Έντονη ήταν η αντίδραση της Τουρκίας στην υπογραφή νέας συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου με την οποία καθορίζονται τα όρια της δικαιοδοσίας και των περιοχών ευθύνης για την Έρευνα και Διάσωση μεταξύ των δύο χωρών.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Τανζού Μπιλίτς, κάνει λόγο για ελληνικές «μαξιμαλιστικές αξιώσεις θαλάσσιας δικαιοδοσίας», για «χώρα (σ.σ. την Ελλάδα) που απωθεί αθώους πρόσφυγες στο Αιγαίο κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους», αλλά και για «προσπάθεια διαμόρφωσης της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας στο πλαίσιο του αντιτουρκικού αισθήματος», που κατά την Άγκυρα είναι μια «μάταιη και μόνο αυτοκαταστροφική προσπάθεια».
Επιπλέον, ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ, επιχειρώντας να «ερμηνεύσει» την ακατανόητη στον ίδιο και «παράνομη» κατά την Αγκυρα στάση της Ελλάδας, την αποδίδει στο ότι θέλει να συγκαλύψει το… «σκάνδαλο που προκάλεσε στη Λιβύη» (!), αναφερόμενος προφανώς στην προσπάθεια παγίδευσης του Νίκου Δένδια κατά το πρόσφατο ταξίδι του στη Λιβύη από την υπηρεσιακή υπουργό Εξωτερικών της Τρίπολης. Αναλυτικά, στη δήλωσή του ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ, Τανζού Μπιλίτς αναφέρει:
«Οι ζώνες έρευνας και διάσωσης στη θάλασσα είναι περιοχές εξυπηρέτησης για τη διάσωση ανθρώπινων ζωών. Αυτές οι περιοχές δεν είναι κυρίαρχες περιοχές σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Οι κανόνες για τους χώρους έρευνας και διάσωσης ορίζονται από τη Σύμβαση του Αμβούργου του 1979. Σύμφωνα με τη σύμβαση, οι χώρες υποχρεούνται να συνεργάζονται σε περίπτωση που οι περιοχές εξυπηρέτησης αλληλοεπικαλύπτονται.
Οι ζώνες έρευνας και διάσωσης στη θάλασσα που κήρυξαν η Τουρκία και η Ελλάδα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο και κοινοποιήθηκαν στον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό αλληλοκαλύπτονται μεταξύ τους. Η Ελλάδα πάντα απείχε από τη συνεργασία με τη χώρα μας σε αυτό το θέμα και επίσης απέρριψε τις προτάσεις συμφωνίας που είχαμε κάνει στο παρελθόν. Ο λόγος για αυτό είναι ότι η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι οι περιοχές των υπηρεσιών έρευνας και διάσωσης βρίσκονται υπό την κυριαρχία της και τις συνδέει με μαξιμαλιστικές αξιώσεις θαλάσσιας δικαιοδοσίας.
Αυτή η προσέγγιση της Ελλάδας είναι αντίθετη με τη Σύμβαση του Αμβούργου του 1979 και αποτελεί παράνομη στάση. Επομένως, δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί νόημα πέρα από αυτά τα δεδομένα στο μνημόνιο συνεννόησης που υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου. Από την άλλη πλευρά, είναι σοβαρή αντίφαση ότι μια χώρα που απωθεί αθώους πρόσφυγες στο Αιγαίο κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους, συνάπτει μνημόνιο κατανόησης για έρευνα και διάσωση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στην πραγματικότητα, το κύριο κίνητρο πίσω από την υπογραφή αυτού του μνημονίου κατανόησης από την Ελλάδα είναι η επιθυμία της να συγκαλύψει αυτά τα γεγονότα και το τελευταίο σκάνδαλο που προκάλεσε στη Λιβύη. Η προσπάθεια διαμόρφωσης της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας στο πλαίσιο του αντιτουρκικού αισθήματος είναι μια μάταιη και μόνο αυτοκαταστροφική προσπάθεια. Η Τουρκία θα συνεχίσει να προστατεύει αποφασιστικά τόσο τα δικά της δικαιώματα όσο και τα δικαιώματα της ΤΔΒΚ αυξάνοντας τη συνεργασία και τον συντονισμό της με όλους τους βασικούς ενδιαφερόμενους φορείς στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Η πρόσφατη επιδείνωση του ισοζυγίου της Ελλάδας μάλλον οφείλεται σε αυτό».
