Τη θέσπιση ορίου για το χρέος στο Σύνταγμα πρότεινε στη Βουλή ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, εκτιμώντας ότι η διαδικασία για το χρέος «θα πάει πολύ πέρα από το 2018» και ότι επειδή οι δανειστές της Ελλάδας είναι υπερχρεωμένοι δεν είναι εύκολο να υπάρξει μεγάλη απομείωση αν δεν γίνει πανευρωπαϊκή ρύθμιση του χρέους.
Ο Γ. Δραγασάκης συμμετείχε στην πρώτη συνεδρίαση της Υποεπιτροπής της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων με θέμα «Το χρέος και η απομείωσή του». Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ απέσυραν τις επιφυλάξεις που είχαν κρατήσει για την συγκρότηση της Υποεπιτροπής.
Αναφερόμενος σε προτάσεις για το χρέος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης πρότεινε «να δούμε αν πρέπει να μπει στη συνταγματική μεταρρύθμιση κάποιο όριο για το χρέος».
Υπενθύμισε ότι αυτό το έχει κάνει το Εκουαδόρ, όπου στο Σύνταγμα δεν ορίζεται το ποσοστό, καθώς αυτό γίνεται με νόμο, «αλλά υπάρχει μία ρύθμιση που στο θυμίζει». Ο Γ. Δραγασάκης επεσήμανε ότι «η λύση δεν είναι η δαιμονοποίηση ή η αγιοποίηση των ελλειμμάτων», αλλά είναι σαφές πως «έχεις πρόβλημα όταν δανείζεσαι σε φάση ανάπτυξης», όπως έκανε η Ελλάδα.
Όσον αφορά την λύση που μπορεί να επιτευχθεί για το χρέος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογράμμισε ότι «ακόμα και την καλύτερη λύση να πετύχουμε, έχουμε την ιδιομορφία ότι οι πιστωτές μας είναι και αυτοί υπερχρεωμένοι».
«Δεν θεωρώ εύκολο να πετύχουμε μεγάλη απομείωση χωρίς να ρυθμιστεί και το δικό τους χρέος. Άρα πρέπει να διεκδικήσουμε μία πανευρωπαϊκή λύση», πρόσθεσε, εκτιμώντας ότι η συζήτηση για το χρέος θα είναι μακρά, καθώς «έχουμε μία συμφωνία στο Eurogroup που ορίζει τρεις χρόνους, άμεσα μέτρα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα». «Ακόμα και αν έρθουν πολύ ευνοϊκά τα πράγματα μιλάμε για μία διαδικασία που πάει πέρα από το 2018», τόνισε ο Γ. Δραγασάκης.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης άφησε αιχμές για την «Επιτροπή Αλήθειας» που είχε συσταθεί στη Βουλή επί προεδρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου, λέγοντας ότι «το ελληνικό κοινοβούλιο ή δεν έκανε τίποτα ή η προηγούμενη προσπάθεια που έγινε, για να μην την σχολιάσω, δεν είχε το κύρος και την συναίνεση που έπρεπε».
Ακόμη είπε ότι στην Ελλάδα «ίσως υπάρχει ένα θέμα αυτογνωσίας. Να εξισορροπήσουμε αιτίες εσωτερικές και εξωτερικές. Το δίπολο ότι φταίνε μόνο οι έξω ή ότι οι έξω υπάρχουν μόνο για να μας βοηθήσουν αναπαράγει το πρόβλημα», ενώ έθεσε μετ’ επιτάσεως το ζήτημα του παραγωγικού μοντέλου: «Όσο βιώσιμο και να είναι το χρέος, αν συνεχίζουμε στο ίδιο παραγωγικό σύστημα, μάλλον θα πέσουμε πάλι σε χρέος».
