Μια ισοπαλία, παραμένει μια ισοπαλία. Όπως και να έχει κατακτηθεί ένας βαθμός δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως νίκη, γιατί δεν είναι τέτοια. Ωστόσο, ο Ατρόμητος στο χθεσινό ματς κόντρα στην ΑΕΚ φαντάζει να έχει πετύχει τη μεγαλύτερη «νίκη» από τις σεζόν του Γιώργου Παράσχου και έπειτα, γεγονός που δεν αποτυπώνεται στη βαθμολογική συγκομιδή.
Η ομάδα του Γιώργου Κορακάκη φαίνεται να έκανε αυτό το «κλικ» που (δεν) έψαχνε τους τελευταίους μήνες, ώστε να θεραπευθεί από μία άρρωστη νοοτροπία που είχε «ποτιστεί» όλη η ομάδα και έδειχνε να συμβιβάζεται απόλυτα με αυτή την πραγματικότητα.
Υπήρχε συμβιβασμός με ξεκάθαρες λανθασμένες αγωνιστικές επιλογές, υπήρχε συμβιβασμός με την ήττα χωρίς να δημιουργείται η παραμικρή τελική, υπήρχε συμβιβασμός με έναν τιμητικό αποκλεισμό στο 90′, υπήρχε συμβιβασμός με έναν παραλογισμό που… έλεγε ότι δεν τρέχει και τίποτα με το να δέχεσαι τρία γκολ εκτός έδρας και άλλα δύο εντός, κόντρα σε ομάδες που δεν είναι η… Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης. Υπήρχε συμβιβασμός στο ότι «είσαι Ατρόμητος και αφού δεν πας για πρωτάθλημα, δεν χρειάζεται να έχεις απαιτήσεις».
Ο μίζερος συμβιβασμός, λοιπόν, διακόπηκε χθες. Και δεν διακόπηκε στο γκολ του Ούμπιντες, που είναι πράγματι τυχερό, αλλά στην αγωνιστική συμπεριφορά των παικτών και στη νοοτροπία από το 2-0 και μετά. Άλλη ομάδα, ακόμα και από τις θεωρητικά μεγάλες, θα μπορούσε με τη μορφή που είχε πάρει το παιχνίδι να μετρήσει άλλα δύο ή τρία γκολ και να προχωρήσει στο επόμενο ματς. Ωστόσο, ο Ατρόμητος συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο, συνέχιζε να μένει πιστός σε ένα ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο, συνέχιζε να πιστεύει στον εαυτό του, συνέχιζε να πιστεύει στη δουλειά που κάνει κάθε μέρα στο Μαζαράκη.
Και το κυριότερο… Ακολούθησαν οι παίκτες την εμπιστοσύνη του προπονητή τους στο ότι δεν αξίζει στους ίδιους να έχουν ρόλο κομπάρσου (όπως πολύ εύστοχα είπε ο Λουκάς Καραδήμος στην κάμερα του peristerinews), ακόμα και σε ένα τέτοιο ματς, κόντρα σε μια ομάδα που κοστίζει έξι και εφτά φορές περισσότερο από τους ίδιους.
Ο ίδιος ο Κορακάκης είναι αυτός που στο ημίχρονο τους έπεισε ότι μπορούν, ότι ακόμα και ένα 20λεπτο είναι αρκετό. Οι παίκτες, άλλωστε, ξέρουν να αναγνωρίζουν συμπεριφορές, πόσω μάλλον όταν πρόκειται πάνω-κάτω για τους ίδιους που ήταν παρόντες στο ματς Κυπέλλου στο ίδιο γήπεδο μετά την ήττα με 1-0 και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και μοιραίες. Ας το κλείσουμε εδώ…
Σε ό,τι αφορά το χθεσινό ματς, ο Ατρόμητος πράγματι δεν… υπήρχε στο ΟΑΚΑ για 25-30 λεπτά και τον λόγο εξήγησε και ο Γιώργος Κορακάκης στη συνέντευξη Τύπου, αφού ο Μάνταλος που είναι το Α και το Ω στην ανάπτυξη της ΑΕΚ από τον άξονα δεν πιέστηκε όπως έπρεπε. Η αλλαγή του Κεϊτά στο ημίχρονο, δείχνει ότι την ευθύνη για αυτό το ρόλο είχε ο Σενεγαλέζος, που έπειτα από πολλές εβδομάδες, πράγματι δεν έπιασε καλή απόδοση. Η υπεραριθμία που είχε ο Ατρόμητος στο κέντρο άρχισε να φαίνεται από το μισάωρο του ματς και στη συνέχεια, όταν έφτανε με αξιώσεις γύρω από την περιοχή των γηπεδούχων, αλλά δεν δημιουργήθηκε φάση.
Αυτή ήρθε στις καθυστερήσεις του α’ μέρους με το τετ-α-τετ του Βασιλείου, που δείχνει ακόμα «ψαρωμένος» σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά είναι απόλυτα θέμα χρόνου το πρώτο γκολ και το ξέσπασμα στη συνέχεια. Να σημειώσουμε βέβαια ότι ξεκινά η φάση από οφσάιντ, που μπορεί να μην ήταν όπως του Λυμπερόπουλου στον τελικό Κυπέλλου, αλλά όντως το πόδι του Βασιλείου ήταν πιο μπροστά από τον τελευταίο αμυντικό των «κιτρινόμαυρων».
Στο β’ μέρος, η αλλαγή του Κεϊτά με τον Ζησόπουλο ισορροπεί απόλυτα το ματς, αφού ο έμπειρος αμυντικός μέσος ήταν πολύ σωστός σε τακτικό επίπεδο, αλλά επειδή παίζει και ο αντίπαλος, το γκολ του Πατίτο, έπειτα από τον συνδυασμό του με τον Χριστοδουλόπουλο, έδειξε ότι η ποιότητα σε πολλές περιπτώσεις κάνει τη διαφορά.
Το θέμα ήταν ο Ατρόμητος να βρει αυτή τη φάση και να την κάνει γκολ. Το έκανε τελικά ο Λε Ταλέκ, που δείχνει από το ματς με τον Παναιτωλικό και έπειτα ότι ο… εγωισμός του έχει «πληγωθεί», αφού είχε μείνει στον πάγκο κάποιες αγωνιστικές και πλέον είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά κομμάτι της ομάδας. Το αν ξέρει μπάλα, φάνηκε στο πλασέ του με το «κακό» πόδι.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το γκολ από τον Ούμπι ουσιαστικά «ρέφαρε» το δικό του λάθος (που το παραδέχθηκε ο ίδιος) στο πρώτο γκολ της ΑΕΚ και έπειτα το 2-3 θα μπορούσε να γίνει αν ο Λημνιός είχε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην τελική προσπάθεια. Σε κάθε περίπτωση ο 18χρονος δείχνει σε κάθε του συμμετοχή όλο και καλύτερος και είναι και για εκείνον (περίπτωση Βασιλείου) θέμα χρόνου να πετύχει το γκολ που θα του αφαιρέσει μεγάλη πίεση από πάνω του.
Για τις αλλαγές, η αντικατάσταση του Στόιτσεφ ήταν προφανής, αφού ο Σέρβος δεν ήταν σε καλό βράδυ, αμελώντας και τα αμυντικά του καθήκοντα στο α’ μέρος ενώ η είσοδος του Μπρίτο έδωσε αυτό που έλειπε: την τελική πάσα από την οποία επήλθε και η μείωση του σκορ.
Πλέον, έρχεται η διακοπή σε ένα καλό σημείο ώστε και οι παίκτες να ξεκουραστούν μέσα σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα και επιπλέον να ηρεμήσουν ψυχολογικά έπειτα από μία εβδομάδα που είχε συγκινήσεις που δεν είχαν να κάνουν μόνο με αγωνιστικές συνθήκες. Ευκαιρία για δουλειά και περαιτέρω αγωνιστική βελτίωση.
Y.Γ.: Και ένα φωτογραφικό σχόλιο για το τι είναι πραγματικά 50-50…
Αυτό είναι 50-50…
Αυτό δεν είναι 50-50…
