Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι ένα συγκυριακό πρόβλημα αλλά σύμπτωμα μιας σειράς συσσωρευμένων διαρθρωτικών προβλημάτων, δήλωσε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας, ενώ σημείωσε ότι η ΤτΕ υποστηρίζει τη μείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018, από το 3,5% του ΑΕΠ στο 2% του ΑΕΠ, υπό την προϋπόθεση της εφαρμογής μεταρρυθμίσεων και της διάθεσης των πλεονασμάτων για επιτάχυνση της ανάπτυξης.
Ο κ. Στουρνάρας επεσήμανε ότι «έχει καλυφθεί το 90% της απαιτούμενης δημοσιονομικής προσαρμογής» και «θα ήταν εξαιρετικά ατυχές και επιζήμιο να εγκαταλειφθεί τώρα η προσπάθεια».
Σε εκδήλωση στην Αίθουσα της Γερουσίας της Βουλής για την παρουσίαση βιβλίου του Γραφείου Προϋπολογισμού, με τίτλο «Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας» Καζάκος, Λιαργκόβας, Ρεπούσης), ο κ. Στουρνάρας στάθηκε στην ανάγκη λήψης μεσοπρόθεσμων μέτρων για το ελληνικό χρέος, μεταξύ άλλων, με στοχευμένη αναδιάρθρωση των δανείων του EFSF, με επιμήκυνση των ωριμάνσεων ή και μείωση των επιτοκίων.
Δήλωσε επίσης ότι ο δημοσιονομικός χώρος που τυχόν θα δημιουργηθεί από την όποια μείωση των στόχων στα πρωτογενή πλεονάσματα θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών. Διευκρίνισε ωστόσο ότι τα όποια μέτρα ελάφρυνσης του χρέους είναι αναγκαία, όμως όχι ικανά να το καταστήσουν βιώσιμο. Επεσήμανε επιπλέον ότι χρειάζεται μακρόπνοη αναπτυξιακή πολιτική με αλλαγή παραγωγικού μοντέλου.
Είπε επίσης ότι η ένταξη στην Ευρωζώνη πρόσφερε μια ευκαιρία στην Ελλάδα -μέσω του χαμηλού κόστους δανεισμού- η οποία όμως έμεινε ανεκμετάλλευτη.
Αναφερόμενος στους χρόνιους παράγοντες υπερχρέωσης της χώρας, μίλησε για μια δημόσια πολιτική υπερβολικά βασισμένη σε συντάξεις, μισθούς και προσλήψεις. Αναφέρθηκε επιπλέον σε μικρά και μεγάλα εγχώρια συμφέροντα που αντιτάχθηκαν στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, ενώ στάθηκε στην έλλειψη πολιτικής συναίνεσης, η οποία οδήγησε στην απουσία της ελληνικής ιδιοκτησίας του προγράμματος διάσωσης.
Η κ. Στουρνάρας ανέφερε επιπλέον ότι πρέπει να αυξήσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις για να μειώσουμε τη λιτότητα.
Στην ίδια εκδήλωση και ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, ο επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής Παναγιώτης Λιαργκόβας απηύθυνε το ερώτημα «μήπως πρέπει στη συνταγματική μεταρρύθμιση να συμπεριληφθεί μια ρύθμιση για το όριο του δημόσιου χρέους;».
Το βιβλίο «Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας», το οποίο εξέδωσε το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, με τη συμβολή της ΤτΕ και των εκδόσεων Παπαζήση, επισκοπεί τα χρέη της χώρας από την ανεξαρτησία μέχρι σήμερα.
«Το χρονικό των δανείων δίνει την εντύπωση ότι οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου έτειναν κατά διαστήματα να θεωρούν δάνεια (και βοήθειες) περίπου ως «τακτικό έσοδο» με διάφορες αιτιολογίες», αναφέρεται στο εισαγωγικό σημείωμα, υπό την επισήμανση ότι η Ελλάδα βρέθηκε τέσσερις φορές σε αδυναμία εξυπηρέτησης των χρεών της.
«Μετά από κάθε πτώχευση η χώρα αποκλειόταν για αρκετό διάστημα από τις αγορές, που ήδη τότε καθιστούσαν σαφές ότι η εξυπηρέτηση των χρεών ήταν προϋπόθεση για την χορήγηση νέων δανείων», σημειώνουν οι συγγραφείς, οι οποίοι μιλούν για επαναλαμβανόμενες και αργόσυρτες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, διεθνείς ελέγχους, λογιστικά τεχνάσματα, απάτες των πάσης φύσης εγχώριων και ξένων διαμεσολαβητών ή ποινικές διώξεις για κακοδιαχείριση.
Το συμπέρασμα; «Τελικά επιτυγχανόταν κάποιος συμβιβασμός των ελληνικών κυβερνήσεων με τους δανειστές και η χώρα αντλούσε νέα δάνεια».
