Η Αντωνία Κωνσταντοπούλου κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Αυστραλίας στην πυγμαχία και αφιέρωσε τον τίτλο στον πατέρα της, ο οποίος έχασε τη ζωή του μόλις δύο μήνες πριν το τουρνουά.
Πολλές φορές η ζωή μας φέρνει αντιμέτωπους με καταστάσεις που δεν τις περιμένουμε. Και εκεί καλούμαστε να αποδείξουμε αν έχουμε τα ψυχικά αποθέματα να βγούμε νικητές από αυτή την εσωτερική μάχη ή αν θα παραμείνουμε στάσιμοι.
Μια από αυτές τις μεγάλες νικήτριες της ζωής, είναι αναμφισβήτητα η Αντωνία Κωνσταντοπούλου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ανθούπολη στο Περιστέρι.
Η νεαρή αθλήτρια του μποξ πρόσφατα κλήθηκε να δώσει έναν σπουδαίο αγώνα εντός του ρινγκ, όπου αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στην κατηγορία των 54 κιλών, έχοντας προηγουμένως βιώσει μια τεράστια απώλεια: αυτή του πατέρα της, Γιώργου Κωνσταντόπουλου.
Όπως μας διηγείται η νεαρή Αντωνία, ο θάνατος του πατέρα της ήταν κάτι το οποίο συνέβη εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα:
“Αυτό έγινε πριν πάω Ελλάδα, αφού είχα κανονίσει να φτάσω εκεί στις 9 Απριλίου. Πριν την Ελλάδα, όμως, είχα ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη για τον γάμο της καλύτερής μου φίλης. Θα καθόμουν εκεί μια βδομάδα και ύστερα θα πήγαινα στην Ελλάδα να ξεκινήσω προετοιμασία για τους αγώνες. Και έλεγα στη μαμά και στον μπαμπά πως δεν έχει μείνει πολύς καιρός ακόμα μέχρι να τους ξαναδώ, μιας και είχα ξαναβρεθεί στην Ελλάδα για προετοιμασία τρεις μήνες πριν και άρα δεν είχε περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την τελευταία φορά που τους είχα δει. Ενώ όμως ήμουν ακόμα στην Ταϊλάνδη και είχαμε το μπάτσελορ της φίλης μου, την ίδια βραδιά μου τηλεφώνησαν από Ελλάδα και με ενημέρωσαν πως έπρεπε να φύγω επειγόντως γιατί ο μπαμπάς δεν ήταν καλά. Και έτσι έκανα τα εισιτήρια για να φύγω πιο νωρίς, αλλά εγώ δεν ήξερα πως ήταν τόσο σοβαρό μιας και ο πατέρας μου είχε ξαναπεράσει από έμφραγμα πριν 15 χρόνια αλλά είχε επιζήσει. Μάλιστα τότε οι γιατροί μας είχαν πει πως ήταν θαύμα. Και ευελπιστούσαμε σε αυτό, ότι όλοι είμαστε καλά και δεν πρόκειται να συμβεί κάτι, άλλωστε ο μπαμπάς έπαιρνε χάπια και οι εξετάσεις του δείχνανε εντάξει. Τώρα τελευταία δεν ήταν και τόσο καλές βέβαια, απλά δεν μας το είχε πει ο μπαμπάς για να μην μας ανησυχήσει. Έτσι έφυγα από Ταϊλάνδη για να πάω Ελλάδα και μου το είπαν στο αεροδρόμιο ότι δεν τον είχα προλάβει” μας λέει η νεαρή πρωταθλήτρια.
Από εκείνο το σημείο, βρέθηκε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: από τη μια μπορούσε να εγκαταλείψει τους αγώνες λόγω του πένθους της, αφήνοντας πίσω της όλη την προσπάθεια που είχε κάνει.
Άλλωστε κανείς δεν θα τολμούσε να την κατηγορήσει αν επέλεγε να κάνει κάτι τέτοιο.
Από την άλλη ωστόσο, παρά τη δύσκολη ψυχολογική της κατάσταση, είχε την επιλογή να μην αφήσει να πάει χαμένος ο τόσος κόπος που είχε κάνει και να συνεχίσει κανονικά την προετοιμασία της για τους αγώνες.
Η Αντωνία επέλεξε το δύσκολο μονοπάτι:
“Το πρωτάθλημα ήταν ακόμα εκεί οπότε έπρεπε να επιλέξω αν θα επέμενα ή αν θα τα παρατούσα. Όμως όταν περνάς κάτι τόσο δύσκολο σκέφτεσαι “τι θα κάνω τώρα; Θα κάτσω σπίτι; Η ζωή θα σταματήσει;” Δηλαδή, θεώρησα ότι θα γινόμουν ακόμη χειρότερα αν καθόμουν και το σκεφτόμουν διαρκώς, ενώ πέραν τούτου θεωρούσα πως ο μπαμπάς είναι ακόμα εδώ αφού είναι πολύ φρέσκο, δεν το έχω συνειδητοποιήσει πλήρως. Οπότε μου έδωσε δύναμη ο μπαμπάς να συνεχίσω τις προπονήσεις. Μια βδομάδα πριν το πρωτάθλημα, ακόμα σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να μπω (στους αγώνες) ή όχι μιας και δεν είχα την σωστή ψυχολογία, αφού πριν και μετά τις προπονήσεις ήμουν πολύ πεσμένη. Όμως κατά τη διάρκεια των προπονήσεων κάπως άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Είχα και τη μητέρα μου που μου έδινε στήριξη και έμπνευση. Είναι πολύ δυνατή η μαμά. Και χωρίς να το καταλάβω, ήρθε η ώρα των αγώνων”.
Αυτό βέβαια δεν ήταν το πρώτο πρωτάθλημα στην καριέρα της Αντωνίας, αφού το είχε κατακτήσει και πέρσι, ενώ έχει αναδειχθεί και πρωταθλήτρια Ελλάδας.
Άρα, ήταν λογικό να θεωρείται από τα φαβορί στην κατηγορία της, ωστόσο όπως μας λέει και η ίδια, αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά:
“Πριν ‘φύγει’ ο μπαμπάς, ήμουν 100 τοις εκατό σίγουρη για τον εαυτό μου. Το θέμα ήταν μετά την απώλεια του πατέρα μου, κι επειδή εγώ παίζω πολύ με την ψυχολογία και θεωρώ πως όταν είμαι καλά τα δίνω όλα, δεν ήξερα πως θα μου βγει μέσα στο ρινγκ. Δεν είναι καλό να παίζεις με συναίσθημα, πρέπει να είσαι πλήρως συγκεντρωμένος στον αγώνα και να μην παίζεις με νεύρα ή με στεναχώρια, οπότε αυτό ήταν καθοριστικός παράγοντας. Τελικά όμως όλα πήγαν καλά”.
Η ενασχόληση της Αντωνίας με το άθλημα ξεκίνησε όπως μας λέει μετά τις σπουδές της με τη μουσική, κάτι που συνεχίζει μέχρι σήμερα παράλληλα με την πυγμαχία:
“Ήθελα έμπνευση και είχα ξεκινήσει αρχικά για να βγω από μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου και η πυγμαχία μου έδωσε τη δύναμη έτσι ώστε να συνεχίσω και τη μουσική. Μου άρεσε πάρα πολύ ως άθλημα και έμεινα μαζί της αλλά και τη μουσική πλέον”.
Μάλιστα, όπως μας ενημερώνει, ο πρωταθλητισμός δεν μπαίνει εμπόδιο στη μουσική της καριέρα αφού σύντομα σχεδιάζει να κυκλοφορήσει το πρώτο της single και μετέπειτα θα ακολουθήσει και κανονικό άλμπουμ.
Πώς όμως κατορθώνει να βρίσκει τον χρόνο ώστε να μπορεί να βρίσκεται σε επαγγελματικό επίπεδο σε δύο εντελώς διαφορετικούς χώρους;
Σύμφωνα με την ίδια, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι απλή:
“Έχει να κάνει με τις ισορροπίες. Δεν πρέπει να χρησιμοποιείς τις ίδιες ώρες που κάνεις πράγματα κάθε μέρα. Εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω με πρόγραμμα, επειδή και τα δύο πράγματα που κάνω είναι δημιουργικά και πρέπει να ακούω τη συνείδησή μου. Τις περισσότερες φορές κάνω δύο προπονήσεις τη μέρα και ανάμεσα σε αυτές γράφω μουσική. Δεν είναι κάθε μέρα ίδια όμως, δεν θα γυρίσω κάθε μέρα για να γράψω τραγούδια ή δεν έχω κάθε μέρα την ίδια ενέργεια να εξασκηθώ στο πιάνο ή στα φωνητικά. Απλά με τη μουσική ασχολούμαι από 13 χρονών οπότε έχω την πείρα, αν δεν γράψω για τρεις μέρες να μην αισθάνομαι ότι έχω αφήσει κάποιο κενό. Αλλά σίγουρα θέλουν και τα δύο συγκέντρωση και αρκετή δουλειά”.
Επόμενος μεγάλος στόχος για την Αντωνία (σε ό,τι αφορά την πυγμαχία) είναι το παγκόσμιο τουρνουά που θα διεξαχθεί στη Ρωσία τον ερχόμενο Οκτώβριο, όπου θα συμμετάσχει ως μέλος της εθνικής ομάδας της Αυστραλίας.
Μακροπρόθεσμα θέλει να συμμετάσχει σε μια Ολυμπιάδα, θέτοντας ως στόχο τους αγώνες του 2024.
Πάντως, είτε τα καταφέρει είτε όχι, το σίγουρο είναι πως ήδη τα όσα έχει καταφέρει να επιτύχει ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες η Αντωνία είναι αξιοθαύμαστα και αποτελεί φωτεινό παράδειγμα προς όλους όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες και θεωρούν πως είναι καλύτερο απλά να τα παρατήσουν.
ΠΗΓΗ: neoskosmos.com