Η αλήθεια είναι ότι τον ΚΥΡΙΟ Κώστα Γιομπαζολιά τον ήξερα λόγω γηπέδου. Οι πρώτες μου εικόνες που με πήγαινε ο πατέρας μου στη θύρα 4 τότε, μαζί με τον κύριο Ηλία, τον κύριο Θανάση, τον κύριο Παναγιώτη, τον κύριο Βασίλη, τον κύριο Σωτήρη, τον κύριο Μιχάλη και άλλους πολλούς. Ανάμεσά τους και ο ΚΥΡΙΟΣ Κώστας.
Δεν μπορώ να γράψω πολλά… Θα ήταν άδικο να γράψω πολλά. Τα έγραψε άλλωστε περίφημα ο Παύλος Κατώνης στο peristerisports.gr, που δικαιωματικά ξέρει και πρέπει να γράψει αρκετά.
Επί της ουσίας τον ΚΥΡΙΟ Κώστα τον γνώρισα και μίλησα μαζί του τα τελευταία 2-3 χρόνια που οι ανάγκες της δουλειάς το έφεραν έτσι να ασχολούμαι με το ρεπορτάζ της ομάδας που έτσι κι αλλιώς παρακολουθούσα είτε ως οπαδός είτε στη συνέχεια ως δημοσιογράφος.
Δεν θα πω ψέματα… Η τραγική ιστορία που υπήρχε από πίσω του και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε τη ζωή μετά το εν λόγω περιστατικό με έκανε όχι απλά να θέλω να τον γνωρίσω όλο και παραπάνω, αλλά να τον θαυμάζω λόγω της αξιοπρέπειάς του και του χαμόγελού του στην καθημερινότητα. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κουβαλούσε μέσα του, αλλά αυτό που ήξερες σίγουρα είναι ότι είχε τρομερή δύναμη. Απεριόριστη.
Η φετινή ομάδα τον έκανε χαρούμενο, όπως κάνει κάθε παλιό των δεκαετιών ’50-’60-’70, που όταν τους έλεγες ότι ο Ατρόμητος θα παίζει Α’ Εθνική και θα βγαίνει Ευρώπη, σε κοιτούσαν με λοξή ματιά για να διαπιστώσουν αν είσαι τρελός.
Η έννοια του για την ομάδα, τον είχε φέρει πολλές φορές να με πάρει τηλέφωνο και με τρομερή ευγένεια να με ρωτήσει, πότε θα κάνουμε μεταγραφή, γιατί δεν παίζουμε καλά, ποιος έπαιξε και ποιος δεν έπαιξε.
Δεν χρειάζεται να πούμε άλλα, αφού μίλησε από μόνη της η προσέλευση του κόσμου στο σημερινό «αντίο». Υπάρχει ένα «γαμώτο» που δεν θα είναι μαζί με τους φίλους του από την 4, που πλέον τα τελευταία χρόνια είχαν μετακομίσει όλοι μαζί στη 2, να πανηγυρίσουν παρέα στο τέλος της χρονιάς την έξοδο του Ατρόμητου στην Ευρώπη.
ΚΥΡΙΕ Κώστα, μην ανησυχείτε, θα είναι εκεί στη 2 και θα σας θυμούνται και αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη σας ως άνθρωπος και ως φίλος αυτών των ανθρώπων.
Καλό σας ταξίδι και ειλικρινά η χαρά της γνωριμίας είτε στο γήπεδο, είτε στο Περιστέρι, είτε στο Ξυλόκαστρο, ήταν όλη δική μου.
