Την επομένη του μνημονίου δεν θα υπάρχουν νέες δεσμεύσεις, νέα προαπαιτούμενα, ούτε νέες εκταμιεύσεις. Αυτό επισημαίνει ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος επιμένοντας στην καθαρή έξοδο. Παράλληλα τονίζει ότι από το 2019 θα έρθουν μόνιμες μειώσεις φόρων.
«Περνάμε πλέον από την επίβλεψη των μέσων και των στόχων στην επίβλεψη μόνον των στόχων» ανφέρει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για την επόμενη μέρα της εξόδου από το μνημόνιο, σε συνέντευξή του στο Έθνος της Κυριακής. Αν και παραδέχεται ότι «οι εξελίξεις στην Ιταλία επηρεάζουν τη συμπεριφορά των αγορών», υποστηρίζει ότι «η Ελλάδα είναι πιο θωρακισμένη από εξωτερικές κρίσεις», κάτι που, όπως λέει, προκύπτει και από την απόφαση του Ιουνίου του 2017, στην οποία προβλέπεται το μαξιλάρι αποθεματικών που θα μας καλύπτει και σε περιστασιακές αναταράξεις των αγορών.
Αναφορικά με το χρέος, επισημαίνει σε σχέση με τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα ότι η Γερμανία είναι βασικός παράγοντας, αλλά υπάρχει η απόφαση του Eurogroup του Ιουνίου του 2017, στην οποία αποτυπώνεται το γενικό πλαίσιο ελάφρυνσης του χρέους. Επισημαίνει ως ιδιαίτερης σημασίας τη ρητή αναφορά ότι πρέπει η Ελλάδα να μπορεί να έχει πρόσβαση στις αγορές. «Αν προσθέσουμε σε αυτό το γεγονός ότι οι οίκοι αξιολόγησης κοιτάζουν με ιδιαίτερη προσοχή τη βιωσιμότητα του χρέους, τότε καταλαβαίνουμε γιατί λέω ότι, ενώ η Γερμανία έχει σημαντικό ρόλο, αυτός ο ρόλος είναι εντός ενός περιορισμένου πλαισίου» εξηγεί.
Για φορολογία
Ο κ. Τσακαλώτος τονίζει ότι η καταστροφολογία για άλλη μια φορά δεν επαληθεύεται, ότι τα αντίμετρα υπάρχουν και ότι σε καμία πέριπτωση δεν θα έρθει μπροστά το αφορολόγητο». Σημειώνει ότι θα καταγραφεί και στο Μεσοπρόθεσμο ότι «όχι μόνο φτάνουμε το 3,5%, αλλά δημιουργούμε δημοσιονομικό χώρο για φοροελαφρύνσεις/αύξηση δαπανών (ή ένα μείγμα αυτών) για κάθε χρόνο ανάμεσα στο 2019 και το 2022». Εξηγεί ότι δηλαδή, «πέραν των 700 εκατ. -που ανέφερε την Πέμπτη ο πρωθυπουργός- τα οποία θα κατευθυνθούν σε μόνιμες μειώσεις φόρων από το 2019, θα υπάρχει επιπλέον χώρος για μόνιμες παρεμβάσεις και τα επόμενα χρόνια, ο οποίος μάλιστα θα διευρύνεται κάθε χρόνο».
Στις εκλογές του 2019, τονίζει, ο κόσμος θα πρέπει να διαλέξει μεταξύ του «συνολικού και συγκεκριμένου προγράμματος» της κυβέρνησης που περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια της κοινωνίας και της οικονομίας, και του προγράμματος της ΝΔ, «το οποίο είναι ένα άθροισμα γενικοτήτων (για να είμαι επιεικής) όπου όλα γυρίζουν γύρω από μειώσεις φόρων, οι οποίες υποτίθεται ότι θα είναι εφικτές γιατί θα υπάρχουν εξαιρετικά υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης». Σχολιάζει δηκτικά το γεγονός ότι «το μόνο σημείο που ο κ. Μητσοτάκης γίνεται σαφής, είναι όταν μιλάει για το πόσο καταστροφικά θεωρεί τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις».
Για ΠΓΔΜ
Ο υπουργός Οικονομικών εκφράζει την πεποίθηση ότι «είμαστε πολύ κοντά στην εύρεση λύσης» για το ονοματολογικό για την ΠΓΔΜ. Σε σχέση με τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ., αναφέρει πως «όταν συγκυβερνούν πολιτικές δυνάμεις με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές, τότε η σύνθεση των απόψεων γίνεται ένα παιχνίδι δημοκρατίας».
Επισημαίνει ότι κάθε μέρος εξαρχής γνώριζε τις προγραμματικές συμπτώσεις και αποκλίσεις και πως «αποδείξαμε πως η συνύπαρξη μέσα στη διαφορετικότητα είναι δυνατόν να επιτυγχάνεται ακόμα και σε θέματα μεγάλου ιδεολογικού βάρους για την κάθε πολιτική δύναμη». Ο κ. Τσακαλώτος δηλώνει ότι δεν ανησυχεί για τη βιωσιμότητα του κυβερνητικού σχήματος, «θα εξαντλήσουμε τη θητεία».
Για την ομάδα των 53
Στο ερώτημα αν θα παραμείνει υπουργός Οικονιμικών μετά την έξοδο από το Μνημόνιο ή θα βοηθήσει από άλλον ρόλο στην κυβέρνηση, απαντά πως δεν υπάρχει ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος για προσωπικούς σχεδιασμούς. Δηλώνει ότι δεν έχει υποβάλει ποτέ την παραίτησή του στον πρωθυπουργό, ότι «διαφωνίες έχουν υπάρξει, πράγμα φυσιολογικό και εποικοδομητικό», για να προσθέσει: «Ο Αλέξης, να τού το αναγνωρίσουμε, δεν είναι ούτε αυταρχικός ούτε εγωπαθής. Και τα βρίσκουμε».
Ανάφερει ότι οι «53» είναι ιδεολογικό και κριτικό ρεύμα στο καταστατικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ και μ’ αυτή την έννοια δεν μιλά μόνο για τη δημοκρατία στο κόμμα και τη λειτουργία των οργάνων, αλλά εντοπίζει και τις αστοχίες στην άσκηση της πολιτικής. Σημειώνει ότι η δημόσια άσκηση κριτικής είναι δημοκρατία σε ένα κόμμα.
