Συμπληρώνονται σήμερα είκοσι εννιά χρόνια από τον θάνατό του
Με τη μουσική του που αναριγούσε από τα ρεύματα του αέρα που έφερναν καινούργια μηνύματα, με τη μουσική του που αναριγούσε από τις απουσίες που όλο και πλήθαιναν, με τη μουσική του που αναριγούσε μπροστά στην επερχόμενη έλευση των λωτοφάγων, των αδιάφορων, του κέρδους και του ευδαιμονισμού, που τόσο φοβόταν και είχε δίκιο, με τη μουσική αυτή άνοιξε παράθυρα στη λιακάδα, με τη μουσική αυτή χάραξε μαύρα πουλιά στους τοίχους της πολιτείας.
Η μουσική του έγινε τραγούδι, κερασμένο απλόχερα στις αγνές καρδιές. Στις χορδές της κιθάρας του ζωγραφίστηκε ένα κυριακάτικο απόγευμα, η δύναμη μιας διαδήλωσης, η μοναξιά ενός καφενέ.
Η μουσική του περιπλανήθηκε σε έρημους σταθμούς και στάθηκε με μάτια γεμάτα παράπονο, μπροστά στην πινακίδα του “καλού” ζαχαροπλαστείου επαρχιακής πόλης:
“Απαγορεύεται η είσοδος σε στρατιώτες”
Τα τραγούδια του μοίρασαν προκηρύξεις μαζί με απεργούς εργάτες, τα τραγούδια του μελέτησαν μαρξιστική πολιτική οικονομία, τα τραγούδια του έγιναν καντάδα, χορός, γλέντι, κυριακάτικο ξύπνημα και νωχέλεια της Ανατολής, στα χείλη της Χαρούλας. Ο Μάνος Λοϊζος συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους στιχουργούς, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Φώντα Λάδη και Γιάννη Νεγρεπόντη, καθώς και με τους ερμηνευτές, Χ. Αλεξίου, Γ. Νταλάρα, Γιάννη Καλαντζή, Δ. Γαλάνη.
