Σε οποιονδήποτε παρακολουθεί τον Ατρόμητο των τελευταίων χρόνων, μπορεί να του προσάψει το οτιδήποτε στην παραγωγή ποδοσφαίρου που προσφέρει και πολύ συχνά τον τελευταίο χρόνο δεν προσφέρει, αλλά διαχρονικά η αμυντική του επίδοση ήταν η απόλυτη σταθερά που τον έφερνε στον αφρό του ελληνικού πρωταθλήματος.
Παίκτες έρχονταν και έφευγαν, όμως η λογική ήταν ίδια… Όλα αρχίζουν και βασίζονται στο μηδέν. Κακά τα ψέματα, αυτή είναι η αλήθεια και αν κοιτάξει κανείς τα προηγούμενα χρόνια με ψυχραιμία και ψυχρή λογική αυτή ήταν η δυναμική της ομάδας του Περιστερίου. Σε άσχημα βράδια έχει βρεθεί, κακές ήττες έχει υποστεί, ωστόσο πάντα ο Ατρόμητος ήταν ο χειρότερος αντίπαλος για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ομάδα της Super League.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι περσινοί αγώνες του Κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον Παναθηναϊκό. Έναν Παναθηναϊκό που ήταν στα… πάνω του λόγω των πολλών μεταγραφών και την ίδια στιγμή ο Τραϊανός Δέλλας των ελάχιστων μηνών ήταν με το μισό πόδι εκτός Περιστερίου, αφού δεν έβρισκε άκρη. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα των δύο αγώνων είναι γνωστό, με τον Ατρόμητο να κρατά το μηδέν σε δύο 90λεπτα.
Αυτό το επιτυχημένο -εκ του αποτελέσματος- DNA επιχειρήθηκε να αλλοιωθεί ή αν προτιμάτε διαφοροποιηθεί, αφού ο πρώην προπονητής είχε μια εντελώς διαφορετική λογική ως νοοτροπία και παράλληλα υπέπεσε σε πολλά λάθη επιλογών και σε πρόσωπα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν στα δύο πρώτα ματς με ομάδες των ίδιων… κυβικών (ΠΑΣ Γιάννινα, Παναιτωλικός) το παθητικό να έχει καταγράψει πέντε γκολ, με το ματς στους Ζωσιμάδες να είναι και για παραπάνω και η ευθύνη φυσικά να μην εντοπίζεται στους αμυντικούς, αλλά σε όλο το μηχανισμό. Και όλα αυτά, χωρίς καν ο Ατρόμητος να διαθέτει κάποιο σούπερ ποιοτικό σύνολο, σε σύγκριση πάντα με το τι έχει περάσει από το Περιστέρι τα τελευταία χρόνια.
Στην όλη διαδικασία,ο νέος κόουτς δεν έχει αλλάξει πολλά στην εικόνα… Δεν γινόταν να αλλάξει πολλά στην εικόνα, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, σε ένα ρόστερ που δεν είναι επιλογή του και πρέπει ο ίδιος να προσαρμοστεί σε αυτό και στις δυνατότητές του.
Παρ’ όλα αυτά, συνέβη κάτι, το οποίο ήταν τελικά και ο λόγος για τον οποίο ο Γιώργος Κορακάκης κατέκτησε (γιατί περί κατάκτησης πρόκειται) το χρίσμα για να αναλάβει το… καράβι. Φέρθηκε έξυπνα και αυτό γιατί δεν προσπάθησε σε μια ομάδα που έχει κάποιες σταθερές, να της μάθει νέα κόλπα.
Κατ’ αρχήν, σταμάτησε τα αναίτια πειράματα στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Ο Φυτανίδης είναι όλα αυτά τα χρόνια η «δύναμη» στα μετόπισθεν και ο Λαζαρίδης εκείνος που ξέρει να κατευθύνει τα πάντα. Οι δυο τους γνωρίζουν τις κινήσεις του άλλου, χωρίς καν να χρειαστεί να κοιταχτούν. Με άλλα λόγια, ο Ατρόμητος με την επιλογή των δύο «καθάρισε» στο πρόβλημα της χημείας.
Σημαντική διαφοροποίηση και στις αποστάσεις των γραμμών, οι οποίες πλέον είναι πολύ πιο κοντά σε σχέση με τα προηγούμενα ματς, ενώ η επαναφορά του επιπόλαιου μεν, πληθωρικού δε Κεϊτά έχει δώσει ύψος, τρεξίματα και δύναμη μεσοαμυντικά.
Ακόμα και σε ατομικό επίπεδο, ο Κορακάκης πήρε αποφάσεις με πολύπλευρη σημασία από μία απλή αλλαγή προσώπου. Μπορεί κανείς να κρίνει τη σοβαρότητα του Μαριάνο Μπίτολο στο χθεσινό ματς με τη Βέροια, που ανέβαινε όταν έπρεπε και όπως έπρεπε, συγκριτικά με ό,τι έκανε ο Αργεντινός πριν προστεθεί ο Κατράνης στην εξίσωση και του χτυπήσει τη θέση στο αριστερό άκρο της άμυνας επί ίσοις όροις.
Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους: Ο Ατρόμητος έχει μαζέψει 7 βαθμούς, καλύπτοντας σε κάποιο (όχι απόλυτο) βαθμό τα σπασμένα των δύο πρώτων αγωνιστικών, διατηρεί το μηδέν στην άμυνα σε 270 αγωνιστικά λεπτά και μάλιστα στα ματς με την Ξάνθη (που νίκησε εκτός τον Παναθηναϊκό) και τη Βέροια δεν έχει δεχθεί ούτε κλασική ευκαιρία, παράσημο που ανήκει σε όλη τη λειτουργεία, κάτι που ξεκινά από τον πολύ πιο ορεξάτο σε σχέση με τον Λε Ταλέκ, Παπαδόπουλο, μέχρι τον… Γκορμπούνοφ που αγωνίζεται με πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Ωστόσο, το θέμα στη δημιουργία παραμένει…
Εκεί που χρειάζεται δουλειά και ούτως ή άλλως αποτελεί το δύσκολο μέρος στο ποδόσφαιρο είναι η παραγωγή φάσεων, ο συνεχής καλός επιθετικός ρυθμός και το συγκεκριμένο δημιουργικό πλάνο. Είναι κάτι που το ανέφερε και ο ίδιος ο προπονητής μετά τη λήξη του αγώνα.
Η ομάδα είναι φανερό ότι είναι παντελώς αδούλευτη στην ξεδίπλωση αντεπίθεσης, γεγονός τουλάχιστον παράδοξο, όταν μιλάμε για ένα σύνολο στα… κυβικά του Ατρόμητου, με το άθροισμα των δύο γκολ σε 5 παιχνίδια να μιλά από μόνο του.
Χωρίς να προκύπτει από το ρεπορτάζ, ποντάρω στο ότι αν ρωτούσε κάποιος τον Κορακάκη τι θα χρειαζόταν πάρα πολύ στο ρόστερ της ομάδας αυτός θα ήταν ένας επιθετικός με κύριο χαρακτηριστικό την ταχύτητα, ώστε να αποτελέσει το «βέλος» σε συγκυρίες αντεπιθέσεων. Είναι κάτι που λείπει από τότε που αποχώρησε ο Ναπολεόνι και από τότε που ο Ντιγκινί που υπό προϋποθέσεις μπορεί να έχει έναν τέτοιο ρόλο σε ανάλογο στυλ παιχνιδιού αντιμετωπίζει συνεχόμενα (μικρά) προβλήματα τραυματισμού.
Το σίγουρο είναι ένα: Με τις νίκες και τη συγκομιδή βαθμών ανεξαρτήτου έδρας, ο Ατρόμητος κερδίζει χρόνο και κατ’ επέκταση ο Γιώργος Κορακάκης για να δουλέψει πάνω σε αυτό που θέλει να παρουσιάσει σε βάθος χρόνου.
Υ.Γ.: Οι αλλαγές πλέον δεν είναι στον αυτόματο πιλότο και φαίνεται ότι κάθε επιλογή έχει τη λογική της. Πρώτο 90λεπτο για τον Βασιλείου, καθώς ήταν καλύτερος από τον διστακτικό στις τελικές του προσπάθειες, Στόιτσεφ, ενώ ήταν άψογος σε τακτικό επίπεδο σε ό,τι αφορά στις βοήθειες που πρόσφερε σε όλο το 90λεπτο τόσο στον Κιβρακίδη, όσο και στον Μπίτολο. Όταν «ξεψαρώσει» και του φύγει το άγχος, δείχνει ότι θα έχει να προσφέρει όμορφα πράγματα.
Υ.Γ.1: Ποτέ δεν ήταν ο αγαπημένος της εξέδρας, ούτε ο παίκτης που θα σε τρελάνει με την ποιότητά του. Αλλά ο Γιάννης Κοντοές στο 10λεπτο που αγωνίστηκε, ακόμα και ως αμυντικός χαφ, έδειξε ότι αν μη τι άλλο ότι τιμάει το άθλημα που τον πληρώνει και την ομάδα που εργάζεται. Ούτε τουπέ, ούτε μούτρα που φέτος δεν είναι βασικός. Όποτε χρειάζεται, όπου χρειάζεται, δίνει αυτό που μπορεί.
