Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, σε ένα παιδί που του στερεί η ζωή ό,τι εμείς θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο για τα δικά μας παιδιά.
Παιδιά που πεινούν, παιδιά που πεθαίνουν πριν νιώσουν τη ζωή, από ασθένειες ή λόγω έλλειψης εμβολίων, παιδιά που κακοποιούνται, παιδιά που ακρωτηριάζονται ή πεθαίνουν στις συρράξεις, παιδιά που στερούνται στοιχειώδους εκπαίδευσης: εκατομμύρια παιδιά χωρίς χαμόγελο, χωρίς ελπίδα, σε όλο τον κόσμο, ζητούν να θυμηθούμε το δικαίωμά τους για μια ζωή με αξιοπρέπεια, σεβασμό, φροντίδα και αγάπη, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Ο δρόμος βοήθειας του ανεπτυγμένου κόσμου προς αυτά τα «καταδικασμένα» παιδιά είναι ακόμη μακρύς και οι δεκαετίες που πέρασαν από την ίδρυση της UNICEF το 1946, τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού του ΟΗΕ το 1959, και τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989, του πρώτου παγκόσμιου, νομικά δεσμευτικού, κώδικα δικαιωμάτων των παιδιών στην ιστορία, παρά τα σημαντικά βήματα, δεν βελτιώνουν την τραγική εικόνα των αριθμών που παρουσιάζουν οι σχετικές εκθέσεις σε παγκόσμια κλίμακα.
Ζητούμενο παραμένει ακόμη ύστερα από μία 20ετία η εφαρμογή της Σύμβασης που καθορίζει το εύρος των δικαιωμάτων τα οποία οφείλουν να απολαμβάνουν τα παιδιά οπουδήποτε και θέτει τις βασικές προϋποθέσεις για την ευημερία τους στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους.
Μια μικρή «γεύση» των μεγάλων εμποδίων δίνει και η ελλιπής επικύρωση των δύο προαιρετικών πρωτοκόλλων της Σύμβασης (α’ απαγόρευση συμμετοχής ανηλίκων στις Ένοπλες συρράξεις, β’ εμπορία παιδιών, παιδική πορνεία και πορνογραφία) από αρκετές χώρες σε σημείο να αναγκαστεί ο εκτελεστικός διευθυντής της UNICEF, Άντονι Λέικ, τον περασμένο Μάιο, να κάνει έκκληση προς το εν τρίτον των κρατών του κόσμου για καθολική επικύρωση και εφαρμογή τους ώστε να μπορέσει να τηρηθεί μία υπόσχεση καλύτερης ζωής στα πιο ευάλωτα παιδιά του πλανήτη.
Ωστόσο, η επικύρωση της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού από 193 χώρες (η Ελλάδα την επικύρωσε το 1992) συνέβαλε θετικά στη ζωή εκατομμυρίων παιδιών και οδήγησε σε σημαντικές προόδους σε τομείς όπως η πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες αλλά και στη βελτίωση της ποιότητας αυτών των υπηρεσιών, στη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την παιδική προστασία και σε αυξημένες προσπάθειες για την προστασία των παιδιών από τις ένοπλες συρράξεις.
Από την επίσημη έκθεση της UNICEF για τα 20 έτη από τη δέσμευση της ανθρωπότητας για τα δικαιώματα των παιδιών, η πρόοδος που διαφαίνεται είναι σημαντική αλλά όχι ικανοποιητική – σημαντική γιατί μειώθηκαν κατά 30% οι θάνατοι παιδιών κάτω των πέντε ετών, ενώ περιορίστηκε και ο αριθμός των παιδιών που απασχολούνται σε επικίνδυνες εργασίες.
Παρά τα ενθαρρυντικά βήματα και τη νόμιμη αναγνώριση των δικαιωμάτων των παιδιών, σημαντικά βασικά προβλήματα παραμένουν προς επίλυση και υποχρεώνουν – ειδικά μία ημέρα σαν κι αυτήν- σε προβληματισμό: είναι τα εκατομμύρια των γεννήσεων παιδιών που δεν καταγράφονται, η πληγή της παράνομης εμπορίας και διακίνησης παιδιών, τα εκατομμύρια των παιδιών που υποσιτίζονται, τα εκατομμύρια των παιδιών που ακόμη πεθαίνουν ή εξακολουθούν να μην πηγαίνουν σχολείο.
Αξίζει να σκεφτούμε σήμερα ότι 19 εκατ. βρέφη και 148 εκατ. παιδιά κάτω των 5 ετών είναι λιπόβαρα, 22 εκατ. βρέφη δεν προστατεύονται με εμβολιασμούς, 4 εκατ. νεογέννητα πεθαίνουν τον πρώτο μήνα της ζωής τους, 4 εκατ. παιδιά πριν γίνουν 5 ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από διάρροια, ελονοσία και πνευμονία, 2 εκατ. παιδιά κάτω των 15 ετών ζουν με Εϊτζ, 101 εκατ. παιδιά, κυρίως κορίτσια, δεν πηγαίνουν σχολείο, 1,2 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύμα παράνομης διακίνησης και εμπορίας κάθε χρόνο, περισσότερα από 250.000 παιδιά υπηρετούν ως στρατιώτες, ενώ 1 δισ. παιδιά στερούνται μία ή περισσότερες βασικές υπηρεσίες, απαραίτητες για την επιβίωση και την ανάπτυξή τους.
Οι παραπάνω δεν είναι μόνο αριθμοί, είναι εκατομμύρια παιδικά μάτια που μας εκλιπαρούν. Αξίζει να μη στρέψουμε το κεφάλι μας από την άλλη πλευρά. Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, σε ένα παιδί που του στερεί η ζωή ό,τι εμείς θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο για τα δικά μας παιδιά.
