Το μεγαλύτερο παγόβουνο στον κόσμο άρχισε να κινείται, μετά από 37 χρόνια που ήταν κολλημένο στον πυθμένα του ωκεανού.
Το Α23a, όπως ονομάζεται, έχει έκταση σχεδόν 4.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και είναι πάνω από δύο φορές μεγαλύτερο του Μείζονος Λονδίνου, όπως επισημαίνει το BBC.
Αποκολλήθηκε από την ακτογραμμή της Ανταρκτικής το 1986 και σύντομα σταθεροποιήθηκε στη Θάλασσα Γουέντελ, αποτελώντας, ουσιαστικά, ένα νησί πάγου. Τον τελευταίο χρόνο όμως κινείται με ταχύτητα, και πρόκειται να ξεφύγει από τα νερά της Ανταρκτικής.
To A23a είναι ένας πραγματικός κολοσσός και δεν είναι μόνο το πλάτος του που εντυπωσιάζει. Αυτή η πλάκα πάγου έχει πάχος περίπου 400 μέτρα τη στιγμή που ο ψηλότερος ουρανοξύστης στην Ευρώπη, το London Shard, έχει ύψος μόλις 310 μέτρα.
Γιατί, λοιπόν, μετά από σχεδόν 40 χρόνια, το A23a κινείται τώρα; «Ρώτησα μερικούς συναδέλφους γι’ αυτό, αναρωτώμενος αν υπήρχε κάποια πιθανή αλλαγή στις θερμοκρασίες του νερού της υφαλοκρηπίδας που θα μπορούσε να το έχει προκαλέσει, αλλά το ομόφωνο συμπέρασμα είναι ότι απλά είχε έρθει η ώρα», δήλωσε ο Δρ. Άντριου Φλέμινγκ από τη Βρετανική Ερευνητική Ομάδα Ανταρκτικής (BAS).
«Ήταν καθηλωμένο από το 1986, αλλά τελικά επρόκειτο να μειωθεί σε μέγεθος αρκετά ώστε να χάσει την πρόσφυση και να αρχίσει να κινείται. Εντόπισα την πρώτη κίνηση το 2020», λέει ο Φλέμινγκ.
To A23a έχει αναπτύξει ταχύτητα τους τελευταίους μήνες, ωθούμενο από τους ανέμους και τα ρεύματα, και τώρα περνάει το βόρειο άκρο της Ανταρκτικής Χερσονήσου.
Ποια θα είναι η πορεία του;
Όπως τα περισσότερα παγόβουνα από την Θάλασσα Γουέντελ, το A23a είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μπει στο Ανταρκτικό Περιπολικό Ρεύμα, το οποίο θα το ρίξει προς τον Νότιο Ατλαντικό σε μια διαδρομή που έχει γίνει γνωστή ως «λεωφόρος των παγόβουνων».
Οι επιστήμονες θα παρακολουθούν στενά την πορεία του, που περνάει από το Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος της Νοτίου Γεωργίας. Αν προσαράξει εκεί, μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στα εκατομμύρια φώκιες, πιγκουίνους και άλλα θαλασσοπούλια που αναπαράγονται στο νησί. Ο μεγάλος όγκος του A23a θα μπορούσε να διαταράξει τις συνήθεις διαδρομές αναζήτησης τροφής των ζώων, εμποδίζοντάς τα να ταΐσουν σωστά τα μικρά τους.
Αλλά θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι τα παγόβουνα δημιουργούν μόνο προβλήματα. Καθώς μεγάλα παγόβουνα σαν το Α23α λιώνουν, απελευθερώνουν την ορυκτή σκόνη που ενσωματώθηκε στον πάγο τους όταν ήταν μέρος των παγετώνων που ξεκινούσαν από τον βραχώδη πυθμένα της Ανταρκτικής. Αυτή η σκόνη αποτελεί πηγή θρεπτικών συστατικών για τους οργανισμούς που αποτελούν τη βάση της τροφικής αλυσίδας των ωκεανών.
