Ένα ματς με τη μορφή που είχε το χθεσινό ανάμεσα στον Ατρόμητο και τον Απόλλωνα και συγκεκριμένα με τη μορφή που είχε δώσει ο ίδιος ο Ατρόμητος στο παιχνίδι, μόνος ο ίδιος αν το χάριζε, θα το έχανε και τελικά αυτό έγινε.
Μόνο τον εαυτό τους και κανέναν άλλο πρέπει να κατηγορήσουν στο Περιστέρι για το πέταμα δύο εύκολων βαθμών, σε ένα παιχνίδι που κυριάρχησαν, δημιούργησαν με σχετική συχνότητα, έχασαν ευκαιρίες, δεν απειλήθηκαν, αλλά τελικά έμειναν στο 1-1.
Το 3-5-2 ή 3-4-3 ο Νταμίρ Κάναντι αποφάσισε να το αφήσει στην άκρη και να προτιμήσει το πιο… οικείο 4-3-3, παίζοντας ζώνη στην άμυνα με τους Καρασαλίδη και Χατζηισαΐα να είναι κυρίαρχοι όχι μόνο στον αέρα, αλλά σε κάθε διεκδίκηση και μπροστά τους τον Μάντσον, που για πρώτη φορά τον είδαμε ως αμυντικό χαφ σε ολόκληρο 90λεπτο, έχοντας καλές και κακές στιγμές, με τις δεύτερες να εντοπίζονται κατά κύριο λόγο στο κοντρόλ και την πάσα, κάτι που ήταν γνωστό εξ αρχής.
Πράγματι, η λογική του Αυστριακού λειτούργησε, αφού ο Ατρόμητος άξιζε να πετύχει τουλάχιστον ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο, αφού απειλούσε τον Απόλλωνα κυρίως από τα δύο άκρα, τόσο με τις προωθήσεις των μπακ, όσο και με τις κινήσεις των Ντιγκινί και Μανούσου. Αν, μάλιστα, ο Ντάουντα εκτελεστικά ήταν σε ένα νορμάλ βράδυ, τότε σίγουρα ένα γκολ το είχε δικό του, αφού και η κεφαλιά στο 8’ όσο και η προβολή στο 34’ ήταν φάσεις εύκολες για όσα έχει δείξει όσο καιρό είναι στην Ελλάδα.
Τελικά, το γκολ ήρθε με την έναρξη του β’ ημιχρόνου, γεγονός που θα περίμενε κανείς ότι θα το εκμεταλλευόταν ο Ατρόμητος για να πετύχει κι άλλο γκολ, ικανοποιώντας πρώτα από όλα τον κόσμο που αποφάσισε να βρεθεί στο γήπεδο και κατά δεύτερον τα ίδια τα αποδυτήρια, που σε μια εποχή που ακόμα διαμορφώνονται, οι νίκες αποτελούν το καλύτερο συστατικό στη συνταγή.
Εκεί ανεξήγητα ο Ατρόμητος έδωσε γήπεδο και όχι μόνο αυτό, αλλά ο Κάναντι πήρε μια άστοχη απόφαση, βγάζοντας… off τον μοναδικό παίκτη που έχει μέτρα στο γήπεδο με την μπάλα στα πόδια, τον Ούμπιντες. Είναι, βέβαια, ένα θέμα ότι οι Περιστεριώτες άρχισαν το μεταγραφικό τους σχεδιασμό έχοντας ως έναν στόχο να ελαττώσουν την εξάρτηση από τα πόδια του 35χρονου Αργεντινού και τελικά φαίνεται ότι εξακολουθεί να είναι το «Α και το Ω» στη λειτουργία, αλλά αυτό θα εξεταστεί στην πορεία.
Για τη συγκεκριμένη περίοδο, το αποτέλεσμα του Ατρόμητου στο 4-3-3 με τον Ούμπιντες εκτός γηπέδου, ήταν το τελευταίο εικοσάλεπτο του αγώνα με τον Απόλλωνα. Στα ανησυχητικά θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και τις λύσεις που (δεν) υπήρχαν στον πάγκο για το μεσοεπιθετικό κομμάτι, αφού πλην Βασιλείου, Μπαστακού και Μενσά δεν υπήρχαν καν άλλοι μεσοεπιθετικοί, διότι Ντιγκινί, Ντάουντα, Μανούσος ήταν όλοι βασικοί και επιπλέον δεν υπάρχουν (λόγω επιλογής στησίματος της ομάδας) εξτρέμ ούτε για δείγμα, αφού Πλατέλλας… γιοκ.
Δεδομένα, ο Ατρόμητος και συγκεκριμένα πρόεδρος και τεχνικός διευθυντής, πρέπει να αποδεχθούν ότι στο χτίσιμο μιας νέας αρχής θα συμβούν τέτοιες «στραβές» που στη μία θα φταίει ένας παίκτης, την άλλη η λειτουργία, την άλλη και ο προπονητής που στη χθεσινή απώλεια έχει μερίδιο (και ενδεχομένως το μεγαλύτερο) ευθύνης. Εύλογα, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα πόσο «στομάχι» έχουν, μέχρι να δουν αποτέλεσμα εντός γηπέδου. Για τον Κάναντι το αρνητικό είναι ότι έχασε πολύ γρήγορα (μόλις από τα φιλικά λόγω των ηττών με έξι γκολ) τη θετική διάθεση του κόσμου και έως ένα βαθμό και της διοίκησης, που δεν θα ήταν και λογικό να μην είναι θορυβημένη.
Επόμενο τεστ αυτό κόντρα στον Παναιτωλικό μέσα στο Αγρίνιο και από την εικόνα της ομάδας θα κριθούν πολλά.
Υ.Γ.: Εφόσον πραγματοποιηθεί η απόκτηση του Σπύρου Ρισβάνη, ο οποιοσδήποτε σχηματισμός με τρεις κεντρικούς αμυντικούς φαντάζει… μπετό, αφού δεν φαίνεται με βάση την απόδοσή τους ότι μπορεί να μείνει εκτός κάποιος από τους Χατζηισαΐα και Καρασαλίδη.
Υ.Γ.2: Με τον Μπουσουλάτζιτς διαθέσιμο στον επόμενο αγώνα, σημαίνει ταυτόχρονη είσοδός του στο βασικό σχήμα, τουλάχιστον με όσα φάνηκαν κόντρα στον Απόλλωνα.
