Εν μέσω των Αγίων ημερών που διανύουμε γίνεται ακόμα πιο έντονο το αίσθημα ευθύνης και αλληλεγγύης σε εκείνους τους Έλληνες που καθημερινά κουβαλάνε Σταυρό.
Βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχιας και είναι βέβαιο ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν όπως θα έπρεπε.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει Έλληνες να κοιμούνται στα πεζοδρόμια και στους προθάλαμους εκκλησιών γύρω από το Μοναστηράκι και την Ομόνοια εκτεθειμένοι στους κινδύνους της νύχτας.
Τους κοιτάμε και προχωράμε παρακάτω πηγαίνοντας για τον καφέ και το ποτό μας σε ένα από τα μαγαζιά των περιοχών της Αθήνας.
Και εκεί είναι που γινόμαστε συμμέτοχοι στο έγκλημα που διαπράττετε.
Γιατί γι’ αυτούς δεν υπάρχουν ανθρωπιστικές οργανώσεις και ΜΚΟ να τους βοηθήσουν;
Γιατί γι’ αυτούς δεν δίνουν χρήματα η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Κράτος ώστε να δημιουργηθούν Hot spot;
Μάλλον δεν πουλάνε πολύ στην τηλεόραση οι δακρύβρεχτες ιστορίες τους για κατεστραμμένες ζωές και οικογένειες. Είναι οι ίδιο άνθρωποι που όταν μπορούσαν πλήρωνα τους φόρους τους και ενίσχυαν τη χώρα όπως και οι υπόλοιποι.
Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Απέτυχαν είτε οικονομικά είτε κοινωνικά και δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία.
Σκέψεις που προβληματίζουν και τις 365 μέρες του χρόνου αλλά γίνονται καλύτερα αντιληπτές τώρα, αυτές τις Άγιες μέρες.
Αυτός είναι ο «Γολγοθάς» του Έλληνα και δεν είναι τόσο δύσκολο όλοι μας να βρεθούμε πρωταγωνιστές.
