιστική σημαία από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Η ναζιστική σημαία βρίσκεται ακόμη στο ξεροπήγαδο του Εριχθόνιου που την είχαν πετάξει στη βιασύνη τους να απομακρυνθούν.
Η Μελίνα προσπάθησε μετά το 1981 να την ανασύρει, αλλά οι αρχαιολόγοι είχαν αντιρήσεις γιατί θεώρησαν το εγχείρημα επικίνδυνο για τον Ιερό Βράχο. “Ηταν η πρώτη ανάσα της αντίστασης”, είπαν στη Βουλή, τιμώντας τον Λάκη Σάντα και το Μανώλη Γλέζο, το Νοέμβριο του 2008, 67 χρόνια μετά την ηρωϊκή πράξη της υποστολής της ναζιστικής σημαίας, από τον βράχο της Ακρόπολης.
“Δεν υπάχουν τέτοιοι ήρωες σημέρα” υποστηρίζουν οι νέοι. Ο Λάκης Σάντας δεν συμφωνεί. Δεν νιώθει ήρωας. Εκανε απλώς το καθήκον του. Η παρακαταθήκη του στους νέους είναι ότι “τίποτα δεν χαρίζεται και μόνο με αγώνες μπορούν να κερδίσουν τη ζωή τους”.
Μιλώντας στο ΑΠΕ για τη νέα γενιά που τόσο αγαπά, τονίζει ότι “τα νέα παιδιά παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, πρέπει να αγωνίζονται για να αντιδράσουν όταν προσπαθούν να τους στερήσουν κοινωνικά ή εργατικά δικαιώματα”.
Οι δύο αγωνιστές-σύμβολα μετά τα δύσκολα χρόνια ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους. Ο Γλέζος στην πολιτική, ο Σάντας στον Καναδά. Ξαναζωντάνεψε όμως ο Σάντας τις παλιές μνήμες με το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε μερικούς μήνες πριν, διηγούμενος αυτή την ιστορία που μοιάζει περισσότερο με παραμύθι.
Τίτλος: “Μια νύχτα στην Ακρόπολη”. (Εκδόσεις Βιβλιόραμα). Στο βιβλίο, ο Σάντας δεν περιορίζεται μόνο στην περιπέτεια με τον Γλέζο στην Ακρόπολη, μιλάει ακόμη για τη διαδρομή του στην αντίσταση ως καπετάνιου του ΕΛΑΣ, για τα Δεκεμβριανά όπου συμμετείχε ενεργά και τις φυλακές, τα βασιστηρία, την εξορία, την απογοήτευση για τον αγώνα που χάθηκε, τη φυγή του στον Καναδά και τέλος τα αίτια της ήττας της Αριστεράς.
Επέστρεψε στην Ελλάδα αναζητώντας τα στοιχεία εκείνα της ταυτότητάς του που τον έδεναν με ένα τόσο έντονο και σημαντικό παρελθόν. “Και δέκα ζωές αν είχα θα τις έδινα”, έλεγε ο 88χρονος, πλέον, Σάντας στις 6/3/2010 στα “ΝΕΑ”.
