Άρθρο του Διονύση Παναγόπουλου.
Στο χρονικό αυτό διάστημα των έξι μηνών έγιναν ενέργειες ουσίας που αφορούν τον πολίτη και την καθημερινότητα του και παρόλο της εσωτερικές και τις εξωτερικές καθυστερήσεις αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Λύθηκαν υποθέσεις χρόνων ξεχασμένες σε συρτάρια, λόγω πολιτικών θέσεων και απραξίας. Υποθέσεις που όφειλαν να τακτοποιηθούν και τακτοποιήθηκαν ασχέτως πολιτικού φρονήματος.
Είδαμε στα πρόσωπα, τον άνθρωπο, όχι την ψήφο του.
Έγιναν επαναπροσλήψεις, νέο ξεκίνημα επιχειρήσεων που είχαν βάλει λουκέτο, δημιουργήθηκαν θέσεις εργασίας.
Απ’ την θέση του Διευθυντή στο υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης και δίπλα στο γενικό γραμματέα Δ. Τσουκαλά , πρώτη φορά, στα χρόνια προϋπηρεσίας μου στον πολιτικό χώρο, είδα πραγματικά τον πολίτη να αντιμετωπίζεται σαν άνθρωπος. Μα κυρίως είδα πολιτικούς κοντά στον πολίτη.
Είδα ανθρώπους να εκπλήσσονται βρίσκοντας την πόρτα μας ανοιχτή και εμάς έτοιμους να τους ακούσουμε. Και όλοι τους να τονίζουν πως αυτό δεν το είχαν ξανασυναντήσει.
Καθίσαμε δίπλα τους, τους ακούσαμε, αφουγκραστήκαμε το πρόβλημά τους και βάλαμε στόχο την επίλυσή τους. Ήταν ένα στοίχημα για εμάς που έπρεπε να κερδηθεί.
Στους λίγους μήνες κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ , άλλαξαν πολλά.
Ναι, έγιναν λάθη, αλλά ποιος δεν κάνει;
Μπήκε στη φωλιά του λύκου και διαπραγματεύτηκε. Κάτι που δεν συνέβαινε πριν.
Ώρες ατελείωτες, μιας ανελέητης μάχης, υπέρ της πατρίδας μας. Υπέρ των πολιτών της.
Προσπάθησε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όμως το αποτέλεσμα θα έπρεπε να μας κρατήσει στην Ευρώπη. Ήταν η Αχίλλειος πτέρνα μας.
Όχι, δεν ηττηθήκαμε. Μπορεί να καταλήξαμε να συμφωνήσουμε σε μνημόνιο, όμως η διαχείριση του θα είναι πολύ διαφορετική.
Το βάρος θα πέσει στους έχοντες. Αυτούς που μέχρι τώρα δεν είχαν βάλει ποτέ το χέρι στην τσέπη και τους ξελάσπωνε ο απλός λαός που μετά βίας επιβίωνε.
Δεν είχαν ειπωθεί προεκλογικά ψέματα. Ότι ειπώθηκε, ήταν ο σκοπός, η ελπίδα, ο λόγος έναρξης μια μάχης. Μάχη που τελικά την ανέλαβε και την έδωσε με το παραπάνω.
Η πρωτοφανής καταφυγή στην γνώμη του λαού, μέσω του δημοψηφίσματος και το αποτέλεσμά του, στάθηκε όπλο και γέμισε δύναμη τους διαπραγματευτές μας.
Το αποτέλεσμα, απογοήτευσε προς στιγμήν κάποιους που παρέδωσαν τα όπλα και αποχώρησαν από την κυβέρνηση. Όμως οι μάχες δεν κερδίζονται έτσι. Για να λυθούν τα προβλήματα χρειάζεται ομαδική προσπάθεια. Θέλουν δυνατό, ενωμένο και μονιασμένο στρατό.
Αυτόν τον στρατό, έρχεται πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ να δυναμώσει, καταφεύγοντας εκ νέου σε εκλογές και όχι για να αποδράσει.
Δεν φοβήθηκε να μπει στην μάχη της ήδη μνημονιακής εποχής. Δεν θα αποδρούσε ποτέ τώρα που γνωρίζει πως οι όροι θα είναι με γνώμονα την ελπίδα και την σωτηρία της χώρας με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά την δύναμη και οφείλουμε να του την δώσουμε. Δύναμη να πράξει γνωρίζοντας ότι από τα πεπραγμένα θα κριθεί. Και οφείλουμε να τον κρίνουμε δίκαια, έχοντας υλικό τετραετίας τουλάχιστον. Υλικό για το οποίο οι απερχόμενες κυβερνήσεις άφησαν πίσω τους και μόνο αρνητικά θα μπορούσε να κριθεί κινδυνεύοντας κάποιοι να σβήσουν από τον πολιτικό χάρτη.
Πολλά έπραξε, πολλά ξεκίνησαν και δεν πρόλαβαν ακόμα να υλοποιηθούν, πολλά υπάρχουν ακόμα στο τραπέζι και μόνο ο χρόνος θα αποδείξει την αξιοπιστία τους και το θετικό αποτέλεσμά τους.
Ας παραμείνουμε δυνατοί και ενωμένοι έξω από απειλές και τρομοκρατίες των μίντια και ας σκεφτούμε λογικά ώστε αυτές οι εκλογές να μας φέρουν την κυβέρνηση που όλοι ελπίζουμε πως θα είναι δίπλα μας. Για πρώτη φορά, δίπλα μας.
Ας γίνουν αυτές οι εκλογές το έναυσμα για μια νέα αρχή. Πιο ισχυρή. Πιο αποφασιστική.
Να σβήσουμε από το μυαλό μας το «όλα έχουν τελειώσει» …για να γεννηθεί το «όλα τώρα ξεκινούν».
Καλή αρχή…. Νέα αρχή… Μόνο μπροστά.
Διονύσης Παναγόπουλος,
H-R Διαχείριση Ανθρωπίνων Πόρων & Διοίκηση
Μ-Α Κοινωνικής & Εκπαιδευτικής Πολιτικής