Το «χρυσό» ζευγάρι του Χόλυγουντ ενώνεται ξανά στη μεγάλη οθόνη, η σκοτεινή πλευρά ενός πρωταθλητή της ποδηλασίας αποκαλύπτεται, πέντε αδελφές αντιδρούν στον οικογενειακό περιορισμό τους, η ιστορία της Χιλής αναδύεται μέσα από τη μνήμη του νερού, τα τέρατα μιας διάσημης σειράς βιβλίων κάνουν το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο και η ελληνική πραγματικότητα φωτογραφίζεται παραμορφωτικά, στις ταινίες αυτής της εβδομάδας.
Πιο αναλυτικά, οι νέες ταινίες που κάνουν την επίσημη πρώτη τους στις ελληνικές αίθουσες αυτή την εβδομάδα έχουν ως εξής:
«Δίπλα στη θάλασσα»
Δέκα χρόνια μετά το «Mr & Ms Smith» που τους ένωσε και στη ζωή, η – βραβευμένη με Όσκαρ – Αντζελίνα Τζολί και ο – τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ – Μπραντ Πιτ πρωταγωνιστούν μαζί στο τρίτο σκηνοθετικό της εγχείρημα, το οποίο καταπιάνεται με τις δυσκολίες του έγγαμου βίου. Με τους Μελανί Λοράν, Μελβίλ Πουπό και Νιλς Άρεστρουπ να συμπληρώνουν το καστ, μια πρώην χορεύτρια και ένας συγγραφέας έχουν αποξενωθεί ως ζευγάρι. Βρισκόμενοι σε μια ήσυχη παραλιακή πόλη της Γαλλίας, γνωρίζουν μερικούς από τους κατοίκους της και καλούνται να αναμετρηθούν με τα μυστικά τους και να λάβουν δύσκολες αποφάσεις για το μέλλον της σχέσης τους και την κοινή τους πορεία.
Έχοντας γράψει το σενάριο αυτού του δράματος σε μια προσπάθεια εξερεύνησης του πόνου και της αγάπης, η Αντζελίνα Τζολί εξηγεί: «Έγραψα αυτό το σενάριο, θέλοντας να εξερευνήσω τη θλίψη και τον πόνο, και τον τρόπο που καθένας τα αντιμετωπίζει – άλλος με αποφυγή, άλλος με παράδοση και άλλος με αντίδραση. Όλοι όσοι παίρνουν μέρος στην ταινία καθρεφτίζουν κι έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης αυτών των συναισθημάτων. Το έγραψα, μάλιστα, πολύ προτού ξεκινήσω να ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία, οπότε δεν ήταν κάτι που είχα φανταστεί πως θα γυριζόταν με τον Μπραντ κι εμένα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Όταν γράφεις κάτι, τις περισσότερες φορές, δεν ξέρεις για ποιον λόγο το γράφεις. Μόνο όταν σε “αιχμαλωτίζει” και προκαλεί την αντίδρασή σου, συνειδητοποιείς πως κάτι σε ενοχλεί ή σε επηρεάζει. Δεν πίστευα ποτέ πως θα γυριστεί, ούτε ότι θα πρωταγωνιστούμε εμείς».
«Το πρόγραμμα»
Βασισμένο στο βιβλίο «Seven deadly sins: My pursuit of Lance Armstrong» του Ντέιβιντ Γουόλς, το βιογραφικό δράμα του – δύο φορές υποψήφιου για Όσκαρ – Στίβεν Φρίαρς παρακολουθεί την άνοδο και τη δραματική πτώση του επτά φορές πρωταθλητή της ποδηλασίας, Λανς Άρμστρονγκ, και του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Γουόλς, ο οποίος ξεσκέπασε τη σκοτεινή πλευρά του. Πρωταγωνιστούν οι Λι Πέις, Μπεν Φόστερ, Τζέσι Πλέμονς, ο – βραβευμένος με Όσκαρ – Ντάστιν Χόφμαν και οι Κρις Ο’ Ντάουντ, Ελέν Κάσιντι, Γκιγιόμ Κανέ, Έντουαρντ Χογκ, Λόρα Ντόνελι, Μπράιαν Γκρίνμπεργκ και Ντένις Μενοσέ.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου: «Ο Λανς Άρμστρονγκ θεωρούσε ότι δεν μπορεί κανείς να νικήσει χωρίς να ντοπαριστεί. Έπρεπε να το κάνει κι έπρεπε να το κάνουν και οι συμπαίκτες του. Καθιέρωσαν ένα σύστημα στην ομάδα τους, για να βελτιώνουν την απόδοσή τους με αναβολικά. Ονομάστηκε “Το πρόγραμμα”, κι αν ήσουν μέλος της ομάδας, έπρεπε να το τηρείς».
«Ατίθασες»
Επικεντρωμένη στο τι σημαίνει να γεννηθείς κορίτσι στη σύγχρονη Τουρκία, σε μια αντιφατική κοινωνία, όπου το μέλλον και η ζωή είναι προδιαγεγραμμένα, το πολυβραβευμένο δράμα, που αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιβέν, είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ 2016. Με τους Γκούνεζ Σενσόι, Ντογκμπά Ντογκούσλου, Τούγκμπα Σουνγκουρόγλου, Ελίτ Ισκάν και Ιλάιντα Ακντογκάν, η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα απομονωμένο χωριό της Τουρκίας, όπου πέντε αδελφές, γυρνώντας από το σχολείο, σταματούν για να παίξουν στη θάλασσα με τους συμμαθητές τους. Τα αθώα παιχνίδια τους κρίνονται ανάρμοστα και σκανδαλώδη από τους ενήλικους και οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες. Το σπίτι της οικογένειας μετατρέπεται σταδιακά σε φυλακή και οι γάμοι των κοριτσιών κανονίζονται ο ένας μετά τον άλλο. Όμως, οι κοπέλες αντιδρούν, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο.
«Το μαργαριταρένιο κουμπί»
Κάτοχος της Αργυρής Άρκτου Σεναρίου και του Βραβείου Οικουμενικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Βερολίνου, το ντοκιμαντέρ του Πατρίσιο Γκουσμάν μετατρέπει ολόκληρη την ιστορία της Χιλής σε έναν εκθαμβωτικής ομορφιάς στοχασμό, που ξεκινά από τη θάλασσα και τις άγριες περιπέτειες που κρύβουν τα νερά της και φτάνει ως τον ουρανό και τη γένεση του ίδιου του σύμπαντος. Το νερό είναι το μεγαλύτερο σύνορο της Χιλής και, ταυτόχρονα, κρύβει το μυστικό δύο κουμπιών, που βρέθηκαν στο βάθος του ωκεανού. Στην τεράστια ακτογραμμή της χώρας, συναντά κανείς ηφαίστεια, βουνά και παγετώνες. Μέσα στο νερό, βρίσκονται παγιδευμένες οι φωνές των ντόπιων ιθαγενών από περασμένους αιώνες, των ναυτικών που κατέφθασαν από την Αγγλία, αλλά και των πολιτικών κρατουμένων των σύγχρονων καθεστώτων. Το νερό έχει μνήμη, μα έχει και φωνή.
«Ανατριχίλες»
Με 400 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως στο ενεργητικό της, η σειρά παιδικών βιβλίων, που ξεκίνησε το 1992, κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο μέσα από την τρομακτική οικογενειακή κωμωδία του Ρομπ Λέτερμαν, με τους Τζακ Μπλακ, Χάλστον Σάγκε, Ντίλαν Μινέτ, Έιμι Ράιαν, Οντέγια Ρας, Ράιαν Λι και Τζίλιαν Μπελ. Τα διάσημα τέρατα παίρνουν σάρκα και οστά, όταν ένας νεαρός γνωρίζει την όμορφη γειτόνισσά του, πατέρας της οποίας είναι ο μυστηριώδης διάσημος συγγραφέας των μπεστ σέλερς «Ανατριχίλες», που πιστεύει πως τα πλάσματα, που περιγράφει στα βιβλία του, είναι αληθινά και προστατεύει τους αναγνώστες του, κρατώντας τα «κλειδωμένα» μέσα στα βιβλία του. Όταν, κατά λάθος, τα τέρατα απελευθερώνονται, οι δύο νέοι πρέπει να τα φυλακίσουν πάλι στις σελίδες τους.
«Η κόρη του Ρέμπραντ»
Η κωμωδία του Νίκου Παναγιωτόπουλου – με τους Λάκη Λαζόπουλο, Χρήστο Λούλη και Γιάννη Μπέζο – αποτυπώνει παραμορφωτικά την ανεκδιήγητη πραγματικότητα που ζούμε, σε μια εποχή που τα όρια μεταξύ του πλαστού και του γνήσιου είναι κάτι περισσότερο από δυσδιάκριτα. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την αναζήτηση ενός άγνωστου και πιθανώς ανύπαρκτου πίνακα, κατά τη διάρκεια μιας μεγαλοαστικής δεξίωσης, στους πολυτελείς εσωτερικούς χώρους και στους υπέροχους κήπους μιας εντυπωσιακής έπαυλης, όπου δίνει το «παρών» η αφρόκρεμα της αθηναϊκής κοινωνίας.
Θέλοντας να κάνει μια ταινία της απόλαυσης, όπως επισημαίνει ο ίδιος, ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Νομίζω ότι τα Φεστιβάλ κινηματογράφου κατέστρεψαν τον κινηματογράφο. Οι ταινίες γίνονται, για να αρέσουν στους διευθυντές των Φεστιβάλ. Εγώ θέλω να κάνω ταινίες, που να αρέσουν σε μένα. Η ταινία, με έναν τρόπο, μοιάζει με τους “Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας”, τους οποίους, αν τους έκανα σήμερα, θα τους έκανα κάπως έτσι. Οι ταινίες μου είναι ακραίες. Δεν μου αρέσει η σιγουριά αυτού, που έχω ήδη κατακτήσει. Καλύτερη μια μεγαλοπρεπής αποτυχία από μια μίζερη επιτυχία. Στις ταινίες μου, μου αρέσει να ανακατεύω ηθοποιούς ποιοτικούς (δεν μου αρέσει καθόλου αυτός ο όρος) με ηθοποιούς εμπορικούς (ούτε κι αυτός ο όρος μου αρέσει). Αν οι ίδιοι δεν δυσανασχετούν από αυτήν τη σύμπραξη, τι λόγος πέφτει στους κριτικούς και στους σινεφίλ. Γυρίζω συνεχώς ταινίες, όπως οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν κάθε μέρα, οι συγγραφείς γράφουν κάθε μέρα, όπως οι εργάτες πηγαίνουν στη δουλειά τους κάθε μέρα».
