Γράφει η Μαρία Βέη
Έχω καθίσει αναπαυτικά, έχω μπροστά τα χαρτιά και τα ξυσμένα μολύβια μου (ναι μολύβι και χαρτί, μην εντυπωσιάζεστε είμαι παλιάς σχολής) και σκέφτομαι να γράψω για την “αδικία”. Το μυαλό μου και πιο σωστά ο εσωτερικός κριτής μου, άρχισε τα σχόλια : <<Είναι δυνατόν να γράψεις για αυτό; Πας καλά; Αυτό έχει τεράστια έκθεση, όλοι νιώθουν έτσι και είναι φυσιολογικό>>
Ποιος σου είπε αγαπημένε μου “νου” ότι με ενδιαφέρει πλέον το φυσιολογικό, το κοινώς αποδεκτό;
Αρκετά πια με αυτή την ιστορία, να μοιάζω, να αρέσω, να με θέλουν όλοι και στο τέλος να μένω μόνη και να λέω :<<ουφ! Εγώ τα έδωσα όλα κι εκείνοι δεν το εκτίμησαν, με αδίκησαν!>>.
Σε ένα σεμινάριο είχα ακούσει την εξής ιστορία :
<<Μία γυναίκα βρέθηκε σε μια έρημο κρατώντας ένα μισογεμάτο μπουκάλι με νερό και σκεφτόταν ότι κάπου παρακάτω θα βρει μια όαση να το γεμίσει. Καθώς προχωρούσε συνάντησε ένα αγαπημένο της πρόσωπο που διψούσε και ζήτησε λίγο νερό, φυσικά του έδωσε. Λίγο πιο κάτω μια φίλη, έναν συγγενή, ένα παλιό σύντροφο και όλοι διψούσαν κι εκείνη τους έδινε από το λιγοστό νερό της.
Ώσπου κάποια στιγμή διψώντας και η ίδια, σηκώνει το μπουκάλι της να πιεί και διαπιστώνει πως δεν υπάρχει σταγόνα νερό, της το είχαν πιεί όλο! Μονολογεί ότι όλοι τους είναι απαράδεκτοι, κανείς δεν σκέφτηκε να της αφήσει μια γουλίτσα νερό και κάπως έτσι η αδικία είναι σε κάθε κύτταρο του κορμιού της.>>
Το ερώτημα που ακούγεται από τον εισηγητή του σεμιναρίου είναι αρκετό για να με κάνει έξαλλη!
<<Οι άλλοι αδίκησαν την κυρία ή μήπως η ίδια τον εαυτό της;>>
Υπάρχει ερώτηση, σκέφτηκα, μα φυσικά οι άλλοι! Τι να έκανε να μην τους έδινε νερό, να τους εγκατέλειπε; Τότε τι θα σκέφτονταν για αυτήν! Πως είναι εγωίστρια , την νοιάζει μόνο ο εαυτός της!
Έφτασαν μόνο δύο λεπτά αυτοπαρατήρησης σε όλα αυτά τα ερωτήματα που κατέκλυζαν το κεφάλι μου για να καταλάβω πόσο είχα ταυτιστεί με αυτή την γυναίκα. Πόσες φορές είχα δώσει τις τελευταίες μου γουλιές νερό και έμεινα διψασμένη! Όμως υπήρξα αρκετά δυνατή για να θέσω στον εαυτό μου το ερώτημα << και γιατί τους έδινες;>>
Η απάντηση ήρθε σαν καταπέλτης : <<Μα φυσικά για να με αγαπούν!>>
Δηλαδή είχα πιστέψει και φυσικά θεωρούσα αυτονόητο, ότι οι άλλοι δεν με θέλουν για αυτό που είμαι ή πιο σωστά ακριβώς επειδή είμαι όπως είμαι, αλλά για αυτό που τους δίνω και καλύτερα επειδή τους δίνω!
Τότε ένιωσα για πρώτη φορά πόσο Εγώ με αδικούσα τόσα χρόνια ,πιστεύοντας ότι δεν είμαι αρκετή για να με επιλέξουν για φίλη, σύντροφο, παρέα. Οπότε για να έχω ανθρώπους χρειαζόταν να τους εξαγοράσω, δίνοντας ότι είχα αλλά και δεν είχα πολλές φορές συναισθηματικά , υλικά και πνευματικά!
Κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, πήρα την πιο απελευθερωτική απόφαση της ζωής μου ! Αποχαιρέτησα την αδικία! Πώς;;
Αρχίζοντας να με αγαπώ όπως ήμουν, άνευ όρων ,για τα προτερήματα αλλά και για τα ελαττώματα μου! Είπα στους άλλους ‘’όχι’’ σε ότι δεν ήθελα και ‘’ναι’’ σε αυτά που επιθυμούσα. Τότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι ο άλλος πόλος της αδικίας δεν ήταν η δικαιοσύνη αλλά η Ικανοποίηση! Ναι η ικανοποίηση, καθώς όσο περισσότερο απολάμβανα εμένα και τις στιγμές μου, τόσο ξεθώριαζε η αδικία! Φυσικά, όπως το σκέφτεστε, κάποιοι έφυγαν, αλλά κι αυτό ήταν αρκετό να καταλάβω ότι δεν ήταν ποτέ μαζί μου αλλά με εκείνη που πίστευε ότι δεν αξίζει και τους βόλευε!
Η ζωή μου , με δυσκολία φυσικά, καθάρισε και τώρα πια μπορώ να νιώθω μοναδική και όχι κοινόχρηστη!
Βιογραφικό (Μαρία Βέη)
Γεννήθηκα το 1982 στον Κορυδαλλό Αττικής όπου και πέρασα τα όμορφα παιδικά χρόνια, ενώ σήμερα έχω επιλέξει να μένω στην Ελευσίνα νιώθοντας στον αέρα αυτής της πόλης έντονα την έννοια ‘’πολιτισμός’’ .Ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, αλλά μια αρκετά δύσκολη περίοδος με κρίσεις πανικού & φόβο με έκαναν να καταλάβω πολύ σύντομα ότι η ψυχολογία είναι το πεδίο που αγαπώ και θέλω να δράσω βοηθώντας τους άλλους να νικούν το άγχος & τον φόβο.. Έτσι επέλεξα το Τμήμα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου όπου και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου με ειδίκευση στην Ψυχολογία. Έπειτα ακολούθησε μία μακρά περίοδος κατάρτισης μέσω σεμιναρίων και εκπαιδεύσεων με κυριότερη την εξειδίκευση στο Γνωσιακό Συμπεριφορικό μοντέλο, ενώ παράλληλα είχα ήδη ξεκινήσει να εργάζομαι ιδιωτικά ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Ψυχοθεραπεύτρια . Παρακολουθώντας την πορεία μου αλλά και τις διαδρομές των θεραπευόμενων, πάντα κάτι έλειπε και πιο σωστά υπήρχε πάντα ένα σημείο που όταν φτάναμε δεν υπήρχε παραπέρα!
Μέχρι την στιγμή που γνωρίζω την Μέθοδο της Σφαιρικής Αντιληπτικότητας και όλα αρχίζουν πραγματικά να μεταμορφώνονται! Το 2014 συν-δημιουργώ το κέντρο Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής ‘’αξίΖΩ’’ και νιώθω πιο κοντά στα ‘’θέλω’’ μου από ποτέ. Οι όμορφες αλλαγές δεν σταματούν εκεί, η επιθυμία μου να προσφέρω στους άλλους ανθρώπους ‘’τα δώρα’’ που λάμβανα κι εγώ από την Μέθοδο με οδηγούν να εκπαιδευτώ σε αυτή και να γίνω πιστοποιημένη Σύμβουλος Σφαιρικής Αντιληπτικότητας.
Σήμερα είμαι πραγματικά εκεί που πάντα ήθελα, καθώς το ‘’αξίΖΩ’’ είναι πλέον το νέο παράρτημα της Σφαιρικής Αντιληπτικότητας στο Περιστέρι κι εγώ είμαι συντονίστρια στο σεμινάριο ‘’ Stress Free’’ κλάδου διαχείρισης καθημερινότητας.
