Μέρα επετειακή, μέρα μνήμης κι Αντίστασης του λαού μας κατά των δυο δυνάμεων του Άξονα, Γερμανών και Ιταλών, μέρα παρελάσεων, εκδηλώσεων, λόγων κι αντίλογων. Όπως και να περιγράψει ή να προσεγγίσει ο καθένας μας τούτη τη μέρα ,η ιστορία έχει αποθησαυρίσει τις αλήθειες της σε εικόνες, σε απώλειες χιλιάδων ανθρώπων που αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν κι αντιστάθηκαν για τη λευτεριά και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας και του λαού μας. Η Φασιστική Ιταλία επιτέθηκε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1940, αλλά ηττήθηκε και οπισθοχώρησε κάτω από την πίεση του ελληνικού στρατού στο εσωτερικό της Αλβανίας. Ακολούθησε τον Απρίλιο του 1941 η γερμανική εισβολή. Μέχρι τα τέλη Μαΐου του 1941 οι Γερμανοί είχαν υποτάξει το σύνολο της χώρας. Οι ίδιοι διατήρησαν υπό τον έλεγχό τους τις σημαντικότερες στρατηγικά περιοχές της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ η υπόλοιπη χώρα μοιράστηκε σε ζώνες ελέγχου των συμμαχικών προς τη Γερμανία χωρών. Παράλληλα τοποθετήθηκε στην Ελλάδα κατοχική κυβέρνηση, που συγκροτήθηκε από Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών.
Η κατοχή επέφερε τεράστια δεινά στον ελληνικό λαό και προκάλεσε ανυπολόγιστες καταστροφές. Οι ανθρώπινες απώλειες της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου υπολογίζονται μεταξύ 300.000 και 770.000 αμάχων και 20.000 έως 35.000 στρατιωτών. Ανυπολόγιστες υπήρξαν και οι υλικές καταστροφές, που οδήγησαν σε πλήρη κατάρρευση την ελληνική οικονομία. Λίγο μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, ο δοκιμαζόμενος ελληνικός πληθυσμός άρχισε να αναζητεί τρόπους Αντίστασης. Πρώτη πράξη αντίστασης υπήρξε το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών, τη νύχτα της 30ής Μαΐου 1941, από δύο νεαρούς φοιτητές, τον Μανώλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα. Η ανάγκη για οργάνωση της αντίστασης οδηγεί στην ίδρυση αντιστασιακών ομάδων. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Φεβρουάριο του 1942 η κεντρική επιτροπή του ΕΑΜ αποφασίζει την ίδρυση ένοπλων ανταρτικών σωμάτων, στα οποία δόθηκε η ονομασία Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ). Επικεφαλής τους ορίστηκε από το ΕΑΜ ο γεωπόνος από τη Λαμία Θανάσης Κλάρας, ο οποίος έλαβε αμέσως το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης. Αμέτρητες αντιστασιακές οργανώσεις ξεφυτρώνουν σε όλη τη χώρα για τις ανάγκες του Αγώνα.
Γιατί τα λέω όλα αυτά, ίσως, αναρωτηθεί κάποιος, αφού περίπου τα γνωρίζουν οι περισσότεροι, έτσι ή αλλιώς. Ο λόγος είναι τα νέα παιδιά που ως νέα γενιά παραλαμβάνουν την ιστορία ως βαριά κληρονομιά ,με παρερμηνείες, αναλήθειες και μισόλογα. Πήρα αφορμή από μια μαθήτρια γυμνασίου που πρόσφατα συζητώντας για την σχολική γιορτή που ετοίμαζαν, με ρώτησε αφοπλιστικά «κύριε, ποιος είπε το “ΟΧΙ” το 1940;» Όποιος και να το διατύπωσε πολιτικός ή διπλωμάτης, οι χιλιάδες νεκροί στρατιώτες, άμαχοι κι αντιστασιακοί αγωνιστές, είναι ο λαός που και τότε και τώρα κι όποτε προκλήθηκε ιστορικά ,σήκωσε το “ΟΧΙ” πάνω κι από τις μικρές δυνατότητές του ως μικρή χώρα, με τεράστια όμως, αποθέματα ηθικών και ψυχικών δυνάμεων.
Τα «ΟΧΙ» όποτε χρειάστηκε, πάντα τα βροντοφώναζε ο λαός.
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του. (Κωνσταντίνος Καβάφης)
Στέφανος Παπαδόπουλος
Δημοτικός Σύμβουλος
Δημοτική Συμμαχία Πολιτών Περιστερίου
«ΔΥΝΑΜΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ»
