Άρθρο από τον Δρ. Θεόδωρο Α. Κουτρούκη, Επικ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Μετά την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση η Δημοκρατική Αριστερά έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους:
Ο πρώτος ήταν να συνεργαστεί με τις δυνάμεις που στήριξαν τα Μνημόνια Ι και ΙΙ υιοθετώντας μια μεταρρυθμιστική, αντι-λαϊκιστική και ρητά φιλο-ευρωπαϊκή (με ότι όλα αυτά μπορεί να σημαίνουν σήμερα) προσέγγιση του προβλήματος διακυβέρνησης της χώρας. Επιμέρους επιδιώξεις αυτής της επιλογής ενδεχομένως είναι να συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ ενεργά και από θέση κυβερνητικής επιρροής στην πιθανολογούμενη διαδικασία ανασύνταξης του λεγόμενου χώρου της κεντροαριστεράς με στρατηγικό στόχο τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού και οικολογικού πολιτικού σχήματος σε συνεργασία με ότι θα έχει απομείνει από το «όλον» ΠΑΣΟΚ και ολίγη από οικολογικές συνιστώσες. Είναι πρόδηλο ότι σε αυτό το εγχείρημα θα είχε να αντιμετωπίσει ισχυρότατες αντιδράσεις από εκείνους που θα θεωρούσαν ότι η στάση του κόμματος εκπορεύεται από υστεροβουλία και προσωπικές επιδιώξεις και πάντως αντιφάσκει με την προγενέστερη στάση του.
Η άλλη επιλογή για την ΔΗΜΑΡ θα ήταν να παραμείνει στο ασφαλές λιμάνι της αντιπολίτευσης και να επιλέξει μια στάση «αντιοξειδωτική», που δε θα την έφθειρε με την ανάληψη πολιτικού κόστους ιδίως στην περίπτωση που η «Κυβέρνηση των Τριών Κομμάτων» δεν καταφέρει αξιοσημείωτα αποτελέσματα στις (επανα)διαπραγματεύσεις με την Τρόικα για τους όρους δανειακής ενίσχυσης της χώρας μας και δεν μπορέσει να προωθήσει τις θεσμικές και πολιτειακές μεταρρυθμίσεις τις οποίες ευαγγελίστηκε. Αυτή η επιλογή είναι προφανώς χαμηλού ρίσκου, όμως θα συνέδραμε στην ανάδειξη ενός αμείλικτου ερωτήματος: Σε τι διαφέρουν τελικά οι στρατηγικές της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ;
Η εσωκομματική πλάστιγγα τελικά έγειρε -όχι πάντως χωρίς αντιδράσεις- προς την πρώτη επιλογή και τελικά θα την κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος. Στο πεδίο, όμως, της τρέχουσας πολιτικής δράσης μένει να αποδειχτεί αν η επιλογή της συγκυβέρνησης με τους πάλαι ποτέ εταίρους του δικομματισμού επιφυλάξει ένα καλύτερο μέλλον για τον πολιτικό χώρο που εκφράζει η ΔΗΜΑΡ ή οδηγήσει σε διχοτόμηση του ανάμεσα στο σχήμα που θα διαδεχτεί το παλαιό ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά για τη ΔΗΜΑΡ, so far…
