Από τα μέσα της περασμένης εβδομάδας, στο peristerinews.gr, είχαμε γράψει ότι ίσως τελικά οι φετινές ομάδες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, οι φετινές επενδύσεις που έχουν γίνει από τις διοικήσεις των δύο τμημάτων, αξίζουν το Σάββατο ή την Κυριακή από τον κόσμο της πόλης. Αξίζουν αυτό το 10ευρω, που όμως είναι αντιληπτό, ότι ακόμα κι αυτή η οικονομική θυσία για πολλούς Περιστεριώτες είναι στο πλαίσιο της πολυτέλειας και «κόβεται».
Ανεξάρτητα όμως από αυτό, είναι δεδομένο ότι το αξίζουν…
Μέσα στην εβδομάδα είχε παρατηρηθεί κινητικότητα (με κινητήρια δύναμη τους οργανωμένους) ως προς αυτό το θέμα, της προσέλευσης δηλαδή του κόσμου, αρχικά στο Κλειστό και εν συνεχεία στο Δημοτικό Στάδιο. Το αποτέλεσμα ήταν ενθαρρυντικό και σίγουρα αποτελεί μια βάση, ώστε να συνεχιστεί αυτός ο μηχανισμός να λειτουργεί συστηματικά για την εκπλήρωση του στόχου, που δεν είναι άλλος από τη μαζική ανταπόκριση.
Μέχρι τότε, Ατρόμητος και ΓΣΠ θα συνεχίσουν να δίνουν τις δικές τους παραστάσεις, μέχρι να πείσουν και τον πιο δύσπιστο, προσφέροντας την ίδια ώρα απολαυστικά… τετράωρα στους καθιερωμένους πιστούς.
Η αρχή το Σάββατο που μας πέρασε έγινε με τον ΓΣΠ, που περίπου 1.000-1.500 άτομα βρέθηκαν στο Κλειστό και έγιναν… αυτόπτες μάρτυρες του νέου show που έδωσε ο Κίκι Κλαρκ στην επικράτηση επί του Ψυχικού. Κίκι Κλαρκ; Γράψτε λάθος. Για τον Αμερικανό τα ξέραμε, τα βλέπουμε και θα τα απολαμβάνουμε όλη τη σεζόν. Δεν είναι κάτι νέο… Το show που πρώτα απ’ όλα θέλει να βλέπει ο κόσμος είναι αυτό του Άλκη Παππά. Ένα παιδί που έβαλε πλάτη στη Β’ Εθνική, παρέμεινε (δεν είναι της παρούσης να ειπωθεί κάτι περαιτέρω) και στα λεπτά που πρόλαβε να αγωνιστεί, μάτωσε τη φανέλα. Στην κυριολεξία. Ο γκαρντ του ΓΣΠ αποχώρησε με ενθύμιο 4-5 ράμματα στο αριστερό φρύδι, αντιπροσωπεύοντας μια ολόκληρη λογική που πρέπει να υπάρχει σε όλα τα τμήματα, όλων των αθλημάτων. Χώθηκε, έβγαλε άμυνες, έβγαλε τσαμπουκά, έβγαλε ψυχή…
Με το 2/2 στην Α2 να επιβεβαιώνεται σχετικά άνετα, η συνέχεια δόθηκε στο Δημοτικό Στάδιο, εκεί που πλην των οργανωμένων που δεν υπήρχε διαφορετική περίπτωση, το «παρών» έδωσαν –μεταξύ άλλων- διοίκηση, τεχνική ηγεσία και παίκτες του ΓΣΠ, σε μια πάνω απ’ όλα συμβολική παρουσία. Το στοίχημα για τον Ατρόμητο ήταν μεγάλο. Σπάνιες είναι οι φορές που έπειτα από έναν θρίαμβο, ανάλογο της νίκης στο «Γ. Καραϊσκάκης», η πορεία συνεχίζεται ομαλά, με νίκη που είναι εντός προγράμματος. Σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλό η διακοπή του πρωταθλήματος. Η φετινή ομάδα του Νταμίρ Κάναντι ωστόσο είναι ικανή για πολύ μεγάλα πράγματα. Τα όνειρα που έχει ο καθένας δεν γράφονται, γράφεται όμως η λογική που λέει ότι ο Ατρόμητος, αυτός ο Ατρόμητος που βλέπουμε αυτές τις 7 αγωνιστικές, δεν γίνεται να χάσει το τρένο της Ευρώπης. Το αξιοθαύμαστο που αποτελεί και «σφραγίδα» του Αυστριακού τεχνικού είναι ότι αυτό το σύνολο, δίνει την εντύπωση ότι δεν φοβάται κανέναν και το κυριότερο, δεν θεωρεί κανέναν ανώτερό της.
Πέραν όμως όλων αυτών, ειδική μνεία ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να γίνει από τον υπογράφοντα και για τον Μάντσον. Οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν ανέντιμο και αντιδεοντολογικό. Κατά την περίοδο της προετοιμασίας, ο Βραζιλιάνος δεν είχε βγάλει ακριβώς μάτια, κυρίως –όπως αποδεικνύεται- από το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως σέντερ μπακ στην άμυνα των τριών που προσπαθούσε να προσαρμόσει ο Κάναντι. Κάτι που οδήγησε από την πλευρά μου σε πολύ βιαστικά συμπεράσματα. «Mea culpa», καθώς ο Μάντσον όχι μόνο είναι ο αμυντικός-χαφ αποκάλυψη της φετινής Super League, αλλά (όπως αναφέραμε πιο πάνω για τον Άλκη Παππά) είναι ο προσωποποιημένος Ατρόμητος. Καρδιά, ψυχή, τρέξιμο και πού και πού θα φροντίσει να μιλά για αυτόν όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα, χάρη στα όσα κάνει στο γήπεδο. Ευτυχώς για τον ίδιο και για όλη την ομάδα, ο Βραζιλιάνος δεν υπέστη ρήξη χιαστού, οπότε σε περίπου ένα μήνα θα είναι πίσω. Θα χάσει μεν πολύ σημαντικά παιχνίδια (ευκαιρία και για τον Μπουσουλάτζιτς να βρει χώρο), αλλά από το να έχανε όλη τη σεζόν κι ο ένας μήνας… τρώγεται.
