του Γιάννη Τόλιου
Η κυβέρνηση μετά την αποτυχία να «δρέψει δάφνες» από τη «συμφωνία των Πρεσπών» και τη συνάντηση με Ερτογκάν, επικεντρώνει στην… «παροχολογία», προβάλλοντας την αύξηση του κατώτατου μισθού, ως βασικό στοιχείο επιβεβαίωσης της «φιλολαϊκής» της πολιτικής. Ωστόσο δεν μπορεί να κρύψει την πολιτική «Λιτότητας και Επιτροπείας» που εφαρμόζει, παρά τη «ρητορική» περί εξόδου από τα Μνημόνια.!
«Φαινόμενο» και «Ουσία»
Ειδικότερα η ισχνή αύξηση 11% του κατώτατου μισθού (από τα 586 στα 650 € και ημερομισθίου από 26 σε 29 €), μετά τη δραματική μείωση κατά 22% το 2012 (από 751 σε 586 € και νέους κάτω των 25 ετών από 751 σε 504 € ή 32%), δεν ανακόπτει ούτε στο ήμισυ την τεράστια απώλεια εισοδήματος μισθωτών-εργαζόμενων την τελευταία 7ετία. Ταυτόχρονα έχουν υποστεί μεγάλη συρρίκνωση εισοδημάτων από την αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων και τη μείωση κοινωνικών δαπανών, με αποτέλεσμα το ποσοστό που ζει στα όρια της φτώχειας, να ανέβει από 18% το 2010 σε 47% το 2017.! Από την άλλη τα λεγόμενα περί «επαναφοράς συλλογικών συμβάσεων», είναι εντελώς αβάσιμα αφού δεν αποκαταστάθηκε το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης και υπογραφής «Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας», που είχε καταργηθεί επί κυβέρνησης Σαμαρά (Ν.4172/13), γεγονός που είχε καταγγείλλει ο ΣΥΡΙΖΑ και είχε δεσμευτεί να επαναφέρει. Δυστυχώς ο υπουργός Εργασίας με βάση το νόμο, έχει αποκλειστικό δικαίωμα ρύθμισης του κατώτατου μισθού, το ύψος του οποίο επηρεάζει έμμεσα όλη τη κλίμακα μισθών, καθώς το ύψος των επιδομάτων (ανεργίας, μητρότητας κά).
Δυστυχώς στην πράξη, δεν θα επέλθει πραγματική αύξηση κατώτατου μισθού, αφού από το 2020 θα έχουμε μείωση αφορόλογητου κατά 40% (από 8.636 σε 5.681 €), με αποτέλεσμα να πληρώσουν φόρο οι μερικά απασχολούμενοι και χαμηλοσυνταξιούχοι.! Παράλληλα με το όλο πλέγμα των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων, για επίτευξη «υπερ-πλεονασμάτων» άνω το 3,5% του ΑΕΠ χάριν των πιστωτών (εξυπηρέτηση χρέους), δεν ενισχύεται ούτε η αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων, ούτε τονώνεται η εγχώρια ζήτηση, παραγωγή και απασχόληση. Ωστόσο η ζωή έχει δείξει ότι οι χαμηλοί μισθοί δεν αποτελούν όχημα οικονομικής «ανάπτυξης» και ανόδου της «ανταγωνιστικότητας», το οποίο επικαλούνται οι νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί και εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ-ΣΕΤΕ-ΕΣΕΕ). Αντίθετα η διασφάλιση της αγοραστικής δύναμης και χορήγηση πραγματικών αυξήσεων που θα καλύπτουν την άνοδο τιμών και μέρος της αύξησης της παραγωγικότητας (πραγματικού ΑΕΠ), είναι όρος για τόνωση της παραγωγής, της απασχόλησης και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο κατώτατος μισθός στις ισχυρότερες οικονομίες της ΕΕ είναι υψηλότερος και ταυτόχρονα οι οικονομίες του είναι ανταγωνιστικότερες της ελληνικής. Αλλά και στις χώρες που πέρασαν από Μνημόνια, ο κατώτερος μισθός είναι υψηλότερος (Ιρλανδία από 1.613 € το 2018, αυξήθηκε σε 1.960 € το 2019, στην Κύπρο είναι 870 € και μετά από έξι μήνες εργασίας 974 €, ενώ στην Πορτογαλία σε 12μηνη βάση 676 € το μήνα).!
Η πραγματική διέξοδος
Η ουσιαστική βελτίωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών μπορεί να γίνει με άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 € και πραγματικών αυξήσεων στους υπόλοιπους (με συλλογικές συμβάσεις εργασίας) που θα καλύπτουν την άνοδο του τιμαρίθμου και μέρος της παραγωγικότητας (αύξηση πραγματικού ΑΕΠ). Ταυτόχρονα χρειάζεται δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες και πολιτική «σεισάχθειας» στα «κόκκινα δάνεια» λαϊκών νοικοκυριών, με προστασία της α’ κατοικίας, καθώς βαθιά απομείωση του δημόσιου χρέους, κάνοντας χρήση του κυριαρχικού δικαιώματος μονομερούς αναδιάρθρωσης του και ανάκτησης της χαμένης νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας. Πρόκειται για εναλλακτική λύση που αργά η γρήγορα θα επιβάλλει ο ελληνικός λαός, απορρίπτοντας τα ψευτοδιλήμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στις επερχόμενες εκλογές, καθώς και τις μεταμνημονιακές πολιτικές «λιτότητας και επιτροπείας», ανοίγοντας ελπιδοφόρους δρόμους στη χώρα και στη νέα γενιά.
Γιάννης Τόλιος,
διδάκτωρ Οικονομικών,
μέλος της ΠΓ της “Λαϊκής Ενότητας”
