Παγωνιά φυσάει στους έρημους δρόμους της πολιτείας, εξέδρες στήνονται για την παρέλαση, θα σταθούν αγέρωχοι οι επίσημοι, μνημόσυνο για τους πεσόντες, άλλη μια υποχώρηση, άλλη μια παραχώρηση. Η εθνική κυριαρχία ένα σεντόνι αδειανό. Η υγρασία του Οκτώβρη νότισε τα μάτια και η νοσταλγία στάλαξε βάλσαμο στις πληγές όταν το νεανικό κοινό πάγωσε το γοργό του βάδισμα, είδε τη μηχανή του χρόνου να γυρίζει πίσω και να υποκλίνεται στους μικρούς ήρωες.. Τους λεβέντες και τους άντρες, τα παιδιά με το ανοιχτό πουκάμισο και το σταυρουδάκι του ήλιου που τους έλεγαν “αλήτες”.
Μια μικρή και παράξενη πατρίδα που μετά την Δικτατορία του Μεταξά βρήκε ΠΆΛΙ το βηματισμό της στο Αλβανικό Έπος, όταν η ψυχή του Χαμένου Ανθυπολοχαγού της Αλβανίας βρήκε το δικό της Ηρωικό και πένθιμο Άσμα, ήταν η αναμέτρηση της μέρας με την νύχτα, η αξιοπρέπεια και η Ελευθερία μάχονταν τις φασιστικές ορδές. Μια άνιση μάχη μετά την γερμανική εισβολή. Μόνο που οι κατακτητές Ναζί δεν λογάριασαν το “μικρό λαό που πολεμά δίχως βόλια ” ταΐζοντας τα τουφέκια του με το πάθος της ψυχής του.
Να μιλήσουμε για ήρωες, αυτούς που οργάνωσαν την πάλη ενάντια στους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, που στάθηκαν όρθιοι όταν τα πολυβόλα έβαφαν με αίμα τις Μάντρες του μαρτυρίου στη Καισαριανή, την Κοκκινιά, το Χαϊδάρι, το Περιστέρι..
“Και όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί” ψιθυρίζει ο Τάσος Λειβαδίτης καταθέτοντας με τους στίχους Βιολέτες για μίαν εποχή νικήθηκε ο φασισμός όταν τα ιδανικά της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης αγκαλιάστηκαν απ’ τον Ελληνικό λαό. Σαν ώριμα τέκνα της οργής ξεφύτρωσαν οι αντιστασιακές οργανώσεις, χιλιάδες νέοι ανάμεσα τους: πολεμάμε και τραγουδάμε το νικηφόρο σύνθημα τους και η προσδοκία μιας ελεύθερης πατρίδας με Δημοκρατία, με το λαό κυρίαρχο και αυτεξούσιο, πυρπολούσε τις καρδιές.
Ο Άξονας ραγίζει, βρυχάται το τέρας του φασισμού. θέλει σάρκες ακόμα να ταΐσει την πολεμική μηχανή και τα συνασπισμένα συμφέροντα της πολεμικής βιομηχανίας πράξεις αντεκδίκησης, αντιλαλούν οι φυλακές από το πάθος των πατριωτών που μετά την Ακροναυπλία γνωρίζουν την φρίκη του στρατοπέδου ΧΑΪΔΑΡΊΟΥ.
Κτίριο 15, κολαστήριο, η ελληνική ψυχή δίνει μαθήματα Δημοκρατίας και ανθρωπιάς. Μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή λένε οι κρατούμενοι, η διαταγή είναι σαφής: 200 Ακροναυπλιώτες ΘΑ εκτελεστούν για την εκτέλεση ενός στρατηγού των Ναζί στη Λακωνία από Έλληνες πατριώτες.
ΝΑΠΟΛΈΩΝ ΣΤΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ: ας μιλήσουμε για ήρωες, χαμηλόφωνα όπως τους αναλογεί, περήφανοι γι’ αυτόν, επέλεξε το θάνατο απ’ την ατίμωση της εξαίρεσης.. Τον περίμενε μάταια η αρραβωνιαστικιά του, δεν δέχθηκε να εκτελεστεί άλλος στη θέση του.
Μάταιος, δηλαδή άσκοπος, ανώφελος ο πλούτος των” μάταιων πράξεων” είναι που λαμπρύνει την αντίσταση του ελληνικού λαού ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις, βαρύς ο φόρος του αίματος. Η χώρα ελευθερώθηκε από τις αντιστασιακές οργανώσεις, Από χιλιάδες “μάταιες πράξεις ” που συνθέτουν τον ακριβό πίνακα της αξιοπρέπειας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης.
Έλειψαν απ’ όλους οι τιμημένοι νεκροί..
Μιλάνε: “εδώ πέσαμε, ΠΑΙΔΙΆ του λαού. Γνωρίζετε ΓΙΑΤΊ γυμνοί κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες, η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο καμπότο, ακούσατε τις ομοβροντία στα μυστικόφωτα Αττικά χαράματα, είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον, είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουν στο μέλλον, εμείς μερτικό δε ζητήσαμε. τίποτα, μόνον θυμηθείτε το: αν η Ελευθερία δε βαδίσει στα χνάρια του αίματος μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας.”
ΥΓ: Σπύρο Τζόκα σ’ ευχαριστούμε που κοινώνησες εμάς και τους μαθητές μας με ένα ζωντανό μάθημα ιστορίας, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης σε μια εποχή που ο ατομικισμός παρελαύνει και ήχοι παράταιροι θυμίζουν νύχτες των Κρυστάλλων και το τέρας του φασισμού βρυχάται σ όλη την Ευρώπη. τιμούμε δεν πενθούμε…
Νίκος Ζούτσος, Φιλόλογος
Αιρετός εκπρόσωπος στο ΠΥΣΔΕ Γ’ ΑΘΗΝΑΣ
Δημοτικός Σύμβουλος Περιστερίου
