Ο πιο μάχιμος ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ – αξιωματικός που γνώρισα ποτέ στη μάχη της πυρόσβεσης, “έπεσε” στο καθήκον. Καλό ταξίδι Κώστα…
Η πυροσβεστική υπηρεσία θρηνεί ένα ακόμη στέλεχος της που «έπεσε» εν ώρα καθήκοντος προσπαθώντας να σβήσει πυρκαγιά.
Ο διοικητής της πυροσβεστικής υπηρεσίας του Γυθείου, Κώστας Καστρής, τη Δευτέρα άφησε την τελευταία πνοή του στη μάχη με τις φλόγες στο Βαθύ Γυθείου.
Ο Κώστας έχασε τη μάχη με τη ζωή κάνοντας αυτό που ήξερε καλύτερα από το οτιδήποτε να κάνει. Να σβήνει φωτιές. Να είναι παρών σε αντίξοες συνθήκες, πάντα μπροστά στη μάχη, να παλεύει με νύχια και με δόντια για να ελέγξει τη φωτιά.
Τα προηγούμενα χρόνια είχε τύχει αρκετές φορές να βρεθώ κάτω από τις διαταγές του ως εθελοντής σε πυρκαγιές στην ευρύτερη περιοχή του Γυθείου όπου είναι και η γενέτειρά μου.
Αρκετά ήταν αυτά που μου είχαν κάνει εντύπωση στον εν λόγω αξιωματικό. Ήταν ένας άνθρωπος προσιτός χωρίς να έχει «καβαλήσει» το καλάμι της εξουσίας λόγο θέσης.
Στις πυρκαγιές δε μπορούσες να τον ξεχωρίσεις από τους υπόλοιπους πυροσβέστες, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις συμμετείχε ενεργά στην πυρόσβεση με κάθε τρόπο. Πάντα φορούσε τη φόρμα και σε όλες τις πυρκαγιές η φόρμα του ήταν κατάμαυρη καθώς είχε πάντα συμμετοχή στην πυρόσβεση. Ήταν από τους ελάχιστους αξιωματικούς που έχω γνωρίσει και λέρωναν τη φόρμα τους δίνοντας τη μάχη με τις φλόγες.
Χωρίς φανφάρες και στολές και σήματα και φρου φρου και αρώματα. Μόνος στόχος του να σβήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα η πυρκαγιά με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Σε κάθε πυρκαγιά έψαχνε να βρει το ψηλότερο σημείο για να ελέγχει και να εποπτεύει την περιοχή ώστε να μπορεί να καθοδηγεί καλύτερα τα πληρώματα. Εάν υπήρχε έστω και η υποψία πρόσβασης σε σημείο κοντά στην πυρκαγιά, πήγαινε με τα πόδια να ελέγξει ώστε μετά να στείλει μετά πληρώματα.
Σε πολλές περιπτώσεις είχε επιτυχή και άμεση έκβαση η κατάσβεση καθώς έβρισκε σχεδόν πάντα, προσβάσεις και μονοπάτια ώστε να μπορεί να επεμβαίνει.
Αρκετές φορές έμπαινε μπροστά παίρνοντας μάνικες αλλά και κλαδιά για να σβήσει και ο ίδιος.
Ήταν αυτό που λέμε πυροσβέστης- αξιωματικός – διοικητής που τη λέρωνε τη στολή του, δεν ήταν ο ατσαλάκωτος αξιωματικός καριέρας, απεναντίας ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη κοινωνικό αίσθημα ευθύνης της θέσης του. Ήταν ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ με κεφαλαία γράμματα…
Ήταν ο μοναδικός, ο πιο μάχιμος πυροσβέστης- αξιωματικός που γνώρισα ποτέ και συνεργάστηκα μαζί του. «Έπεσε» στο καθήκον αρνούμενος να παραδοθεί στον «εχθρό» του, την πυρκαγιά.
Όπως καταλαβαίνετε είναι αυτονόητο ότι ήταν και χρυσό παιδί. Εκπληκτικός άνθρωπος και καλή παρέα.
Καλό ταξίδι Κώστα. Ας είναι ελαφρύ το λακωνικό χώμα που θα σε σκεπάζει από αύριο… Τα θερμά μου συλλυπητήρια στη γυναίκα του και την οικογένειά του…
Στάθης Διομήδης
