Η παροιμιώδης φράση του Φιλόσοφου Διογένη, o οποίος έλεγε «Άνθρωπον ζητώ», καθώς περιπλανιόταν στην αγορά κρατώντας έναν αναμμένο λύχνο, είναι σημείο των καιρών μας και πιο εύστοχη από ποτέ. Την ψυχή, τις αξίες, τα «αληθώς λέγειν» και «καλώς πράττειν» μας τα πήρανε και τα βάλανε στη γκιλοτίνα με τη βαριά λεπίδα να τα καταδικάζει σε ασυδοσία και αδιαφορία, κληροδοτώντας ένα ανασφαλές έδαφος του Αύριο στα παιδιά μας. Για κάποια η καθημερινότητα είναι ακόμη πιο δύσκολη, καθώς δεν έχουν μάτια να βλέπουν, πόδια να σταθούν , φωνή να βγάλουν..
Υπολογίζεται ότι τα παιδιά με αναπηρία στη χώρα είναι 200.000 και μόλις τα 31.761 πηγαίνουν σχολείο. Τα περιστατικά δε, εγκεφαλικής παράλυσης, από ημιπληγία μέχρι σπαστική τετραπληγία ή αναπηρία καταγράφονται γύρω στο 2% επί των ζώντων γεννήσεων, δηλαδή γύρω στα 100 με 120 παιδιά και συμβαίνουν προγεννητικά, περιγεννητικά και μεταγεννητικά.
Ποια είναι η πραγματικότητα γι αυτά τα παιδιά που ζουν ανάμεσά μας ;
Πόσοι από εμάς όμως αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους; Δεν είναι αόρατα.
Μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτά; Κι αν ναι, τότε πώς;
Είναι γνωστό ότι πολλές προτάσεις διατυπώθηκαν από διάφορους φορείς, αλλά καμία προφανώς δεν έφτασε στα αυτιά των τοπικών αυτοδιοικητικών παραγόντων. Σχέδια για την δημιουργία ενός Ειδικού Γυμνασίου, Ειδικού Λυκείου ή ΕΕΕΕΚ δεν καρπώθηκαν. Απαλλοτριωμένα οικόπεδα και κτήματα, ειδικά αγορασμένα και προορισμένα για το Ειδικό Επαγγελματικό Σχολείο «ψαλιδίστηκαν» για άλλα εκπαιδευτήρια. Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης για ΑΜΕΑ δεν υπάρχουν στη Δυτική Αττική, και ειδικότερα για παιδιά που πάσχουν από εγκεφαλική παράλυση. Κλειστά δημοτικά σχολεία περιμένουν μάταια να ζωντανέψουν από τις χαρούμενες φωνές και τις ρόδες αυτών των παιδιών.
Γίνεται , επομένως , αντιληπτό ότι ένα σύγχρονο Eιδικό Σχολείο δεν συνάδει με τις επιθυμίες της τοπικής αυτοδιοίκησης και οι φωνές γονιών, παιδιών, αντιπολίτευσης ενοχλούν σαν «στενός κορσές». Ωστόσο, είναι επιτακτική ανάγκη να μεριμνήσουν οι φορείς για μια δημόσια, δωρεάν και σύγχρονη Ειδική Εκπαίδευση. Συνιστάται μια επίσημη καταγραφή των παιδιών με αναπηρία προς αναγνώριση των πραγματικών αναγκών και έπειτα η δημιουργία Ειδικού Σχολείου, Γυμνασίου, Λυκείου και ειδικά τμήματα για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση ή βαριές αναπηρίες με μια μόνιμη ομάδα αποκατάστασης από ειδικούς, εκπαιδευτικά/ψυχαγωγικά προγράμματα και υποστηρικτικές υπηρεσίες που θα συνεισφέρουν στην ψυχοσυναισθηματική τους ωρίμανση αλλά και στο πρακτικό μέρος της καθημερινότητας τους ,έτσι ώστε οι δημότες να μην απευθύνονται σε όμορους δήμους.
Φάρος ελπίδας , το 1ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου, που ενώ κι αυτό έχει προβλήματα κτιριακών και παιδαγωγικών προδιαγραφών δεν παύει να είναι ένα βήμα, δείγμα της συλλογικής προσπάθειας.
Αν αποδεχτούμε πως η Παιδεία είναι ο μόνος φορέας που, ενώ παλεύει να ζήσει με αξιοπρέπεια, καταφέρει να εμφυτεύσει στην κοινωνία στοιχεία πλουραλισμού, ισονομίας και ευημερίας, τότε η εξέλιξη κάθε γειτονιάς και τοπικής αυτοδιοίκησης θα γίνει ένα θετικό «ντόμινο» στο πολιτικό και εκπαιδευτικό «γίγνεσθαι». Αν μετέφερε κανείς αυτή τη δύναμη του ντόμινο σε υγιή θετική ανθρώπινη συμπεριφορά, πως θα μπορούσε άραγε να ήταν αυτός ο κόσμος? Αν δεν στριμωχνόμασταν σε καλούπια και αφηνόμασταν ελεύθεροι να κάνουμε μια πράξη καλοσύνης, μια πράξη γενναιότητας , μια πράξη ανάληψης ευθύνης…
Λέγεται συχνά ότι δεν έχει σημασία πόσο φανταχτερό και μεγάλο είναι το σπίτι μας, η Πόλη μας, αλλά πόσο ευτυχισμένο είναι!
Η δημοτική αρχή μπορεί a priori να προνοήσει και να γίνει το μολύβι που θα γράψει την ευτυχία αυτών των παιδιών.
Θα τους στερήσουμε μια θέση στον ήλιο?
Έφη Χρήστου
Καθηγήτρια Αγγλικών, Coaching in Leadership
Μέλος της Δημοτικής Συμμαχίας Πολιτών Περιστερίου
«ΔΥΝΑΜΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ»
