Από το Δήμο Αγίων Αναργύρων – Καματερού
Με σημαντική συμμετοχή των δημοτών πραγματοποιήθηκαν οι πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις «Βουρβάχεια 2011» στις 29, 30, 31 Ιανουαρίου.
Οι εκδηλώσεις διοργανώνονται κάθε χρόνο προς τιμή των Ηρώων της μάχης του Καματερού (27 Ιανουαρίου 1827) και του αρχηγού τους Διονυσίου Βούρβαχη.
Το Πρόγραμμα των εκδηλώσεων περιλάμβανε: Ποδηλατικό γύρο (στο Πάρκο Αντώνης Τρίτσης), έκθεση κειμηλίων και τοπικών λαογραφικών στοιχείων, μουσικό πρόγραμμα από τη χορωδία ΚΑΠΗ Καματερού και παραδοσιακοί χοροί από συγκροτήματα Πολιτιστικών Συλλόγων του Δήμου (στον κινηματογράφο ΜΕΛΙΝΑ), αγώνες δρόμου με εκκίνηση στην Πλατεία Ηρώων, αγώνα μπάσκετ (στο Δημοτικό Γυμναστήριο Καματερού) και τον επίσημο εορτασμό της επετείου στο Πνευματικό Κέντρο Ι.Ν. ΑΓ. Γεωργίου.
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του Δημάρχου Νίκου Σαράντη κατά τον εορτασμό της επετείου. «Είμαστε σήμερα συγκεντρωμένοι, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στην πόλη του Καματερού, για να τιμήσουμε τη μνήμη των ηρώων που δημιούργησαν ένα σημαντικό γεγονός του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα των Ελλήνων, τη μάχη του Καματερού.
Ένα γεγονός σημαντικό στη συνολική πορεία του πολέμου στη Στερεά Ελλάδα, κατά τα έτη 1826-1827, και ταυτόχρονα ένα γεγονός ξεχωριστό στην τοπική ιστορία του Καματερού. Δικαιολογημένα έχει λεχθεί ότι η επέτειος της μάχης του Καματερού αποτελεί την τοπική εθνική εορτή της πόλης. Και είναι χαρακτηριστικό της πολυκύμαντης και δραματικής ιστορίας της πατρίδας μας αυτό το άπλωμα των πεδίων μαχών και των τόπων θυσίας σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας. Η ιστορία της μάχης του Καματερού είναι ταυτισμένη με την προσωπικότητα του Διονυσίου Βούρβαχη.
Ο Βούρβαχης δεν ανήκε στους οπλαρχηγούς της Στερεάς Ελλάδας, στους κλέφτες και αρματωλούς. Φεύγοντας σε νεαρή ηλικία από την πατρίδα του την Κεφαλονιά, είχε καταταγεί στο γαλλικό στρατό, όπου είχε υπηρετήσει υπό τις διαταγές του Ναπολέοντα. Κατά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης είχε φτάσει στο βαθμό του Συνταγματάρχη.
Ο Βούρβαχης προσέτρεξε σε βοήθεια του Έθνους μέσα στις δυσκολότερες ώρες του Αγώνα. Το 1826,όταν ο Ιμπραήμ λεηλατούσε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής πολιορκούσε το φρούριο της Ακρόπολης της Αθήνας.
Τον Δεκέμβριο του 1826 του ανατέθηκε η διοίκηση σώματος τακτικού στρατού 800 ανδρών στο στρατόπεδο της Ελευσίνας, από όπου στις 21 Ιανουαρίου μετακινήθηκε μαζί με άλλες ελληνικές δυνάμεις, συνολικά 3500 άνδρες, στο Καματερό. Η μάχη της 27ης Ιανουαρίου ήταν η τελευταία της ζωής του γενναίου Συνταγματάρχη.
Η αφήγηση του Κουτσονίκα μας πληροφορεί ότι ο Βούρβαχης επέμεινε να δώσει μάχη εκ παρατάξεως στα πεδινά, στηριζόμενος στην «ανδρεία και ακραία φιλοπατρία του». Το σώμα τακτικού στρατού το οποίο διοικούσε δέχθηκε όλο το βάρος της επίθεσης του Κιουταχή, με αποτέλεσμα να πέσουν στο πεδίο της μάχης οι μισοί άνδρες του και ο ίδιος. Η ιστορία των ετών 1826-1827 είναι γεμάτη από τέτοιες άνισες μάχες, στις οποίες βρήκαν το θάνατο ήρωες όπως ο Παπαφλέσσας και ο Καραϊσκάκης, φιλέλληνες όπως ο Λόρδος Βύρων και ο Φαβιέρος.
Κι όμως, μέσα από αυτές τις θυσίες και τις στρατιωτικές ήττες, φτάσαμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα στην απελευθέρωση. Γιατί αυτές οι χαμένες μάχες και οι ηρωικές θυσίες γιγάντωσαν την αλληλεγγύη και το θαυμασμό στο εξωτερικό για τον Αγώνα των Ελλήνων και έκαναν δυνατή τη επέμβαση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων. Η Ελλάδα κέρδισε τον πόλεμο και με τις νίκες και με τις ήττες, γιατί παγίωσε ένα ηθικό πλεονέκτημα στρατηγικής σημασίας.
Την αίσθηση για το δίκιο του αγώνα που έδινε. Αποτελεί μια σταθερά της σύγχρονης ιστορίας της πατρίδας μας, αυτή η ταύτιση των ηρωικών στιγμών του έθνους με την αίσθηση του δικαίου. Οι αγώνες της Ελλάδας αυτά τα 200 χρόνια της ιστορίας της έχουν υπάρξει αμυντικοί ή εθνικοαπελευθερωτικοί. Άλλοι λαοί τιμούν ως ήρωες στρατηγούς σε κατακτητικούς και αποικιακούς πολέμους. Εμείς τιμούμε αγωνιστές της ελευθερίας, που υπερασπίζονταν τα εθνικά μας δίκαια. Το ηθικό αυτό πλεονέκτημα του ελληνικού λαού, μας έχει συνοδέψει σ’ όλη τη σύγχρονη πορεία μας, και στις πιο δύσκολες εποχές.
Την εποχή των μεγάλων οικονομικών δυσκολιών και της μετανάστευσης στη Δυτική Ευρώπη το 50 και το 60, τις μέρες που η χώρα πάλευε να σταθεί στα πόδια της μετά την δικτατορία και την Κυπριακή τραγωδία, υπήρχε πάντα η αίσθηση ότι η Ελλάδα βρίσκεται «εν δικαίω». Η πεποίθηση αυτή δυνάμωνε τις προσπάθειες τόσο των καθημερινών ανθρώπων για την επιβίωση και την προκοπή, όσο και τις πολιτικές και διπλωματικές προσπάθειες των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού.
Το ηθικό αυτό πλεονέκτημα παλεύουμε να υπερασπιστούμε και σήμερα. Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα οφείλονται σε δομικά προβλήματα όλης της Ευρώπης και σ’ αυτό το συνολικό επίπεδο πρέπει να επιλυθούν μακροπρόθεσμα. Εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, κάνουμε ήδη και με το παραπάνω αυτό που πρέπει.
Δικαιούμαστε λοιπόν να διατηρήσουμε και την αισιοδοξία μας και την υπερηφάνεια μας. Να δουλέψουμε όλοι μαζί για να ξαναβρούμε γρήγορα το βηματισμό της ανάπτυξης και της προόδου. Ώστε το παρόν και το μέλλον μας να τιμούν έμπρακτα το ένδοξο παρελθόν που εορτάζουμε σήμερα.»
