Εξαφανίστηκε η ήττα στο Περιστέρι. Την τελευταία φορά την είδαν σε ματς του Ατρόμητου ήταν στη Θεσσαλονίκη και είχε χρώμα… μαύρο με σφυρίχτρα. Όποιος τη δει ας την κρατήσει, γιατί στα Δυτικά το μεγαλύτερο «εξαγώγιμο» προϊόν αυτή την περίοδο, είναι οι ομάδες του, Ατρόμητος και ΓΣ Περιστερίου, με τις στιγμές να είναι όχι μοναδικές, αλλά ιστορικές.
Παραγγελία να ζητούσε ένας Περιστεριώτης οπαδός για το πώς θα ήθελε να έχει κυλήσει πώς θα φανταζόταν να ολοκληρωθεί το πρώτο μισό της σεζόν, ίσως να μην είχε σκεφτεί αυτό το σενάριο. Ένας Ατρόμητος που πραγματοποίησε 14-15 μεταγραφές το καλοκαίρι και έχοντας στα φιλικά μια εικόνα που αν μη τι άλλο προκαλούσε ανησυχία, κατάφερε στον α’ γύρο να είναι εντυπωσιακός και να βρίσκεται στο -2 από την κορυφή, έχοντας και μεγάλο προβάδισμα από τις ομάδες της 6ης θέσης, ενώ ο ΓΣ Περιστερίου ως νεοφώτιστος στην Α2 ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες του μπάτζετ και της φανέλας που διαθέτει και μόνο με δική του αυτοκτονία θα χάσει αυτή την άνοδο, μαζί και το πρωτάθλημα.
Συνολικός απολογισμός στα δύο «εμπορικά» τμήματα: Μόλις 1 ήττα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ κι αυτή προέκυψε, μόνο και μόνο για να θυμηθούν οι πιο… ρομαντικοί σε ποια ποδοσφαιρική χώρα βρισκόμαστε, αφού πιθανότατα μόνο έτσι θα έχανε σε αυτό τον α’ γύρο ο Ατρόμητος.
Για την εμφάνιση στην Τρίπολη, μπορεί κάποιος να τη χωρίσει σε αυτή της πρώτης ώρας παιχνιδιού, εκεί που ο Ατρόμητος όχι απλά είναι ανώτερος, αλλά η διαφορά του συγκριτικά με τον Αστέρα, που είναι άμεσος ανταγωνιστής της πεντάδας, ήταν σε σημεία του αγώνα σοκαριστική, κυρίως με την άνεση που οι παίκτες του Κάναντι δημιουργούσαν και παράλληλα αμύνονταν.
Και αφού είπαμε για την εικόνα εκείνων των φιλικών του καλοκαιριού, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον ότι οι ομάδες που έβαλαν στον Ατρόμητο έξι γκολ, βρίσκονται από τους Περιστεριώτες στο -8 και τώρα είναι στο… τρέχουν για να φτάσουν. Δύσκολο με βάση τις ομάδες και την εικόνα τους. Θυμηθήκαμε εκείνη την περίοδο και τουλάχιστον ως peristerinews.gr (αφού έχουμε να περηφανευόμαστε ότι ασχολούμαστε με τις ομάδες της πόλης μας, αν και πολλοί το ξεχνούν) είχαμε τονίσει σε όλες τις δύσκολες στιγμές, πρώτον ότι δεν τέθηκε ΠΟΤΕ θέμα προπονητή και δεύτερον ότι η ομάδα χρειάζεται στήριξη και όχι γκρίνια, ακριβώς λόγω του ότι ήταν αρκετά καινούρια με προπονητή που έπρεπε να περάσει τη δική του περίοδο προσαρμογής. Και ο υπογράφων, αφού παραδέχθηκε το λάθος με Μάντσον (που το καλοκαίρι στα φιλικά χρησιμοποιούνταν βέβαια σε άλλη θέση), τουλάχιστον έχει τη συνείδησή του καθαρή στο θέμα του Αυστριακού, όταν ελάχιστοι τον πίστευαν.
Όσο για το μπάσκετ, δεν μπορεί να πει κανείς το παραμικρό έως σήμερα. Κάθε φορά υπάρχει και ένα διαφορετικό ντέρμπι κορυφής, αφού ο 2ος αλλάζει κάθε εβδομάδα, με την κορυφή να μένει ίδια. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι στο χθεσινό ματς με τον Απόλλωνα Πάτρας που είναι από τα φαβορί για την άνοδο, το Περιστέρι επικράτησε χωρίς να εντυπωσιάσει με 18(!) πόντους και με τον Κίκι Κλαρκ να είναι άστοχος. Δηλαδή, αν ήταν και ο Αμερικανός στα… καλά του θα είχαμε ωραία πράγματα. Από τη συγκεκριμένη αναμέτρηση, δεν θα σταθώ τόσο στη στήριξη των οπαδών προς αυτή την ομάδα, αφού όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος είναι ανιδιοτελής και σταθερή σε κάθε γήπεδο, αλλά στο πολύ ωραίο σκηνικό με οπαδούς και των δύο ομάδων, χωρίς να συμβεί το παραμικρό.
Γενικότερα, και επειδή προέκυψε και μια συζήτηση με φίλο στο γήπεδο, είναι πραγματικά ανόητο για έναν Περιστεριώτη να γράφεται ιστορία δίπλα στο σπίτι του και να μην πηγαίνει στο γήπεδο να χαρεί μαζί με την παρέα του ποδοσφαίρου και μαζί με την παρέα του μπάσκετ. Είναι μια σεζόν από αυτές που χαρακτηρίζονται ως «ανεπανάληπτη».
Αλλά, είπαμε… Ας πηγαίνουν οι εκλεκτοί, κάνουν για χιλιάδες.
Υ.Γ.: Πολλά respect στα παιδιά που πήγαν μέχρι την Τρίπολη (με ό,τι έξοδα σημαίνει αυτό) και το… πάτησαν στο δρόμο για το β’ ημίχρονο του μπάσκετ. Η τρέλα πάει στο Περιστέρι.
