«Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι το αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία».
Σε αυτές τις χαρακτηριστικές λέξεις που είχε γράψει ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο, εμείς μετά από διαμαρτυρίες γονέων για την προσωπογραφία του Μαραντόνα σε σχολείο της Καλαμαριάς, χρειάζεται να προσθέσουμε:
«Ο Μαραντόνα θα υπενθυμίζει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα ότι ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης του είναι να ξεπεράσει και να υπερβεί τις δυνατότητες του».
Αν ο άνθρωπος δεν εξεγερθεί εναντίον των εξευτελιστικών τηλεοπτικών προγραμμάτων, της εύκολης διασκέδασης και της καταναγκαστικής ευτυχίας, έρχεται καθυστερημένα και άστοχα να παραπονεθεί πως ο νεκρός πλέον Μαραντόνα ίσως αποτελέσει κακό παράδειγμα για την νέα γενιά, για την οποία όμως ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να καθοδηγήσει με συνέπεια και ευθύνη.
Ναι αλλά το καλό παράδειγμα που ψάχνετε (δήθεν) εσείς οι αυστηροί κριτές των πάντων ποιος το δίνει σήμερα;
Αν το καλό παράδειγμα δεν είναι εκείνος που μόνος του, από το μείον ένα της ζωής, με μια μπάλα στο πόδι, ανάγκασε κυβερνήτες, βασιλιάδες και βαθύπλουτους να συγκλονιστούν και να ανασηκωθούν από τις αναπαυτικές τους καρέκλες τότε ποιος είναι;
Αν ένας πάμπτωχος, αδύνατος, αμόρφωτος Ινδιάνος της ταλαιπωρημένης Λατινικής Αμερικής που κατάφερε να εκδικηθεί συμβολικά για τον χαμένο πόλεμος της πατρίδας του από ολόκληρη Αγγλία και απέσπασε πρωταθλήματα και δόξα από τους πλούσιους και δυνατούς δυτικούς της Ιταλίας Ευρώπης και Αμερικής, δεν είναι το καλό παράδειγμα τότε ποιος είναι;
Έλα τώρα. Ποιος πήρε την πιο αδύναμη Ιταλική ομάδα και την οδήγησε σε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο, προερχόμενος από την πλούσια Μπαρτσελόνα; Ποιος είπε στον φτωχό Ναπολιτάνο, ψηλά το κεφάλι αδερφέ, να τους κοιτάζεις στα μάτια…
Ποιος πήρε μια χώρα από το χέρι και την έκανε περήφανη όταν αυτή έχει κλείσει ήδη είκοσι ολόκληρα χρόνια οικονομικής ανυποληψίας, αλλεπάλληλων χρεοκοπιών και πολιτικών ή στρατιωτικών ανατροπών; Μήπως οι πολιτικοί;
Γιατί ρε δεν αφήνετε τα παιδιά σας να εμπνευστούν από τους λαϊκούς ήρωες , τους ξεβράκωτους της ζωής που έγιναν κσσμοκράτορες ;
Γιατί τους μαθαίνετε να νομίζουν ότι η ζωή χαρίζετε χωρίς να ανατραπεί.
Δεν συστήνεται απλά, αλλά επιβάλλεται να σηκώνουμε περισσότερο βάρος από εκείνο που αντέχουμε.
Μην κοιτάζετε συνέχεια τα τρεμάμενα πόδια, κοιτάξτε και το βάρος που σηκώθηκε, ψηλότερα από το κεφάλι.
Αυτούς που νίκησαν τον εαυτό τους, μην τους λυπάστε αν τελικά νικήθηκαν και από αυτόν.
