Κατάθεση ψυχής από φίλους του αδικοχαμένου Περιστεριώτη Πέτρου
Ήσουν μόλις 17 χρονών…. Δεν είχες προλάβει να ζήσεις κι όμως αποφάσισες και έβαλες τέλος στη ζωή σου. Διάλεξες την ημέρα της γιορτής της γυναίκας που σε πλήγωσε και αυτοκτόνησες….
Μια ερώτηση μόνο ΓΙΑΤΙ;
Δεν γουστάρω τους επικήδειους, τις περισσότερες φορές είναι κούφιοι και υποκριτικοί. Το κείμενο που γράφω έχει έναν πυρήνα …ένα ΓΙΑΤΙ που πλανάται στις ψυχές όλων μας.
Ήθελα να σου γράψω κάτι από την ημέρα που έφυγες από κοντά μας. Δεν είχα τη δύναμη… Μόνο αγανάκτηση, στενοχώρια και λίγο θυμό.
Η είδηση του χαμού σου με αυτόν τον τρόπο έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην τοπική κοινωνία του Περιστερίου. Ένα αγόρι αυτοκτόνησε στην γειτονιά του παλιού Ταξιάρχη… απαγχονίστηκε… ΓΙΑΤΙ ρε αδερφέ, ΓΙΑΤΙ;
Όλοι λένε ερωτική απογοήτευση, δεν ήμουν στο μυαλό σου για να ξέρω…. Αλλά δεν σκέφτηκες, μήπως δεν άξιζε, μήπως ξεπέρασες τα όρια… Μήπως έπρεπε να πας παρακάτω ή να κάτσεις να πολεμήσεις για τη ψυχή σου και το εγώ σου. Τώρα έφυγες. Η οικογένεια σου θρηνεί το χαμό σου και μαζί της όλο το Περιστέρι, αλλά ξέρεις κάτι οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα. Θα στενοχωρηθούν μια μέρα θες δύο τρεις δέκα, μετά θα συνεχίσουν να ζουν. Η οικογένεια σου, σε θρηνεί. Δεν ξέρω αν το έκανες για τη γκόμενα…. εκείνη οκ…. θα το έχει βάρος στη συνείδηση της αλλά θα συνεχίσει να ζει σε αντίθεση με εσένα. Δεν τα ζύγισες καλά αδελφέ και λείπεις για να σου ζητήσω το λόγο και δε θα επιστρέψεις.
Η είδηση του θανάτου σου, πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και των δελτίων ειδήσεων. Άλλοι δε σε αγνόησαν παντελώς. Έκανα ένα σερφ στα σάιτς της πόλης μας και δε σε είχανε πουθενά. Μόνο τον Παχατουρίδη, τον Κελάφα και δέκα αυλικούς… Δεν ίδρωσε το αυτί τους, αυτοί τη μπάζα τους κοιτάνε αδερφέ.
Ξέρεις και κάτι άλλο; Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει την κίνηση σου, σε κοινωνικό επίπεδο. Πως ένας νέος ζορισμένος από την κοινωνία που δε βρίσκει δουλειά, που ενδεχομένως να θέλει να ανοίξει τα φτερά του να φύγει από την οικογένεια του να ζήσει στηρίζει πολύ τις ελπίδες και το μέλλον στον έρωτα του και στα συναισθήματα του. Εσύ νόμισες πως επειδή προφανώς σου πήγαιναν όλα σκατά πως έχασες το παιχνίδι. Δεν είναι έτσι αδερφέ. Ότι και αν είχες με την οικογένεια σου – που δεν ξέρω αν συνέβαινε κάτι τέτοιο υποθετικά τελείως το γράφω- αυτοί είναι που σε αγαπούσαν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο αυτό. Με τη γκόμενα δε ξέρω τι έγινε, ούτε με νοιάζει, αλλά δεν άξιζε αυτό που έκανες. Λίγο σεβασμό στον εαυτό σου ρε αδερφέ. Δε σε ήξερα. Κι όμως νιώθω να σε ξέρω. Όταν είδα βουρκωμένο το φίλο μου το Λάμπρο και τον ρώτησα τι είχε γίνει έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ήσουν άδικος ρε αδερφέ… με την οικογένεια σου , με τους φίλους σου, με τους συγγενείς σου αλλά πιο πολύ με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Με δυσκολία γράφω τις λέξεις αυτές…θέλω να σου ευχηθώ καλό ταξίδι και να ξέρεις ήσουν πολύ άδικος αδερφέ…να προσέχεις φίλε
