Mea culpa!!!
Η συμφωνία του Ιουλίου 15 ήταν η ταφόπλακα των προσδοκιών για μια αριστερή διακυβέρνηση για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς, δεν άφηνε περιθώρια για αυταπάτες. Η στροφή στον «καθ’ υπόδειξη ρεαλισμό» αναπόφευκτη. Πάνω σε αυτή την συμφωνία επένδυσε ο ελληνικός λαός και τον Σεπτέμβρη του 15 έδωσε και πάλι ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και επένδυσε όχι επειδή η συμφωνία ήταν επιτυχημένη, αλλά επειδή πίστεψε ότι μια καλύτερη διαχείριση θα μετρίαζε τις συνέπειες και τα αποτελέσματά της. Μια διαχείριση που θα περιόριζε το οδυνηρό για την κοινωνία αποτέλεσμα νεοφιλελεύθερων πολιτικών και μέτρων.
Δυστυχώς όμως και αυτές οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Και η αριστερά της διαχείρισης έγινε αριστερά της κακής διαχείρισης, της χειρότερης διαχείρισης. Άλλωστε για μια επιτυχημένη τέτοιου είδους διαχείριση, κομβικό ρόλο θα έπαιζε η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, οι τοπικές οργανώσεις, το κόμμα. Με το αυτί στην κοινωνία, στον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τον άνεργο και σε όλους όσους πλήττονται από τέτοιου είδους ανάλγητες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτή η βάση όμως “διάλεξε» να σωπάσει, να «ποινικοποιήσει» την κριτική και την διαφορετική άποψη. Να γίνει βάση χειροκροτητών. Να κλειστεί στο καβούκι της βαυκαλιζόμενη ότι προσφέρει υπηρεσία στην κυβέρνηση και τον τόπο. Αλλά τι είδους υπηρεσία; Χωρίς να δημιουργεί ούτε ένα ανάχωμα απέναντι σε σκληρά για την κοινωνία μέτρα; Χωρίς να μεταφέρει την πίεση της κοινωνίας στην κυβέρνηση και από εκεί στην διαπραγματευτική ομάδα; Με συνελεύσεις οργανώσεων με ελάχιστη συμμετοχή όπου τα μέλη γίνονται υμνητές των όποιων καλών προσπαθειών, αγνοώντας τα με τη βία επιβαλλόμενα από τους δανειστές αντικοινωνικά μέτρα; Με την μη λειτουργία και τον ανθρωποδιωκτισμό να κυριαρχεί, σε έναν αγώνα που υποτίθεται ότι δεν περισσεύει κανένας;
Λογικό λοιπόν το αποτέλεσμα κάθε διαπραγμάτευσης με την τρόικα να είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Με επαγγελματική εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών και ψυχρή εκτέλεση νεοφιλελεύθερων μέτρων, για τα οποία άλλοι είναι ειδικοί. Με μνημόνια κανονικά ή συμπληρωματικά, που κόβουν συντάξεις, μειώνουν το αφορολόγητο, καταργούν ή μειώνουν κοινωνικά επιδόματα φτωχοποιώντας ακόμη περισσότερο την κοινωνία και ιδιαίτερα τις ευπαθείς και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Όλα αυτά δεν είναι τομές, ούτε μεταρρυθμίσεις για να ψηφίζονται «και με τα δύο χέρια». Ούτε γίνονται δεκτά από νοήμονες ανιδιοτελείς πολίτες.
Επειδή και η ανιδιοτέλεια είναι ζητούμενο. Όταν υπάρχουν οικογένειες στελεχών της κυβέρνησης που έχουν πάνω από έναν υπουργό ή γενικό γραμματέα, πρόεδρο ή διευθύνοντα σύμβουλο δημόσιου οργανισμού ή σε υψηλή κρατική θέση. Και από την άλλη ψηφισμένοι νόμοι από την ελληνική βουλή, να υλοποιούνται μόνο με έγκριση των δανειστών. Με την δημοκρατία πλέον να γίνεται είδος προς εξαφάνιση.
Όσο με αφορά, δεν μπορώ πλέον να συμπράττω στο βαθμό που μου αντιστοιχεί και να υποστηρίζω μια τέτοιου είδους πολιτική. Έτσι αποχωρώ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Που αποτέλεσε την τελευταία ελπίδα… Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν σύντροφοι που μαζί αγωνιστήκαμε και διετέλεσα μέχρι το 2016 σε διάφορες θέσεις, γραμματέας της οργάνωσης 3ου διαμερίσματος Περιστερίου, αναπληρωτής συντονιστής της δημοτικής παράταξης «Ενεργοί Πολίτες», μέλος της νομαρχιακής επιτροπής Δ. Αθήνας αλλά και μέλος της γραμματείας εξωτερικών και άμυνας. Αν και δυστυχώς στις εσωκομματικές διαδικασίες, πρώτα αποφασίζεται ποιοί θα εκλεγούν και μετά πάνε τα μέλη και τους ψηφίζουν. Επίσης θέλω να ζητήσω συγνώμη, αν και όποιους επηρέασα πολιτικά αυτό το διάστημα νομίζοντας ότι υποδεικνύω και προτείνω δρόμο πραγματικής ελπίδας και προοπτικής!!! Mea culpa!!! Αλλά … Tabula rasa!!!
Στάθης Κοκκορόγιαννης
Συνταγματάρχης ε.α.
