Έχοντας συνηθίσει πολλές επιτυχίες σε όλα τα επίπεδα και μάλιστα επί σειρά ετών, είναι πολύ δύσκολο να δεχθεί ο φίλος του Ατρόμητου την πορεία των τελευταίων δύο χρόνων. Όχι για τη διαφαινόμενη απουσία από τις κορυφαίες θέσεις που οδηγούν στα play-off, αλλά κυρίως για την εικόνα που παρουσιάζεται εντός γηπέδου…
Άλλωστε, όσοι έχουν επιλέξει να υποστηρίζουν την ομάδα του Περιστερίου, σίγουρα δεν το έχουν κάνει για τις νίκες, όσο για άλλα πράγματα που αφορούν κυρίως με τη φιλοσοφία και το ρομαντισμό.
Αυτό που δύσκολα μπορεί να αποδεχθεί ο καθένας, είναι ότι ο Ατρόμητος κυρίως με τη φετινή του πορεία, κινδυνεύει να συμβιβαστεί με την εικόνα μιας μικρομεσαίας ομάδας της Super League, που μπαίνοντας στο γήπεδο δεν έχει κάποιο ξεκάθαρο στόχο, γεγονός που έχει άμεσο αντίκτυπο στην πορεία μιας σεζόν.
Το πλάνο και το όραμα με τα οποία τροφοδοτούσε η ίδια η ομάδα τους οπαδούς της επί εποχής Δώνη και Παράσχου, δείχνουν να ξεφτίζουν και υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι τους οποίους πρέπει αρχικά να τους παραδεχθεί ο καθένας που δίνει ζωή σε αυτόν τον σύλλογο και έχει τη δική του συνεισφορά ώστε να φτάσει ο Ατρόμητος να δημιουργεί ως όνομα και μόνο υψηλές απαιτήσεις.
Ειδοποιός διαφορά όλα αυτά τα χρόνια συγκριτικά με τις υπόλοιπες ομάδες ανάλογης ταχύτητας, ήταν το… know how. Ποτέ δεν διέθετε κάποιο δυσθεώρητο προϋπολογισμό, αντιθέτως αυτός μειωνόταν χρόνο με το χρόνο, ποτέ δεν έκανε τις φανταχτερές μεταγραφές, ποτέ δεν έπαιρνε 4-5 δανεικούς από πολλές ομάδες ταυτόχρονα, κάνοντας τη δουλειά του πιο εύκολη και πιο οικονομική, αφού ακόμα κι όσους επέλεξε να έχει, τους πλήρωνε ο ίδιος.
Με άλλα λόγια, οι «κυανόλευκοι» είχαν ένα συγκεκριμένο πλάνο, έμεναν σταθεροί σε έναν προπονητή που εμπιστεύονταν «τυφλά» και όλοι αυτοί εξυπηρετούσαν ουσιαστικά ένα πετυχημένο -βάσει αποτελεσμάτων- προγραμματισμό, που μπορεί πρόσωπα να έρχονταν και να έφευγαν, αλλά το μοτίβο ήταν ίδιο. Σημείο-κλειδί σε όλα αυτά είναι μέχρι και σήμερα η διοικητική σταθερότητα, που μέχρι και σήμερα αποτελεί εχέγγυο για την επόμενη μέρα.
Πρόκειται για στοιχεία τα οποία πρέπει πλέον να τα τονώσει εκ νέου ο Ατρόμητος, αρχής γενομένης από το καλοκαίρι, το οποίο πρέπει να χαρακτηρίζεται από σημαντικές αποφάσεις και γενναίες πράξεις.
Από τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν και αποχώρησε ο Γιώργος Παράσχος, η ομάδα του Περιστερίου έχει αλλάξει πέντε προπονητές (Σα Πίντο, Νιόπλιας, Γρηγορίου, Δέλλας, Κορακάκης), αριθμός παράλογος, αφού αποδεικνύει ότι από τότε, ποτέ ο προπονητής που είχε χτίσει την ομάδα το καλοκαίρι, δεν ολοκλήρωσε και τη σεζόν. Έτσι, λοιπόν, Γιώργος Σπανός και Γιάννης Αγγελόπουλος που δίνουν τον προσανατολισμό, καλούνται να επιλέξουν τι θέλουν από αυτό το οικοδόμημα, βάσει των δυνατοτήτων και της διάθεσης (που δεδομένα έχει ακόμα) του προέδρου της ΠΑΕ.
Είναι αυτοί που το έκαναν τόσα χρόνια στην περίοδο των επιτυχιών, άρα είναι βέβαιο ότι ξέρουν τον τρόπο να το κάνουν και τώρα. Με αυτό το δεδομένο, το επόμενο ερώτημα που θα κληθούν να απαντήσουν οι ίδιοι, είναι αν πιστεύουν ότι μπορεί ο Ρικάρντο Σα Πίντο να εξυπηρετήσει τα «θέλω» τους. Εφόσον συμβεί αυτό, πρέπει αυτομάτως να αρχίσει και η εφαρμογή του πλάνου.
Η επόμενη μέρα δεν γίνεται να τους έχει όλους στο… καράβι, αφού οι συνθήκες και οι ρόλοι σε όλους τους τομείς της ζωής αλλάζουν και το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση. Ακόμα και για αυτές τις συνθήκες, όμως, ο υπεύθυνος που θα πάρει τις αποφάσεις είναι ο προπονητής, που αν αυτός λέγεται Σα Πίντο, θα είναι ακόμα πιο εύκολο, αφού θα γνωρίζει τι μπορεί ή δεν μπορεί να προσφέρει ο καθένας και πού πραγματικά πονά η ομάδα.
Τη φετινή σεζόν ο Ατρόμητος έχασε πάρα πολλά… Πρώτα από όλα φάνηκε ότι η παραμονή του Τραϊανού Δέλλα το καλοκαίρι δεν ήταν μια εύστοχη επιλογή, αφού όταν ένας προπονητής αποχωρεί έπειτα από μόλις δύο αγωνιστικές, φαίνεται ότι δεν έχει την εμπιστοσύνη της ίδιας της διοίκησης.
Επιπλέον, πλήρωσε το… μάρμαρο ένα κεφάλαιο για την ομάδα, όπως ήταν ο Γιώργος Κορακάκης, αφού πρόκειται για έναν επαγγελματία που πρόσφερε στις Ακαδημίες, υπηρέτησε την ομάδα από διάφορα πόστα και τελικά τερματίστηκε άκομψα η συνεργασία μαζί του, χωρίς καν ο ίδιος ο νεαρός τεχνικός να έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης στη φετινή πορεία.
Η χρονιά αποδείχθηκε ότι ήταν χαμένη εξαρχής… Τουλάχιστον αυτό λέει η λογική. Με τις κινήσεις των τελευταίων εβδομάδων (αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, ηχηρή μεταγραφή του Μανιάτη), η διοίκηση θέλει να πάει κόντρα σε ό,τι πιστεύουν οι πάντες και έκανε… all in με όσα μέσα της έχουν απομείνει, για να πετύχει κάτι το οποίο φάνταζε απίθανο.
Όπου απίθανο, είναι η πρόκριση στον ημιτελικό του Κυπέλλου αποκλείοντας σε διπλούς αγώνες τον Ολυμπιακό και το όσο το δυνατόν καλύτερο πλασάρισμα στο πρωτάθλημα, ούτως ώστε να «χτιστεί» μια βάση για τη νέα σεζόν κι αν γίνει το θαύμα με τις αδειοδοτήσεις να ανοίξει ευρωπαϊκή θέση για τις θέσεις κάτω από την 5η.
Η αρχή έχει γίνει με την ισοπαλία στο «Γ. Καραϊσκάκης», που αφήνει πιθανότητες στους Περιστεριώτες για τον δεύτερο αγώνα της 1ης Μαρτίου (πιθανότατα), ενώ το «διπλό» στην Τρίπολη, εκτός από ψυχολογία προσφέρει και ελπίδα. Τα επόμενα ματς αποτελούν το απόλυτο κριτήριο: Ξάνθη (εντός), Βέροια (εκτός), Ηρακλής (εντός) είναι αγώνες στους οποίους μπορεί να γίνει το απόλυτο και το κλίμα να φτιάξει. Το σημαντικό είναι ότι ο Ατρόμητος δεν έχει την πίεση και το άγχος. Κανείς δεν τον περιμένει, ακόμα ούτε ο ίδιος ο κόσμος του…
Έναν κόσμο που μόνο η ίδια ομάδα μπορεί να τον «ψήσει» να έρθει στο γήπεδο, με εμφανίσεις και κυρίως με την ψυχή που έδειξε στο παιχνίδι με την Τρίπολη, μια έδρα… καταραμένη για την ίδια εδώ και πολλά χρόνια.
Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι από το ματς της Τρίπολης. Είναι πραγματικά πολύ παράλογο την εποχή που μετράς και το ευρώ, να κάνεις ένα ταξίδι για μια ομάδα που απογοητεύει τον τελευταίο μήνα και η νίκη της θα είναι έκπληξη. Για αυτό τελικά και το παράλογο, είναι τόσο ωραίο…
