Μήνυμα για τα δύο χρόνια χωρίς τον Περιστεριώτη δάσκαλο, Κώστα Παπλωματά, έστειλαν οι συνάδελφοί του στο 27ο δημοτικό σχολείο της πόλης μας.
Ακολουθεί:
18 Γενάρη 2017.Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από τότε που ο αγαπημένος φίλος και συνάδελφος Κώστας Παπλωματάς ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων,όταν, όπως λέει ο αγαπημένος ποιητής Γιάννης Ρίτσος «έμεινε ένα γλυκύτατο χαμόγελο στον κόσμο ετούτο που αδιάκοπα θα λέει ναι και πάλι ναι σ’όλες τις προαιώνιες διαψευσμένες ελπίδες…»
Κάθε φορά που ξαναδιαβάζουμε το μεγάλο ποιητή θυμόμαστε τον Κώστα, ίσως γιατί κι εκείνος μοιραζόταν το ίδιο όνειρο με τον ποιητή, το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, ένα κόσμο που βλέπουμε καθημερινά να γίνεται όλο και πιο σκοτεινός, με τυφλή βία, με πολέμους και αίμα αθώων να χύνεται καθημερινά, με κατεστραμμένες πόλεις, με παιδιά που τρέμουν σε σκηνές θαμμένες στο χιόνι, με…με…. Ατέλειωτος ο κατάλογος. Όλοι όσοι τον ξέραμε, ξέρουμε καλά πόσο θα λυπόταν για όλα αυτά κι ότι θα έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του για να βοηθήσει όπου και όπως μπορούσε.
Στον αξέχαστο φίλο και συνάδελφο, θέλουμε ν’αφιερώσουμε με νοσταλγία λίγους στίχους του ποιητή που ξέρω πως κι εκείνος αγαπούσε την ποίησή του…
«Εγώ σηκώνω τη μεγάλη ανεμόσκαλα/τη στήνω στο δέντρο/όχι καθόλου για να κόψω καρπούς/μονάχα για ν’ανέβω/κι έτσι κρυμμένος στα πυκνά φυλλώματα/ξέρω πως έχει μείνει κάπου εκεί/στην άδεια μου θέση /ένα σεμνό πουλί να τραγουδάει ακούραστα/το αθάνατο τραγούδι της θνητότητας μας….»
18/1/2017
ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΟΥ
27ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
