Με τα όσα έχουμε δει τους τελευταίους μήνες από τον Ατρόμητο, μια ισοπαλία στο Καυτανζόγλειο κόντρα στον Ηρακλή θα χαρακτηριζόταν ένα θετικό αποτέλεσμα. Μετά τη λήξη του αγώνα κόντρα στον «Γηραιό» και με το τρίποντο να έχει έρθει, να έχει φύγει και στο τέλος να… κάθεται, αποτέλεσε κύριος προβληματισμός ότι ίσως τελικά αυτή η νοοτροπία «ας πάρουμε την ισοπαλία ακόμα και σε αυτόν τον Ηρακλή και καλά είμαστε» είναι η μεγαλύτερη… προίκα που άφησε ο Τραϊανός Δέλλας στην ομάδα και σε όσους την παρακολουθούν.
Φαινόταν από τη συμπεριφορά του, από τη στάση του και εντέλει από τα λεγόμενά του ότι από τη στιγμή που δεν βρισκόταν στην… ΑΕΚ, η οποιαδήποτε ισοπαλία (αλλά και άλλες συμπεριφορές) συγχωρείται με κάθε τρόπο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συγκρίνουμε τη νοοτροπία που είχε «ποτίσει» στο DNA της ομάδας ο Γιώργος Δώνης, στη συνέχεια ο Γιώργος Παράσχος, ακόμα και ο Μιχάλης Γρηγορίου με βάση τουλάχιστον με αυτό που είχε στο μυαλό του να φτιάξει, κρίνοντας από εκείνο το ματς της Στοκχόλμης με τα όσα ήθελε να φέρει ο προηγούμενος προπονητής.
Αυτή τη λογική του συμβιβασμού, φαίνεται ότι κάνει πολύ μεγάλο αγώνα να την αποβάλλει από παντού ο Γιώργος Κορακάκης, με την αμφιβολία του «φαίνεται» να υπάρχει πάντα από τη στιγμή που ο 40χρονος τεχνικός βρίσκεται στον πάγκο της ομάδας 4 ματς και η ομάδα (παρά το γεγονός ότι πάει… τρένο) συνεχίζει να παραμένει ένα σύνολο που δεν το έχει δουλέψει ο ίδιος στην προετοιμασία, άρα ίσως να μην γνωρίζει τι… χούγια μπορεί να του βγάλει στη συνέχεια.
Με βάση, λοιπόν, το τελευταίο δείγμα γραφής, ο Ατρόμητος κατάφερε να φύγει «ατσαλάκωτος» από τη Θεσσαλονίκη, σε ένα ματς που η ισοπαλία θα μεταφραζόταν σε δύο χαμένους βαθμούς. Όταν καταφέρνει μια ομάδα να προηγηθεί στο 80′ οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα πλης της νίκης αποτελεί αποτυχία και τελικά οι Περιστεριώτες την απέφυγαν, κόντρα σε έναν Ηρακλή που είναι πρώτο φαβορί για υποβιβασμό πολλούς λόγους και οι αγωνιστικοί δεν είναι στην πρώτη γραμμή αυτών.
Τι έφερε αυτό το αποτέλεσμα; Κατ’ αρχάς η αμυντική συνέπεια σε ένα ακόμα ματς, με το γκολ του Λουκίνα να αφορά κυρίως μια στιγμή έλλειψης συγκέντρωσης από τον (εξαιρετικό κατά τ’ άλλα) Κιβρακίδη, καθώς δεν περιμένει ότι ο Πασάς θα κινηθεί στην πλάτη του και κατά δεύτερον η (προφανής) είσοδος του Μίλος Στόιτσεφ στο ματς, αφού φαινόταν εκείνη την ώρα ότι ο Ατρόμητος ήθελε το κάτι… παραπάνω.
Ο Βασιλείου μπορεί να έκανε πολλές φορές άνω-κάτω την άμυνα των γηπεδούχων, αλλά η αδυναμία τους στην τελική του πάσα, επέβαλλε επί της ουσίας την παρουσία του Σέρβου. Ναι μεν μπορεί να χάνεται μέσα στα ματς, να έχει μεταπτώσεις στην απόδοσή του, αλλά ξέρει… καντάρια μπάλα. Με δύο δικές του κινήσεις «καθάρισε» το παιχνίδι και ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, θύμισε τον παίκτη που είχε αποκλείσει μόνος του τον Ατρόμητο με τη Σαράγεβο.
Ο Μίλος δικαίως είχε μείνει στον πάγκο, αφού κόντρα στη Βέροια δεν είχε καλή απόδοση, αλλά δικαίως περνάει εκείνη την ώρα στο ματς, αφού η ποιότητά του είναι δεδομένη, κάτι που τελικά και αποδείχθηκε.
Όσο για τον Τόνσο, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Η ψυχραιμία του στο 88′ να «ξαπλώσει» δύο αντιπάλους και να μπει με την μπάλα στα δίχτυα, δείχνουν ότι ο Αργεντινός είναι εκτός από παίκτης ολκής, έχει και το γκολ, κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό σε μια περίοδο που οι δύο φορ της ομάδας δεν έχουν «ματώσει» τα δίχτυα. Ο Παπαδόπουλος κάνει πολλές δουλειές, αλλά ακόμα δεν του έχει παρουσιαστεί η κλασική ευκαιρία για να την κάνει γκολ, ενώ ο Λε Ταλέκ δείχνει να τον έχει πάρει από κάτω, ειδικά μετά τη χαμένη ευκαιρία που του λέει «όχι» ο Μπαρτολίνι.
Από τα 4 ματς που έχει βρεθεί στον πάγκο ο Γιώργος Κορακάκης, είναι το τρίτο το οποίο φέρει ως προς την κατάληξή του τη δική του υπογραφή. Η νίκη με τον Αστέρα, η ισοπαλία στην Ξάνθη και η νίκη με τον Ηρακλή, είναι ματς που ανεξαρτήτως αποτελέσματος τα έφερε ο κόουτς εκεί ακριβώς που ήθελε ο ίδιος να τα φέρει και εν τέλει δικαιώθηκε.
Η νίκη αυτή έφερε τον Ατρόμητο στους 10 βαθμούς (όλους με Κορακάκη) πριν από ένα πρόγραμμα-Γολγοθά, καθώς ακολουθεί ο αγώνας Κυπέλλου με τον Παναιτωλικό για το Κύπελλο και στη συνέχεια τα ματς με Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Πανιώνιο, ΠΑΟΚ, ΑΕΛ, Παναθηναϊκό και το θετικό είναι ότι όλοι πηγαίνουν με την καλύτερη δυνατή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση, στοιχεία που προβλημάτιζαν τους τελευταίους μήνες.
Μπορεί να ακολουθεί το ματς με την ομάδα του Αγρινίου (που ακόμα και εγωιστικά ο Ατρόμητος πρέπει να πάρει ρεβάνς από το ματς του πρωταθλήματος), αλλά θα έχει ενδιαφέρον η επιλογή του Κορακάκη για το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, καθώς στα δικά μου μάτια, θεωρείται σίγουρο ότι θα ετοιμάσει «τρικ» κόντρα στον Μπέντο, ώστε να αιφνιδιάσει τους Πειραιώτες.
Όλα όμως στην ώρα τους… Ο Ατρόμητος το σίγουρο είναι ότι έχει έναν προπονητή που και δουλεύει και κυρίως… βλέπει και με αυτόν πορεύεται, κερδίζοντας προς το παρόν το στοίχημα της εμπιστοσύνης και από τον κόσμο. Από διοίκηση και παίκτες ήταν ήδη κερδισμένο.
Υ.Γ.: Περσινό ματς στο Καυτανζόγλειο, με το ματς στο 1-0 και ο Ατρόμητος χάνει πέναλτι με τον Λε Ταλέκ και το ό,τι επακολούθησε είναι γνωστό. Χθες το έβαλε ο Ούμπιντες… Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Υ.Γ.1: Και να φανταστεί κανείς ότι για τη μεταγραφή του Τόνσο πίεσε η διοίκηση και όχι η τότε τεχνική ηγεσία…
